26 C
Phnom Penh

ក្្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​ អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ គឺ​ជា​រឿង​​មួយ​​ដែល​គេ​មិន​សូវ​លើក​មក​និយាយ​

ដោយ ឌឹ ខេមបូឌា ដេលី

បទវិភាគ

ស្រុក​កំពង់​ត្រាច​ ខេត្ត​កំពត-​នៅ​ពេល​ភ្លើង​​បាន​ឆាប​ឆេះ​ខ្លួន​ អ្នក​ស្រី​ សូ ផន បាន​រត់​ចេញ​​​​ពី​ផ្ទះ​ដ៏តូច​មួយ​របស់​គាត់ នៅ​ក្នុង​ស្រុក​កំពង់​ត្រាច​ ខេត្ត​កំពត ដោយ​ស្រែក​យ៉ាង​ខ្លាំង​។

ស្ត្រី​អាយុ​៦០​ឆ្នាំ​រូប​នេះ ​និយាយ​រៀប​​​​រាប់​រឿង​រ៉ាវ​ឡើង​វិញ​ពី​ការ​ស្រែក​ខ្លាំង​ៗរបស់​ខ្លួននៅ​ពេល​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​បាន​ទៅ​ជួប​​អ្នក​ស្រី ​នៅ​ផ្ទះ​របស់​គាត់​ កាល​ពី​សប្ដាហ៍​មុន​ថា “ជួយ​ខ្ញុំ​ផង​ ជួយ​ខ្ញុំ​ផង ភ្លើង​ឆេះខ្ញុំ​​ហើយ”។

ខ្លួន​ប្រាណ​របស់​អ្នក​ស្រី សូ ផន ប្រហែល​៥០​ភាគរយ​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ​យ៉ាង​ខ្លាំង​កាល​ពី​ខែ​មេសា​ ដោយ​ផ្នែក​ខាង​លើ​នៃ​​ដង​ខ្លួន​​ មុខ​ និង​ត្រចៀក​​របស់​អ្នក​ស្រី​ សុទ្ធ​តែ​មាន​ស្នាម​រលាក​យ៉ាង​ខ្លាំង​​។ ដោយ​សព្វ​ថ្ងៃ​កំពុង​រស់​នៅ​តែ​ម្នាក់​ឯង​ជាមួយ​កូន​ៗ​ប្រាំ​នាក់​របស់​

ខ្លួន​​​អ្នក​ស្រី សូ ផន​ បាន​យក​ក្រមា​គ្រប​ខ្លួន​​ប្រាណ​ដែល​រលាក​របស់​អ្នកស្រី​។ នៅ​លើ​ទ្រូង​របស់​អ្នក​ស្រី​ នៅ​តែ​ឃើញ​មាន​ស្នាម​​របួស​នៅ​ឡើយ។

អ្នកស្រី​ សូ ផន គឺ​ជា​ជន​រង​គ្រោះ​ម្នាក់​ ដែល​​ត្រូវ​ប្ដី​របស់​ខ្លួនឈ្មោះ ម៉ឹង ស៊ីន អាយុ៥០​ឆ្នាំ ដែល​ជា​ទាហាន​នៅ​ក្នុង​តំបន់​នោះ​ វាយ​ធ្វើ​បាប​យ៉ាង​ព្រៃ​ផ្សៃ​។ នៅ​ថ្ងៃ​​កើត​មាន​​អំពើ​ហិង្សា​នោះ ​លោក​ ម៉ឹង ស៊ីន បាន​ឲ្យ​កូន​ប្រុស​ម្នាក់​ ក្នុង​ចំណោម​កូនប្រុស​​​របស់​ខ្លួន​ទាំងអស់​ ទៅ​ទិញ​ប្រេង​សាំង​មួយ​ដប​។ ​នៅ​ពេល​ជម្លោះ​ពាក្យ​សម្ដី​បាន​ផ្ទុះ​ឡើង​ជាមួយ​នឹង​ប្រពន្ធ​របស់​ខ្លួន​ គាត់​បាន​យក​ប្រេង​សាំង​មួយ​ដប​នោះ​ ស្រោច​លើ​ប្រពន្ធ​របស់​​គាត់​​ហើយបន្ទាប់​មក​បាន​យក​ដែកកេះ​អុជឲ្យ​ឆេះ​តែ​ម្ដង​។

អ្នក​ស្រី​ សូ ផន ​និយាយ​ថា “ខ្ញុំ​បាន​ព្យា​យាម​​រត់​គេច។ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា គាត់​ចង់​ដុត​ខ្ញុំ​ ប៉ុន្ដែ គាត់​បាន​ប់​ខ្ញុំ​ជាប់​ ហេតុ​ដូច្នេះ​​ខ្ញុំ​មិន​អាច​រត់​គេច​បាន​ឡើយ​។ បន្ទាប់​មក​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា សាច់​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ជ្រុះ​ចេញ​ពី​រាង​កាយ​របស់​ខ្ញុំ​”។

ករណី​របស់​អ្នក​ស្រី​ សូ ផន គឺ​ជា​ឧទាហរណ៍​​មួយនៃ​ការ​ប្រើ​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​​ ដែល​ស្ត្រី​រាប់​ពាន់​នាក់​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​​បាន​ជួប​ប្រទះ។ បន្ទាប់​ពី​បាន​រៀប​អាពាហ៍ពិពាហ៍​អស់​​រយៈ​ពេល​ជាង​២០​ឆ្នាំ​មក អ្នក​ស្រី សូ ផន បាន​និយាយ​ថា អំពើ​ហិង្សា​កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន​ គឺ​ជា​ការ​បញ្ចប់​​ការ​រំលោភ​បំពាន​ជា​ពាក្យ​សម្តី​និង​រាង​កាយ​អស់​រយៈ​ពេល​យ៉ាង​យូរ​​ពី​សំណាក់​​ប្ដី​របស់​អ្នក​ស្រី​។

ដោយ​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ​ពី​កង្វះ​នៃ​ការ​យល់​ដឹង​ជា​សាធារណៈ​ជុំ​វិញ​ការ​ប្រើ​អំពើ​ហិង្សា​បែប​នេះ លោក​ ម៉ឹង ស៊ីន នៅ​តែ​​រួច​ខ្លួន។

សកម្មជន​តស៊ូ​មតិ​សម្រាប់​ស្ត្រី​ បាន​លើក​ឡើង​ថា ស្ត្រី​ជា​ច្រើន​ក្នុង​ប្រទេ​ស​កម្ពុជា​​មិន​អាច​និយាយ​អ្វី​បាន​ទេ​ នៅ​ពេល​មាន​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​កើត​ឡើង​ ពី​ព្រោះ​ពួក​គាត់​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ប្តី​​របស់​ខ្លួន​រក​ស៊ី​ចិញ្ចឹម​ ក៏ដូច​ជា​កង្វះ​ការ​ចាត់​វិធាន​ការ​ពី​អាជ្ញាធរ​មូល​ដ្ឋាន​ផង​ដែរ​។

កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០១២ អង្គការ​សិទ្ធិ​មនុស្ស​លីកាដូ​ បាន​ជួយ​ស្ត្រី​ចំនួន​៣០៤​នាក់ ដែល​ធ្លាប់​មាន​អំពើ​​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ និង​បង្ហាញ​ថាមាន​ស្ត្រី​ចំនួន​បួន​នាក់​ត្រូវ​ប្ដី​របស់​ខ្លួន​សម្លាប់​។

ការ​សិក្សា​មួយ​ ​ចេញ​កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០០៩ ដោយ​ក្រសួង​កិច្ច​ការ​នារី​បាន​រក​​ឃើញ​ថា មាន​ស្ត្រី​យ៉ាង​ហោចណាស់​​​៤០​ភាគ​រយ បាន​ជួប​ប្រទះ​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ ឬក៏​បាន​ស្គាល់​អ្នក​ណា​ ដែល​ជួប​ប្រទះ​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ ដូច​ជា​ត្រូវប្ដី​របស់​ខ្លួន​​វាយ​ដំ​ ទះ​កំផ្លៀង​ ​ទាត់​ធាក់​​ឬ​​ដាល់​។​ ហើយ​​ស្ត្រី​២០​ភាគរយ​ ក្នុង​ចំណោម​ស្ត្រី​ជាង​៣.០០០​នាក់​ ដែល​ត្រូវ​បាន​សម្ភាស​ បាន​និយាយ​ថា ត្រូវ​ប្ដី​របស់​ខ្លួន​ចាប់​ចង ហើយ​វាយ​ដំ​ រីឯ​​៧​ភាគ​រយ​​ទៀត​​បាន​និយាយ​ថា ខ្លួន​ត្រូវ​ប្ដី​ចាប់​ច្របាច់​ក​ និង​ដុត​ ឬ​ក៏​បាន​ស្គាល់​​មនុស្ស​​ ដែល​ធ្លាប់​ជួប​ប្រទះ​ការ​ប្រើ​អំពើ​ហិង្សា​បែប​នេះ​។

លោកស្រី មូរ សុខហួរ សមាជិក​សភា​មក​ពី​​​ប្រឆាំង គឺ​​​គណបក្ស​ សម រង្ស៊ី ដែល​ជា​អតី​ត​រដ្ឋមន្ត្រី​ក្រសួង​កិច្ច​ការ​នារី​ ​ក្នុង​ចន្លោះ​ពី​ឆ្នាំ​១៩៩៨​ ​ដល់​ឆ្នាំ​២០០៤ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ស្ត្រី​ ដែល​ស្ថិត​​ក្នុង​ភាព​ក្រីក្រ​ ត្រូវ​ប្ដី​របស់​ខ្លួន​គា​ប​សង្កត់​មិន​ឲ្យចេញ​ទៅ​ណា​ឡើយ​”។

លោក​ស្រី​បាន​បន្ថែម​ថា “ កន្លែង​ណា​ក៏​ដូច​​កន្លែង​ណា​ដែរ​​នៅ​ក្នុង​ពិភព​លោក អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ គឺ​ជា​បញ្ហា​សង្គម​មួយ ​និង​កេើត​ចេញ​ពី​កត្តា​ជា​ច្រើន។អ្វី​ដែល​ធ្ងន់​​នោះ គឺ​ថា មាន​និទណ្ឌភាព​ច្រើន​​នៅក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​”។

លោក​ស្រី​បាន​បន្ដ​​ថា “ដើម្បី​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​នេះ ដំបូង​ត្រូវ​តែ​មាន​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិ​ធម៌​ជាមុន​សិន​ បន្ទាប់​មក​​ព័ត៌មាន​ និង​ការ​អប់​រំ​បាន​ដើ​រ​តួនាទី​យ៉ាង​សំខាន់​ ហើយ​​ព័ត៌មាន​ត្រូវ ​តែ​ផ្ដល់​ទៅ​​ឲ្យ​ស្ត្រី​ ដូច​ជា​ការ​យល់​ដឹង​អំពី​ច្បាប់​ឬក៏​របៀប​ទប់​ស្កាត់​អំពើ​ហិង្សា​”។

ដូច​​ស្ត្រី​ជា​ច្រើនទៀត​​ ដែល​ទទួល​រង​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​អ្នកស្រី សូ ផន មិន​ហ៊ាន​និយាយ​អ្វី​នោះ​ទេ​ បន្ទាប់​ពី​ប្ដី​របស់​អ្នកស្រីបាន​​វាយ​ធ្វើ​បាប​ ហើយ​​នេះ​គឺ​ជា​បញ្ហា​មួយ​ដែល​ក្រុម​អ្នក​ការ​ពារ​សិទ្ធិ​ស្ត្រី​ បាន​លើក​ឡើង​ថា ដោយ​​សារ​តែ​​ខ្លាចមាន​ឈ្មោះ​មិន​ល្អ​នៅ​ក្នុង​​សង្គម ​និង​​ការ​ភ័យ​ពី​ការ​ធ្វើ​ទុក​្ខ​ទោស​ពី​ជន​ល្មើស​​ដែល​មានចរិត​ហិង្សា​​បែប​នេះ​​។

អ្នក​ភូមិ​មួយ​ចំនួន​ ដែល​រស់​នៅ​ជិត​ឃុំ​បឹង​សាលាខាង​ជើង​ បាន​និយាយ​ថា ពួក​គេ​​ស្ទើរ​តែ​​មិន​បាន​ដឹង​អំពី​អំពើហិង្សា​ ដែល​កើត​ឡើង​ចំពោះ​អ្នកស្រី សូ ផន ​ទេក្នុង​រយៈ​ពេល​ប៉ុន្មាន​​ឆ្នាំ​​មក​​នេះ។

លោក ច័ន្ទ សាម៉ន មេឃុំ​បឹង​សាលា​ខាង​ជើង​ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “អំពើ​ហិង្សា​នេះ​ទំនង​ជា​កើតមាន​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​កន្លង​មក​ហើយ ប៉ុន្ដែ យើង​មិន​បាន​ដឹង​អំពី​បញ្ហា​នេះ​ឡើយ​”។

លោក​បាន​បន្ថែម​ថា គ្មាន​នរណា​នឹក​ស្មាន​ថា លោក​ ម៉ឹង ស៊ីន បាន​វាយ​ធ្វើ​បាប​ប្រពន្ធ​របស់​ខ្លួន​ដល់​ថ្នាក់​នេះ​ទេ រហូត​ទាល់​តែ​គេ​បាន​ឃើញ​អ្នក​ស្រី ​សូ ផន រត់​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន​ទាំង​ភ្លើង​ឆេះ​ខ្លួន​ប្រាណ និង​ស្រែក​ឲ្យ​គេ​ជួយ​ទើបយើង​ដឹង​”។ លោក​បាន​បន្ដ​ទៀត​ថា “គាត់​ គឺ​ជា​បុរស​ដ៏​ល្អ​ម្នាក់​ រាក់​ទាក់ និង​សុភាព​រាបសា អ្នក​ភូមិ​គ្រប់​ៗ​គ្នាចូល​ចិត្ត​គាត់​”។

នៅ​ពេលសួរថា តើ​ហេតុ​អ្វី​បាន​​ជា​មិន​​មាន​ការ​ចាប់​ខ្លួន​នៅ​ក្នុង​ករណី​នេះ លោក​ រ័ត្ន​ សំអាង ​នាយ​​ការិយាល័យ​ព្រហ្មទណ្ឌ​​ស្រុក​កំពង់​ត្រាច​ បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា មក​ពី​ជន​រង​គ្រោះ​​ មិន​បាន​ដាក់​ពាក្យ​បណ្ដឹង។

លោក​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “យើង​បាន​ទទួល​ដំណឹង​​អំពី​ករណី​នេះ​ ហើយ​យើង​បាន​ទៅ​កន្លែង​កើត​ហេតុ​ ដើម្បី​សួរ​នាំ។ ប៉ុន្ដែ​ យើងមិន​បាន​ចាប់​ខ្លួន​នរណា​ម្នាក់​ឡើយ ​ពីព្រោះ​ក្រុមគ្រួសារ​នេះ មិន​បាន​មក​ដាក់​ពាក្យ​បណ្ដឹង​នោះ​ទេ។ បញ្ហា​ជាក់​ស្ដែង​នោះ​ គឺ​ថា ប្ដី​របស់​អ្នកស្រី សូ ផន មាន​បញ្ហា​ផ្លូវ​ចិត្ត​ ហើយ​គាត់​ក៏​ទទួល​រង​របួស​ដែរ​។ ប្រសិន​បើ​គាត់​មិន​​មាន​​បញ្ហា​ផ្លូវ​ចិត្ត​ទេ យើង​​ចាប់​គាត់​ទៅ​ផ្ដន្ទាទោស​​​តាម​ផ្លូវ​ច្បាប់​ទៅ​ហើយ​​”។

​លោក​បាន​ពន្យល់​ថា លោក ម៉ឹង​ ស៊ីន ក៏​​ទទួល​រង​ការ​រលាក​យ៉ាង​ធ្ងន់ នៅ​លើ​ដៃ​និង​ផ្នែក​ខាង​លើ​នៃ​ខ្លួន​ប្រាណ​​ដែរ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ដុតប្រពន្ធ​របស់​គាត់​។

លោក ​រ័ត្ន​ សំអាង​​  ​មាន​ប្រសាសន៍​បន្ត​ថា​ “ជួនកាល​ ប្រសិន​បើមាន​បញ្ហា​ក្នុង​គ្រួសារ​បន្តិច​បន្តួច​ដូចជា​​​ពេល​ប្តី​ស្រវឹង​ស្រា​​ ហើយ​​បាន​ឈ្លោះ​ប្រ​កែក​គ្នា​ជាមួយ​ប្រ​ពន្ធរបស់​ខ្លួន​នោះ​ ពួក​គេ​បាន​ទៅ​ប្តឹង​អាជ្ញាធរ​មូលដ្ឋាន​ ហើយ​យើង​បាន​អប់​រំ​ពួកគេ​។​

ជួនកាល​ប្រពន្ធ​​បាន​ត្រឡប់​មក​វិញ​ហើយ​សុំ​ឲ្យ​​​យើង​​​​ដោះ​លែង​ប្តី​របស់​ពួក​គេ​ទៅ​វិញ​​​ ពី​​ព្រោះ​​​ពួក​គេ​ជា​ប្តី​ប្រ​ពន្ធ​នឹង​គ្នា​ ព្រម​ទាំង​​មាន​កូនទៀត​ផង​​​ហើយ​ពួក​គេ​ត្រូវ​ការ​ប្តី​ដើម្បី​ជួយ​រក​ប្រាក់​ចិញ្ចឹម​ពួក​គេ​។យើង​បាន​អប់​រំ​ពួក​គេ​ ហើយ​ខ្ញុំ​គិត​ថា​ វា​មាន​ប្រ​សិទ្ធភាព”។

ដើម្បី​លើកម្ពស់ការយល់​ដឹង​ពី​​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ ​​ក្រុម​សកម្មជន​ការពារ​សិទ្ធិ​ស្ត្រី​បាន​បង្កើត​គម្រោង​ជា​ច្រើន​ដូចជា ​​យុទ្ធនា​ការបូ​ពណ៌​ស​ ដែល​ឧបត្ថម្ភ​ដោយ​អង្គការ​សហ​​ប្រជា​ជាតិ​ដើម្បី​​អប់​រំ​ក្រុម​បុរស​នៅ​ទូទាំង​ប្រ​ទេស​អំពី​សិទ្ធិ​ស្ត្រី​។យុទ្ធនាការ​ដោយ​ឡែក​មួយ​ទៀត​គឺ​យុទ្ធនាការ “បុរស​ល្អ​” ដែល​ឧបត្ថម្ភ​ថវិកា​ដោយ​រដ្ឋាភិបាល​​អាឡឺ​ម៉ង់​និង​រដ្ឋាភិបាល​អេស្ប៉ាញ​​​ និង​បាន​ផ្សាយ​តាម​កញ្ចក់​ទូរទស្សន៍​​នៅ​ទូទាំង​ប្រ​ទេស​ក្នុង​គោល​បំណង​ប្រាប់​​បុរស​ឲ្យ​គោរព​ស្រ្តី​ស្មើ​គ្នា​នឹង​បុរស​ដែរ​។

លោក ស្តេហ្វាណូ ប្រ៊ីហ្គោនី​(Stefano Brigoni) តំណាង​ប្រចាំ​ប្រទេស​​​របស់​​​អង្គការក្រៅ​រដ្ឋា​ភិបាល​​អេស្ប៉ាញ​​ គឺ​អង្គ​ការ​ ​ប៉ាស អ៊ី​ ឌី​សារូល​ឡូ​​ (Paz Y Desarrollo)ដែល​បាន​ជួយ​សម្រប​សម្រួល​ ក្នុង​កម្មវិធី​ “យុទ្ធនាការ​​បុរស​ល្អ​” ​​នោះ​​​មាន​ប្រ​សាសន៍ថា​ “ នៅ​ក្នុង​រយៈ​ពេល​មួយ​ឆ្នាំ​ឬ ពីរ​ឆ្នាំ​​អ្នក​អាច​ធ្វើ​ការ​កែរ​ប្រែ​អាកប្បកិរិយា​ជា​ទូទៅ​បាន​ប៉ុន្តែ​​ដើម្បី​​ឲ្យ​មនុស្ស​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទម្លាប់​​របស់​ខ្លួន​នោះ យើង​ត្រូវ​ការ​​​ពេល​វេលា​​យូរ​ជាង​នេះ​​ទៀត”។

លោក​បន្ថែមថា​ស្រ្តី​ជា​ច្រើន​​ដែល​បាន​រង​ការ​រំលោ​ភ​បំពាន​​ជា​ពិសេស​​ម្តាយ​​ក្រីក្រនិង​មិនមាន​ការអប់​រំនោះ​ ជា​ទូទៅ​មាន​អារម្ភ​ថា​ពួកគេ​មិន​មាន​ជម្រើស​ឡើយ​​ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​នៅ​ស្ងៀម​​ដោយសារ​ខ្វះ​ប្រភព​ហិរញ្ញវត្ថុ។

លោកស្រី​ ហ្វ្រីយ៉ា ឡាសែន (Freya Larsen) អ្នក​ប្រឹក្សា​យោបល់​​ប្រចាំ​អង្គការ​​ស្ត្រី​សហ​ប្រជាជាតិ​ (U.N. Women)​ ​មាន​ប្រសាសន៍ថា  “ វា​មាន​សារៈ​​សំខាន់​ ​ក្នុង​ការ​ចង​​ចាំ​ថា ចំនួន​ករណី​ដែល​បាន​របាយការ​ណ៍​ទាក់​ទង​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​នោះ​មិន​អាច​ប្រាប់​យើង​ថា

​មាន​ស្ត្រី​ប៉ុន្មាននាក់​ ដែល​ធ្លាប់​ទទួល​រងគ្រោះ​​

ដោយ​​អំពើ​ហិង្សា​នោះ​ឡើយ​។ ប្រភព​ដែល​

​អាច​ជឿទុកចិត្ត​បាន​​ដើម្បី​​បញ្ជាក់​​អំពី​បញ្ហា​នេះ​​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​តែ​ធ្វើ​ការ​សិក្សា​​​”។

អ្នក​ស្រី​បាន​មាន​ប្រសាសន៍បន្តថា “ការ​សម្រេច​ចិត្ត​​ថា​ តើ​ត្រូវ​​ចាក​ចេញ​ពី​ដៃគូ ដែល​ប្រើ​ហិង្សា​​ឬ​អត់​​នោះ ​គឺ​ជា​ការស្មុគ​ស្មាញ​​និង​​ពិបាក​សម្រេច​ខ្លាំង​ណាស់​​សម្រាប់​​ស្ត្រី​ភាគច្រើន​”។

យោង​តាម​អ្នក​ស្រី សៅ ចាន់ថន អ្នក​សម្របសម្រួល​ប្រចាំ​អង្គការ​លីកាដូ​មាន​ប្រសាសន៍ថា ស្ត្រី​ដែល​រង​គ្រោះ​ដោយ​សារ​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​​ច្រើន​តែ​​​​មិន​អត់​ឱន​ឲ្យ​​ប្តី​របស់​ខ្លួន ​​ហើយ​ពួក​គេ​ប្តឹង​ទៅ​​​អាជ្ញាធរ​មូលដ្ឋាន​​។

អ្នកស្រី​មាន​ប្រសាសន៍បន្តថា “ប្រសិន​បើ​ជន​រង​គ្រោះ​មាន​បំណង​ចង់​​ប្តឹង​​យើង​អាច​ជួយ​ពួកគាត់​ដាក់​ពាក្យ​បណ្តឹង​បាន​។ ប៉ុន្តែ ភាគច្រើន​បំផុត​ពួកគេ​បាន​ជ្រើសរើស​យក​ការ​​សម្រប​សម្រួល​ និង​ផ្សះផ្សា​ជាមួយប្តី​របស់​ពួកគាត់​វិញ”។

ដើម្បី​លុប​បំបាត់​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​ កាលពីឆ្នាំ២០០៥ រដ្ឋាភិបាល​បាន​អនុម័ត “ច្បាប់​ស្តី​ពី​ការ​ទប់ស្កាត់​​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ​និង​ការពារ​ជន​រង​គ្រោះ​”។ ប៉ុន្តែ ច្បាប់​នោះ​ទទួលរង​នូវ​ការ​រិះ​គន់​យ៉ាង​ច្រើន​ពី​សំណាក់​ ក្រុម​អង្គការ​សិទ្ធិ​មនុស្ស​នានា​ដោយ​សារ​ច្បាប់​នោះ​​​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​លេស​និង​​ចន្លោះ​ប្រហោង​សម្រាប់​​​ជន​ល្មើល​ប្រព្រឹត្ត​​​អំពើ​ហិង្សា​លើ​​​ស្ត្រី​​​។

​ច្បាប់​នោះ​ចែង​ថា​ “មិន​រាប់​ថា​ជា​​ការ​ប្រើ​អំពើ​ហិង្សា​ឬ​សកម្ម​ភាព​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួ​សារ​ទេ រាល់​ការ​ប្រៀន​ប្រដៅ​ដោយ​​ផ្តល់​​ដំបូន្មាន ឬ​ធ្វើ​ការ​ដាស់​តឿន​ក្រើន​រំលឹក​​ឬ​ចាត់​​វិធានការ​សមស្រប​ដើម្បី​ឲ្យ​សហ​ព័ទ្ធ​ ឬ​កូន ឬ​អ្នក​នៅ​ក្នុង​បន្ទុក​​ដើរ​​ក្នុង​​ផ្លូវ​ល្អ​តាម​លក្ខណៈ​​រស់​នៅ​ថ្លៃ​ថ្នូរ​​​​”។

លោក សាម៉ន ប្រធាន​ឃុំក្នុង​ស្រុក​កំពង់​ត្រាច មាន​ប្រ​សាសន៍​ថា ​ពាក្យ​បណ្តឹង​ភាគ​ច្រើន​ដែល​ប្តឹង​ប្តី​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ហិង្សា​ ហើយ​ជា​លទ្ធផល​យើង​បាន​​ពិភាក្សា​ ហើយ​​​យើង​បាន​ប្រាប់​បុរសនោះ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ​និ​ង​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ដោយស​ន្តិវិធី។

លោកបាន​មាន​ប្រសាសន៍បន្តថា “មាន​គ្រួសារ​ជាច្រើន​ ដែល​ប្រើអំពើហិង្សា​ ហើយ ពួកគេ​បាន​មក​រក​ខ្ញុំ​​ឲ្យ​​ជួយ​។ជាទូទៅ​ខ្ញុំ​ប្រាប់​ពួកគេ​ថា​ត្រូវ​​រស់​នៅ​ជាមួយ​គ្នា​ដោយ​សុខ​សប្បាយ​។ជួន​កាល​វាមាន​ប្រសិទ្ធភាព​ជួន​កាល​​ទៀត​វាមិន​មាន​ប្រសិទ្ធភាពទេ។

លោក សាម៉ន បាន​និយាយថា ដូច​ជា​ក្នុង​ករណី​របស់​អ្នកស្រី សូ ផន ប្តី​របស់​គាត់​បាន​បន្ត​ធ្វើ​បាប​គាត់​បន្ទាប់​ពី​គាត់​ចេញពី​មន្ទីរ​ពេទ្យ​​​ដោយ​នៅ​មាន​​របួស​​រលាក​​ធ្ងន់​ធ្ងរ​។​បន្ទាប់​ពី​ជន​រង​គ្រោះ​បាន​មក​ដល់​ផ្ទះ​លោក ស៊ីន បាន​បន្ត​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ជាមួយ​គាត់​ហើយ​ថែម​ទាំង​ប៉ុនប៉ង​រំលោភគាត់​និង​កូន​ស្រី​គាត់​​ទៀត​ផង​។

លោក សាម៉ន បាន​មាន​ប្រសាសន៍បន្តថា “គ្រួសារ​​ស្រ្តី​នេះ​ខឹង​​​ខ្លាំង​ណាស់​ ហើយ​ពួក​គេ​​ចង់​ឲ្យ​នគរបាល​ចាប់​​ខ្លួន​គាត់​ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​​ពួកគេ​ថា គួរតែកុំ​ចាប់​គាត់​អី”។

ក្រោយ​មក​លោក សាម៉ន​ បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​លោក ស៊ីន ចាក​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​ហើយ​ទៅ​រស់​នៅ​ជាមួយ​ឪពុកម្តាយ​របស់​គាត់​ នៅ​ក្បែរ​នោះ​។ ស្ត្រី​ទាំងនោះ​បាន​មក​រក​ខ្ញុំ​ហើយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា គាត់​មិន​អាច​រស់​នៅ​ជាមួយ​ប្តី​របស់​បាន​ទៀត​ទេ។​​គាត់​និយាយ​ថា​​ប្តី​របស់គាត់​បាន​ប៉ុន​ប៉ង​រំលោភ​​គាត់​ និង​កូន​ស្រីរបស់គាត់​ផង​ដែរ​។

ដូច្នេះខ្ញុំ​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​គាត់​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​ឪពុកម្តាយ​របស់គាត់​វិញ កាលពី​ខែមុន។

បច្ចុប្បន្ន​នេះ លោក ស៊ីន បាន​រស់​នៅ​ឃ្លាត​

​ពីផ្ទះ​របស់​ប្រពន្ធគាត់​និង​កូន​ៗរបស់​គាត់​ក្នុង​ចម្ងាយ​ផ្លូវ​​​ដើរ​តែ​២នាទី​ប៉ុណ្ណោះ​។

លោក​បាន​ថ្លែង​បន្តថា “ គ្រួសារ​នេះ​​ចង់​​ប្តឹង​ ប៉ុន្តែ មិន​ប្តឹង​ទេ ដោយ​សារ​ពួកគេ​ក្រីក្រ​ហើយ​​ពឹង​លើ​ចំណូល​របស់​លោក ស៊ីន។ ក្រៅពី​នោះតើមាន​អ្វី​ល្អទៅ​ប្រសិន​គាត់​នៅ​ក្នុង​គុកនោះ​​”។

អ្នកស្រី​ សូ ផន ដែល​អង្គុយ​បក់​រុយ​មិន​ឲ្យ​រោម​ដំបៅរបស់​គាត់​ដោយ​ប្រើ​អំបោស​តូច​​មួយ​ បាន​និយាយថា គាត់​ពិត​ជា​ឆ្ងល់​ណាស់​ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ទី​បំផុត​​គាត់​បាន​​ត្រឡប់​មករស់​នៅ​​ជាមួយ​ប្តី​របស់​គាត់​វិញ បន្ទាប់​ពី​ចេញ​មន្ទីរពេទ្យ​។

អ្នកស្រីនិយាយប​ន្តថា “បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ចេញ​​ពី​មន្ទីរពេទ្យ​ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​គាត់​នៅ​តែចង់​និយាយ​ជាមួយខ្ញុំ​។

ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ឲ្យ​គាត់ចាក​ចេញ ប៉ុន្តែ គាត់​អាក្រក់​ណាស់​ហើយ​ធ្វើ​មិន​ដឹង​មិន​ឮ គាត់​មិន​ចាក​ចេញ​ឡើយ​។ ខ្ញុំ​​ចង់​ឲ្យគាត់​ចាក​ចេញ​ ប៉ុន្តែ តែង​តែគិត​ថា គាត់​អាច​ផ្លាស់​ប្តូរ​ ហើយ​​​រស់​នៅ​​ប្រសើរ​ជាងនេះ​។ ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ន​នេះ​ខ្ញុំ​មិន​ខ្វល់​ទេ។ ខ្ញុំ​មិន​ខ្មាស់​គេ​ទេ ​បើខ្ញុំ​មិន​មាន​ប្តី​ពីព្រោះ​គាត់​បាន​ដុត​ខ្ញុំទាំង​រស់​​៕ ស៊ា ស៊ុយឈាង

និង​ ឃិន ណៃ

 

© 2023, ខេមបូឌា ដេលី. All rights reserved. No part of this article may be reproduced in print, electronically, broadcast, rewritten or redistributed without written permission.

អត្ថបទទាក់ទង

អត្ថបទអានច្រើន

សេចក្ដីរាយការណ៍ពិសេស