មាត្រាទី៧នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញដែលអនុម័តនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ បានចែងយ៉ាងច្បាស់ ថាកម្ពុជា ជាព្រះរាជាណាចក្រ ដែលព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ប្រតិបត្ តិតាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។ “ ព្រះមហាក្សត្រនៃប្រទេសកម្ពុជា ទ្រង់គ្រងរាជ្យសម្បត្តិប៉ុន្តែទ្រង់មិនកាន់អំណាចឡើយ”។
មាត្រានេះបានរំខានដល់ព្រះ ហឫទ័យព្រះបាទនរោត្តមសីហនុដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលដកស្រង់ចេញមាត្រានេះជាច្រើនដងនៅ ក្នុងសេចក្តីថ្លែង ការណ៍របស់ទ្រង់ក្នុងអំឡុងពេលព្រះអង្គគ្រងរាជ្យពីឆ្នាំ១៩៩៣រហូតដល់ព្រះអង្គចូលនិវត្តនៅឆ្នាំ២០០៤។
ព្រះអង្គបានដឹកនាំប្រទេសកម្ពុជា តាំងពីទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០និងឆ្នាំ១៩៦០ដោយបានកាន់កាប់អំណាចនីតិប្រតិបត្តិរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំរដ្ឋាភិបាលទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គបានបំពេញព្រះរាជតួយ៉ាងសំខាន់ជាអ្នកសម្របសម្រួលកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពក្រុងប៉ារីសក្នុងទស្ស វត្សឆ្នាំ១៩៨០ ហើយបានបញ្ចប់សង្គ្រាមសុីវិលនៅឆ្នាំ១៩៩១។
ប៉ុន្តែដូចជាករណីម្ចាស់ក្សត្រី អេលីហ៊្សាប៊ែតទី២(Queen Elizabeth II) ដែលជាព្រះមហាក្សត្រនៃចក្រភពអង់គ្លេសហើយព្រះមហាក្សត្រនរោត្តមសីហមុនី បានឡើងគ្រងរាជ្យបល្ល័ង្កនៅឆ្នាំ២០០៤ហើយព្រះអង្គមិនធ្លាប់មានប្រវត្តិជាប់ពាក់ពន្ធ័នឹងនយោបាយដែលក្លាយជាទម្លាប់សម្រាប់រាជាណាចក្រអាស្រ័យរដ្ឋធម្មនុញ្ញនៅលើពិភពលោក។
លោកថេងច័ន្ទសង្វារសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកច្បាប់នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញដែលទទួលបានសញ្ញាបត្របណ្ឌិតច្បាប់ពីសាកលវិទ្យាល័យលីយ៉ុង២ ( Universite Lyon II) ក្នុងប្រទេសបារាំងបានមាន ប្រសាសន៍ថា“រដ្ឋធម្មនុញ្ញឆ្នាំ១៩៩៣ ក៏បានចែងផងដែរថាព្រះមហាក្សត្រ គឺជាប្រមុខរដ្ឋ ហើយបើទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ប្រជាជនកម្ពុជាបានយល់ច្បាស់ថា គឺលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុនសែន និងមន្ត្រីជាប់ឆ្នោតឯណោះវិញទេទើបជាអ្នកដឹកនាំប្រទេស ហើយពួកគេមានការភាន់ច្រឡំអំពីព្រះរាជតួនាទី របស់ព្រះមហាក្សត្រ”។
លោក ច័ន្ទសង្វារ ដែលជាអនុរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទផងដែរ បានមានប្រសាសន៍ថា “ ប្រជាជនមិនយល់ទេថា ព្រះមហាក្សត្រមិនមានអំណាចនីតិប្រតិបត្តិនោះ”។លោកបានបន្ថែមថាក្នុងករណី ណាក៏ដោយព្រះរាជតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុត របស់ព្រះមហាក្សត្រ គឺតំណាងឲ្យប្រជាជនទូទៅ។
លោកចូណាថុនលួត (JonathonLouth) ជាអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តនយោបាយ ជាតិអូស្ត្រាលីដែលពីមុនបង្រៀននៅ សាកលវិទ្យាល័យអាដេឡេដ (University of Adelaide) ភាគខាងត្បូងអូស្ត្រាលី បច្ចុប្បន្នបង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ឆេស្ទ័រ (University of Chester) ប្រទេស
អង់គ្លេសបានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះរាជតួនាទីជានិមិ្មតរូបនេះបានផ្សាភ្ជាប់ទៅនឹងទស្សនជាតិហើយផ្ទុយពីរដ្ឋ លោកបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា“រដ្ឋគឺជាស្ថាប័ននយោបាយមួយ ហើយជាតិជាគំនិតវប្បធម៌មួយ។ មានន័យថា អ្នកជាសមាជិករបស់ក្រុមមនុស្សណាមួយ ដែលអ្នកចង់បង្ហាញឲ្យច្បាស់ដូចម្ចាស់ក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែតគឺតំណាងឲ្យជនជាតិអង់គ្លេស (Englishness or Britishness)។
លោកលួតបានបន្តថា “ ក្នុងករណីដូចគ្នានេះដែរព្រះមហាក្សត្រនរោត្តមសីហមុនីជាតំណាងឲ្យ“ជាតិខ្មែរ” (Cambodianness)។ លោករំលឹកឡើងថា “ ទស្សនៈពិតនៃភាពជារដ្ឋ គឺជាគំនិតរបស់ជនជាតិអឺរ៉ុបដែលជាគំនិតផ្តួចផ្តើមឡើង ដើម្បីបញ្ចប់សង្គ្រាម។ហើលវាតែងតែដើេរតាមគន្លងឆ្ពោះទៅរកសន្តិភាពនៃវ៉េសផាលៀកាលពីឆ្នាំ១៩៤៨ (Peace of Westphalia) ដែលជាសន្ធិសញ្ញាជាច្រើនត្រូវបានចុះហត្ថលេខាជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងចំណោមបណ្តាប្រទេសក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុបដើម្បីកំណត់ទឹកដីដែលគ្រប់គ្រងដោយព្រះមហាក្សត្រដោយចង់បង្ហាញគោលគំនិតនៃការបង្កើតរដ្ឋ និងការកំណត់ព្រំដែន។
លោកលួតបានបន្តថាជនជាតិអឺរ៉ុបត្រូវចាប់បង្ខំឲ្យទទួលយកទស្សនៈនេះនៅពេលពួកគេបានកសាងចក្រភពអាណានិគមរបស់ខ្លួន ដោយបានកសាងរបងការពារតាមព្រំដែនដែលពីមុនមិនសូវមានភាពច្បាស់លាស់ និងមិនសូវមានសារៈសំខាន់ទេ ក្នុងតំបន់មួយចំនួនដូចជានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ជាដើម។ លោកបានបន្ថែមទៀតថា ជាឧទាហរណ៍ព្រះចៅអធិរាជប្រទេសចិន អាចគិតពិចារណាក្នុងការពង្រីកទឹកដីខ្លួនទៅលើរដ្ឋឬជាតិផ្សេងៗ ដើម្បីឲ្យពួកគេបង់សួយសារអាករឲ្យខ្លួន។ លោកបន្តថាអ្នកនិពន្ធខ្លះបានបញ្ចេញ
ទ្រឹស្ដីថា ប្រទេសគោរពតាមព្រះពុទ្ធសាសនាមានទស្សនៈយល់ឃើញថារដ្ឋរបស់ខ្លួនប្រៀបដូចជាចក្រវាឡដែលតំណាងឲ្យពុទ្ធសាសនានោះគឺអំណាចស្ថិតនៅត្រង់ចំណុចកណ្តាលហើយភាពទន់ខ្សោយនៅផ្នែកខាងក្រៅហើយភាពខ្សោយនេះ បណ្តាលឲ្យមានវិបត្តិនៅពេលណាវត្រួតស៊ីគ្នាជាមួយនឹងប្រទេសដទៃ ដែលបានអះអាងថា ជាទឹកដីរបស់ខ្លួន។