កាលពីម្សិលមិញ លោកស្រី អ៊ឹង កន្ថាផាវី រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងកិច្ចការនារី បានថ្លែងការពារគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការលើកកម្ពស់សមភាពយេនឌ័រ និងទប់ស្កាត់ការរើសអើងលើស្ត្រីភេទ ក៏ប៉ុន្តែបានទទួលស្គាល់ថា រដ្ឋាភិបាលនៅជួបកត្តាប្រឈមក្នុងការសម្រេចបានតាមគោលការណ៍ដែលមានចែងក្នុងអនុសញ្ញាអង្គការសហប្រជាជាតិស្ដីពីការបញ្ឈប់ការរើសអើងស្ត្រីភេទ។
ថ្លែងក្នុងទីក្រុងហ្សឺណែវ នៅចំពោះមុខគណៈកម្មាធិការនៃអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកលុបបំបាត់ការរើសអើងលើស្ត្រី លោកស្រី អ៊ឹង កន្ថាផាវី បានធ្វើបទបង្ហាញពីសេចក្ដីលម្អិតនៃអ្វីដែលរដ្ឋាភិបាលសម្រេចបាននៅក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ដើម្បីបន្តបោះជំហានឆ្ពោះទៅរកការសម្រេចគោលដៅដែលមានចែងក្នុងអនុសញ្ញានេះ។
លោកស្រី អ៊ឹង កន្ថាផាវី មានប្រសាសន៍សំដៅលើគោលនយោបាយដ៏ទូលំទូលាយរបស់រដ្ឋាភិបាលពាក់ព័ន្ធនឹងវិធីសាស្ត្រលើកកម្ពស់សមភាពយេនឌ័រ ឱកាសការងារ និងកំណើនសេដ្ឋកិច្ចថា “យុទ្ធសាស្ត្រចតុកោណមានការបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ស្ត្រីគឺជាឆ្អឹងខ្នងនៃប្រទេសជាតិ”។ លោកស្រីលើកឡើងថា គោលនយោបាយដែលមានការកែសម្រួលជាថ្មី គឺរួមបញ្ចូលទាំងបទប្បញ្ញត្តិដើម្បីលុបបំបាត់ការប្រើអំពើហិង្សាលើស្ត្រី ដោយមានការផ្ដោតជាពិសេសលើកម្មករ កម្មការិនីរោងចក្រកាត់ដេរ ស្ត្រី ដែលមានពិការភាព អ្នកមានផ្ទុកមេរោគ ហ៊ីវ អេដស៍ និងអ្នកទាំងឡាយណាដែលរងគ្រោះដោយសារអំពើហិង្សាផងដែរ ដោយបានបន្ថែមថា គោលនយោបាយដែលមានការកែសម្រួលថ្មីនេះ “ គឺផ្អែកលើមេរៀនដែលទទួលបានពីគោលនយោបាយចាស់”។
លោកស្រី អ៊ឹង កន្ថាផាវី មានប្រសាសន៍ថា “ ក្រសួងកិច្ចការនារី និងក្រុមប្រឹក្សាជាតិដើម្បីស្ត្រី បាននិងកំពុងដឹកនាំកិច្ចប្រឹងប្រែងលើកកម្ពស់សមភាពយេនឌ័រ ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ក្រុមលើកកម្ពស់យេនឌ័រ ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅតាមក្រសួងនានាដើម្បីតាមដាន និងសម្របសម្រួលការងារនេះ”។ លោកស្រីក៏បានលើកឡើងផងដែរថា ច្បាប់ឯកពន្ធភាព និងខដែលមានចែងក្នុងក្រមព្រហ្មទណ្ឌ និងក្រមរដ្ឋប្បវេណី គឺសុទ្ធតែសម្រាប់ការពារសិទ្ធិស្ត្រី។ ប៉ុន្តែលោកស្រីបានថ្លែងការពារការបដិសេធរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការតាក់តែងច្បាប់ ដែលផ្ដោតជាពិសេសលើការរើសអើង ដោយបានទទូចថា មាត្រាដែលមានចែងក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញស្ដីពីសិទ្ធិរបស់ពលរដ្ឋ គឺគ្រប់គ្រាន់ណាស់ទៅហើយ។
លោកស្រីបានបន្តថា មានស្ត្រីចំនួន៤៩,២ភាគរយក្នុងវិស័យកសិកម្ម ៤៧,៦ភាគរយក្នុងវិស័យឧស្សាហកម្ម និង៤៧,៥ភាគរយនៅក្នុងវិស័យសេវាកម្ម ក៏ប៉ុន្តែខណៈ “គម្លាតយេនឌ័រកំពុងមានភាពប្រសើរឡើងនោះចាំបាច់ត្រូវមានការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើវិស័យសេវាកម្ម ដែលប្រាក់ឈ្នួលគឺនៅមានកម្រិតទាបនៅឡើយ”។
លោកស្រីបានថ្លែងថា “អនក្ខរកម្ម និងការអប់រំដែលនៅមានកម្រិតទាប គឺនៅតែជាកត្តាប្រឈមដ៏ធំមួយសម្រាប់ស្ត្រី ហើយការទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈគឺនៅមានកម្រិតនៅឡើយ” ដោយបន្ថែមថា ស្ត្រីដែលងាយរងគ្រោះដោយសារការជួញដូរ ឬការធ្វើការនៅក្នុងវិស័យសេវាកម្សាន្ត គឺ “ មិនអាចត្រូវគេព្រងើយកន្តើយបានទេ”។
លោកស្រីបានបន្តថា កត្តាប្រឈមក៏បន្តកើតមានផងដែរពាក់ព័ន្ធទៅនឹងស្ត្រីដែលព្យាយាមទទួលបានសេវាសុខភាព។ ស្ត្រី៧០ភាគរយនិយាយថា ខ្លួនមានបញ្ហានៅក្នុងការទទួលបានសេវាសុខភាព ដោយសារតែខ្លួនពុំមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បង់ថ្លៃព្យាបាល ខណៈស្ត្រីចំនួនមួយភាគបីមិនអាចទទួលបានសេវាសុខភាពតែម្ដង ដោយសារខ្លួនរស់នៅឆ្ងាយពីមណ្ឌលសុខភាពពេក។
លោកស្រី អ៊ឹង កន្ថាផាវី ក៏មានប្រសាសន៍សំដៅលើអ្វីដែលគេហៅថា ប័ណ្ណបញ្ជាក់ពីភាពក្រីក្រ ដែលប្រជាពលរដ្ឋអាចទទួលបានពេលមានការបញ្ជាក់ពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន និងដែលពួកគាត់ប្រើសម្រាប់ទទួលបានសេវាសុខភាពដោយមិនគិតថ្លៃផងដែរ។ លោកស្រីបានលើកឡើងថា មកទល់នឹងពេលនេះ មានការផ្ដន្ទាទោសកាន់តែច្រើនក្នុងករណីរំលោភសេពសន្ថវៈ និងករណីប្រើអំពើហិង្សាផ្លូវភេទ និងថា នៅក្នុងចំណោមបទល្មើសចំនួន៤៥៦ករណីក្នុងឆ្នាំ២០១១ មានការផ្ដន្ទាទោសចំនួន៣៣០ករណី។ ទោះជាយ៉ាងណា របាយការណ៍របស់រដ្ឋាភិបាលដែលត្រូវបានធ្វើបទបង្ហាញកាលពីម្សិលមិញនេះមានការបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងឆ្នាំ២០១២ ការផ្តន្ទាទោសក្នុងករណីរំលោភសេពសន្ថវៈ និងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទបានធ្លាក់ចុះមកត្រឹម១៩១ករណីប៉ុណ្ណោះ។
ក្នុងចំណោមកត្តាប្រឈមដែលនៅមាននៅឡើយ លោកស្រីបានលើកឡើងថា រដ្ឋាភិបាលចាំបាច់ត្រូវមាន “ ទិន្នន័យគួរឲ្យទុកចិត្តជាងមុន” ស្ដីពីតួលេខនៃស្ត្រីដែលត្រូវបានចាប់រំលោភ ឬជួញដូរ។ ក្រោយការថ្លែងនៅចំពោះមុខគណៈកម្មាធិការនេះ តំណាងមកពីប្រទេសផ្សេងៗទៀតដែលជាហត្ថលេខីនៃអនុសញ្ញានេះត្រូវបានផ្ដល់ឱកាសឲ្យលើកជាសំណួរទៅកាន់គណៈប្រតិភូកម្ពុជា។
តំណាងនៃប្រទេសទាំងនោះចង់ដឹងអំពីមូលហតុដែលពុំមានការកត់ត្រាទុកនូវពាក្យបណ្ដឹងទៅតុលាការប្រឆាំងនឹងការរើសអើងលើស្ត្រី បើទោះបីជាមានភ័ស្តុតាងបង្ហាញថា ស្ត្រីត្រូវបានគេរើសអើងមែន។ ពួកគេក៏បានចោទសួរផងដែរថា តើរដ្ឋាភិបាលអាចចាត់វិធានការអ្វីខ្លះដើម្បីធានាថា ជនរងគ្រោះដោយសារការប្រើអំពើហិង្សាផ្លូវភេទនៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហមទទួលបានយុត្តិធម៌ និងសំណងសម្រាប់ការឈឺចាប់របស់ខ្លួន៕
ប្រែសម្រួលដោយ កង សុធា