យោងតាមនគរបាលបានឲ្យដឹងថា នៅក្នុងក្រុងបាត់ដំបងកាលពីថ្ងៃពុធ អ្នកស្រី ហេន ភឿន អាយុ៥៨ឆ្នាំ បានប្ដឹងប្តីរបស់ខ្លួនទៅនគរបាល បន្ទាប់ពីកូនស្រីវ័យ១២ឆ្នាំរបស់គាត់បានលាតត្រដាងថា ឪពុកចុងរបស់នាងបានរំលោភនាង។
លោក រ៉ាយ សារ៉ាន់ មេភូមិរបស់ពួកគេនៅក្នុងឃុំវត្តគោ បានមានប្រសាសន៍ថា ក្មេងស្រីរូបនេះនិយាយថា បុរសឈ្មោះ ស៊ាន ញូ អាយុ៥៤ឆ្នាំដែលត្រូវជាឪពុកចុងរបស់នាង បានចាប់រំលោភនាងបីដង ហើយបានគំរាមសម្លាប់នាងចោល ប្រសិនបើនាងប្រាប់នរណាម្នាក់អំពីរឿងនេះ ប៉ុន្តែនៅពេលឪពុកចុងរូបនេះចាប់រំលោភនាងលើកចុងក្រោយកាលពីថ្ងៃពុធ នាងមានសេចក្ដីក្លាហានហ៊ានប្រាប់ម្ដាយរបស់ខ្លួន។
សេចក្ដីរាយការណ៍អំពីការចាប់រំលោភនេះកើតមានឡើងក្នុងសប្ដាហ៍តែមួយស្របពេលដែលអង្គការសហប្រជាជាតិបានបញ្ចេញរបាយការណ៍មួយស្ដីពីអំពើហិង្សាលើស្ត្រីដែលលាតត្រដាងថា ម្នាក់ក្នុងចំណោមបុរសប្រាំនាក់ធ្លាប់ចាប់រំលោភ ដោយជាច្រើននាក់ក្នុងចំណោមបុរសទាំងនោះមានអាយុតិចពេលពួកគេចាប់រំលោភជាលើកដំបូង។
ប្ដីរបស់អ្នកស្រី ហេន ភឿន បានរត់គេចខ្លួនមុនពេលប៉ូលិសចាប់ខ្លួនបាន ប៉ុន្តែការដែលគាត់ប្តឹងបុរសរូបនេះមិនឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិយាឬឥរិយាបថរបស់ស្ត្រីកម្ពុជាទូទៅទេ។ ទោះបីជារបាយការណ៍នេះមិនបញ្ជាក់ពីអាយុរបស់ជនរងគ្រោះក៏ដោយ ក៏វាបានលាតត្រដាងដល់ស្ត្រីរាប់រយនាក់ ដែលត្រូវបានស្ទង់មតិពាក់ព័ន្ធនឹងទស្សនគួរឲ្យព្រួយបារម្ភដែលគិតថាអំពើហិង្សាគួរតែអត់ឱនឲ្យដើម្បីគ្រួសារ និងដែលថាអំពើហិង្សាផ្លូវភេទមិនមែនជាការចាប់រំលោភ ប្រសិនបើពួកគេមិនតបតវិញទេនោះ ជាទស្សនមួយដែលស្ត្រីជាអ្នកឆ្លើយ៨៧ភាគរយយល់ឃើញដូច្នេះ។
នៅកែងផ្លូវមួយក្នុងខណ្ឌដូនពេញកាលពីម្សិលមិញ អ្នកស្រី ស៊ុម ថាល់ អាយុ៤៦ឆ្នាំរស់នៅក្នុងខេត្តកំពត ដែលមករាជធានីភ្នំពេញ១០ថ្ងៃក្នុងមួយខែដើម្បីលក់ដូរបន្តិចបន្តួចនោះនិយាយថា គាត់មានសំណាងណាស់ដែលប្ដីរបស់គាត់ជាមនុស្សល្អ ប៉ុន្តែនៅតាមសហគមន៍ជនបទដូចជាសហគមន៍របស់គាត់ជាដើម ស្ត្រីជាច្រើនរងការរំលោភបំពាន ហើយយល់ថា ខ្លួនឯងគ្មានឥទ្ធិពលមិនអាចធ្វើអ្វីបានឡើយពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះ។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា “ស្ត្រីនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជាគិតថា ខ្លួនត្រូវតែអត់ទ្រាំនឹងអំពើហិង្សា ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារអាចនៅជុំរុំគ្នា និងដើម្បីអនាគតកូនៗ ប៉ុន្តែនៅតាមជនបទវាកាន់តែពិបាកទៅទៀតសម្រាប់ពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេលែងលះ ពួកគេនឹងត្រូវតស៊ូពុះពារការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីរស់”។
អ្នកស្រីនិយាយទៀតថា “យើងជាស្ត្រីមិនចូលចិត្តឲ្យគេបង្ខំរួមភេទទេ ហើយយើងដឹងពីសិទ្ធិរបស់ស្ត្រីនិងច្បាប់ស្តីពីអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ហើយមានអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិ បាល ដែលយើងអាចទៅសុំយោបល់ល្អៗបាន។ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងធ្វើស្រែចម្ការ ហើយមានតែស្រូវ តើយើងអាចចាកចោលប្ដីរបស់យើងម៉េចកើត”។
យោងតាមលោក Talmage Payne នាយកប្រតិបត្តិអង្គការ Hagar International ប្រចាំប្រទេសកម្ពុជាបានឲ្យដឹងថា បុរសដែលគិតថា សិចគឺជាសិទ្ធិដែលខ្លួនគួរតែទទួលបានមិនថាដើម្បីការកម្សាន្តសប្បាយ ឬដើម្បីដាក់ទណ្ឌកម្មនរណាម្នាក់ បូករួមជាមួយនឹងស្ត្រីអត់ទ្រាំនឹងការចាប់រំលោភ ហើយបន្ទោសខ្លួនឯងទៀតនោះ បានបង្កើតវប្បធម៌មួយនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលយល់ឃើញថា អំពើហិង្សាផ្លូវភេទគឺជារឿងធម្មតា។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “កុំភ្លេចថាដោយសារតែរឿងយោគយល់នឹងហើយទើបបានជានាំឲ្យមានរឿងទាំងអស់នេះកើតឡើង នោះគឺដោយសារតែកត្តាសង្គមដែលលើកឡើងថា បុរសមានសិទ្ធិរួមភេទដោយគ្មានទោស និងស្ត្រីគួរតែអត់ទ្រាំនឹងអំពើហិង្សារបស់ពួកគេ។ នេះជាបញ្ហារបស់បុរស មិនមែនគ្រាន់តែជាបញ្ហារបស់ស្ត្រីនោះទេ”។
វាក៏ប្រហែលជាបញ្ហារបស់បុរសដែរ ប៉ុន្តែស្ត្រីទេដែលជាអ្នករងគ្រោះ។ នៅក្នុងបារមួយកន្លែងស្ថិតនៅតាមបណ្ដោយផ្លូវលេខ៥១កាលពីម្សិលមិញ ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ អារី បាននិយាយថា បើចង់ឃើញការប្រើអំពើហិង្សាលើស្ត្រី មិនចាច់ទៅណាឆ្ងាយទេ គ្រាន់តែចាំសង្កេតមើលស្ត្រីៗនៅជុំវិញបារនេះនឹងឃើញជាមិនខាន។
អារី និយាយថា “ខ្ញុំស្គាល់ស្រីៗជាច្រើន ដែលត្រូវគេបំពាន។ សម្លឹងមើលភ្នែករបស់យើង ក៏នឹងឃើញថាវាយ៉ាងម៉េច។ វាជារឿងអាម៉ាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាអ្នកក្រ ហើយខ្ញុំត្រូវការរស់”។
អំ ចាន់ដាវណ្ណ ដែលជាអ្នកធ្វើការជាមួយ អារី និយាយថា ភាពមានបាននិងភាពក្រីក្រ ការប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន និងគ្រឿងស្រវឹង និងឥរិយាបថព្រហើនក្នុងចំណោមបុរសៗ សុទ្ធតែរួមចំណែកធ្វើឲ្យមានបញ្ហាសង្គម។ នាងបាននិយាយថា “ស្ត្រីចាំបាច់ត្រូវតែយល់ដឹងពីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែវាមានអ្វីលើសពីនោះទៅទៀត ពួកគេចាំបាច់ត្រូវដឹងពីស្ថានភាពនេះ និងនៅជុំវិញពួកគេ និងអំពីបំណងរបស់បុរស ហើយត្រូវចេះការពារសុវត្ថិភាពខ្លួនឯង”។
លោកស្រី ស៊ី ដេហ្វ៊ីដ អនុរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងកិច្ចការនារីបានថ្លែងថា រដ្ឋាភិបាលទទួលស្គាល់ថា នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាមានបញ្ហាចាប់រំលោភ ហើយថា រដ្ឋាភិបាលបានចាត់វិធានការដោះស្រាយបញ្ហានេះហើយ។ លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងកំពុងខិតខំយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីអប់រំមិនត្រឹមតែស្ត្រីទេ គឺបុរសផងដែរ ដើម្បីឲ្យពួកគេយល់ដឹងថា ប្ដីចាំបាច់ត្រូវគោរពសិទ្ធិប្រពន្ធខ្លួន និងត្រូវដឹងថា ខ្លួនមិនអាចរំលោភប្រពន្ធបានឡើយ ហើយយើងកំពុងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលផ្សព្វផ្សាយ និងអប់រំអំពីបញ្ហានេះ រួមទាំងអំពីច្បាប់និងការផ្ដន្ទាទោសផង”។ លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា រដ្ឋាភិបាលកំពុងធ្វើការជាមួយបណ្ដាអង្គការសិទ្ធិមនុស្សដើម្បីបង្កើតផែនការថ្មីមួយសម្រាប់ទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី។
លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍ថា “វាមានការលំបាកក្នុងការកែប្រែប្រពៃណីរបស់យើងដែលរើសអើងស្ត្រី ប៉ុន្តែយើងចង់កែប្រែប្រពៃណី ដែលយល់ឃើញថា នៅពេលស្ត្រីនិយាយអំពីបញ្ហានេះវាជារឿងអាម៉ាស់”។
ប៉ុន្តែវាទំនងជាត្រូវការពេលវេលារាប់ជំនាន់មនុស្ស ដើម្បីកែប្រែវប្បធម៌នោះ ហើយក៏ប្រហែលជាត្រូវការការប្ដេជ្ញាចិត្តថ្មីរបស់រដ្ឋាភិបាលផងដែរ នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់យុវតី ង៉ុយ ការ៉េនកា វ័យ១៩ឆ្នាំជាសិស្សរៀនភាសាអង់គ្លេស ដែលពាក់អាវយឺតមានសារនៅលើនោះថា “នេះគឺជាជោគវាសនារបស់អ្នក ហើយអ្នកមិនអាចប្រឆាំងនឹងវាបានទេ”។
យុវតីរូបនេះបាននិយាយសំដៅដល់ពាក្យស្លោកនៅលើអាវយឺតរបស់នាងថា “ស្ត្រីមានការលំបាកក្នុងការកំណត់ជោគវាសនារបស់ខ្លួននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ នៅទីនេះបុរសនាំមុខគេ សូម្បីនៅសាលាក៏ដោយ ហើយខ្ញុំគិតថា ការកែប្រែរឿងនោះប្រហែលជាមិនអាចទៅរួចឡើយ។ ជាការពិតខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងអាចកែប្រែបាន ប៉ុន្តែគោលនយោបាយថ្មីៗបង្កើតឡើងដោយរដ្ឋាភិបាលនេះមិនបានផលទេ ពីព្រោះពួកគេមិនដែលអនុវត្តតាមគោលនយោបាយទាំងនោះឡើយ”៕
(រាយការណ៍បន្ថែមដោយ បែន សុខហ៊ាន)
ប្រែសម្រួលដោយ តែម សុខុម