របាយការណ៍មួយចេញផ្សាយដោយគម្រោងអន្តរទីភ្នាក់ងារផ្នែកជួញដូរមនុស្ស ហៅកាត់ថា UNIAP របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ និងរដ្ឋាភិបាលក្នុងតំបន់បានបង្ហាញថា ភាគច្រើនក្នុងចំណោមជនរងគ្រោះដោយសារការជួញដូរមនុស្ស ដែលមកពីប្រទេសកម្ពុជា និងប្រទេសផ្សេងទៀតក្នុងតំបន់ មិនបានទទួលជំនួយ និងការគាំពារសមស្របទេ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យជនរងគ្រោះទាំងនោះមិនអាចមានលទ្ធភាពចូលប្រឡូកនៅក្នុងសង្គមបាន។
ពាក់កណ្តាលនៃចំនួនអ្នកដែលត្រូវបានសម្ភាស២៥២នាក់ ក្នុងនោះមាន៦២នាក់ជនជាតិខ្មែរដែលត្រូវបានគេជួញដូរ មិនបានទទួលជំនួយពីអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលនានា ឬអាជ្ញាធរនៅក្នុងបណ្តាប្រទេសដែលពួកគេត្រូវបានគេជួញដូរទេ ហើយ២០ភាគរយផ្សេងទៀតមិនបានទទួលការប្រឹក្សាយោបល់ ការបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ ជំនួយឥតសំណង ឬក៏ការអប់រំផ្លូវច្បាប់ទេ នៅពេលពួកគេវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរៀងៗខ្លួនវិញ។
លោក សេក សុផល ប្រធានកម្មវិធីនៅមជ្ឈមណ្ឌលកម្ពុជាសម្រាប់ការការពារសិទ្ធិកុមារហៅកាត់ថា CCPCR ដែលបានជួយក្នុងសកម្មភាពសិក្សាស្រាវជ្រាវសម្រាប់គម្រោង“ បន្ទាប់ពីការជួញដូរ៖ បទពិសោធ និងបញ្ហាប្រឈមក្នុងការធ្វើសមាហរណកម្មរបស់ជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរ នៅមហាអនុតំបន់ ទន្លេមេគង្គ” បានលើកឡើងថា ជំនួយពិតជាសំខាន់ណាស់ សម្រាប់ទប់ស្កាត់មិនឲ្យមានការ ជួញដូរមនុស្សម្តងទៀត។
លោក សេក សុផល បានមានប្រសាសន៍ថា “វាជារឿងសំខាន់ណាស់ ដែលត្រូវជួយពួកគេ ពីព្រោះប្រជាជនជាច្រើននាក់ណាស់មាន ជីវភាពក្រីក្រ ហើយជនរងគ្រោះភាគច្រើនជាអ្នកក្រីក្រខ្លាំង”។ លោកបានបន្តថា “ប្រសិនបើយើងមិនជួយពួកគេទេ នោះពួកគេនឹងធ្វើចំណាកស្រុកម្តង ទៀត ហើយមានបញ្ហាដដែលទៀត”។
លោក សុផល បានឲ្យដឹងទៀតថា នៅក្នុង ជំរំពីរតាំងនៅតាមបណ្តោយព្រំដែនវៀតណាម និងថៃ អង្គការ CCPCR បច្ចុប្បន្នកំពុងជួយជនរងគ្រោះ ដោយសារការជួញដូរមនុស្ស ប្រហែល១០០នាក់ ដែលភាគច្រើនជាកុមារ។
កាលពីក្នុងខែមិថុនា ក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិក បានទម្លាក់ចំណាត់ថ្នាក់របស់កម្ពុជា ពីថ្នាក់ទី២ដែលខ្លួនសម្រេចបានរយៈពេលបីឆ្នាំចុងក្រោយ មកនៅថ្នាក់បញ្ជីឃ្លាំមើលថ្នាក់ទី២ នៅក្នុងរបាយការណ៍ប្រចាំឆ្នាំ ស្តីពីស្ថានភាពជួញដូរមនុស្សជាសាកល។ របាយការណ៍នេះបានបង្ហាញថា មានជនល្មើសតែ៤៤នាក់ប៉ុណ្ណោះត្រូវបានកាត់ទោសនៅក្នុងប្រទេសនេះក្នុងឆ្នាំ២០១២។
ទោះជាយ៉ាងណា រដ្ឋាភិបាលបានលើកឡើងថា មនុស្ស៣០០នាក់ត្រូវបានកាត់ទោស ហើយជនរងគ្រោះសរុបចំនួន៤៥៨នាក់ត្រូវបានជួយសង្គ្រោះ នេះបើយោងតាមតួលេខផ្តល់ដោយក្រសួងការបរទេស និងសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិ។
លោកស្រី រ៉េប៊ិកកា ស៊័រទីស (Rebecca Surtees) អ្នកនិពន្ធរបាយការណ៍សិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់ អង្គការ UNIAP ដែលត្រូវបានចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃច័ន្ទ បានលើកឡើងថា បើទោះជាអង្គការនានាកំពុងព្យាយាមជួយជនរងគ្រោះដោយសារការជួញដូរមនុស្សក៏ដោយ ក៏ជនរងគ្រោះជាច្រើនមិនដឹងខ្លួនថា ខ្លួនជាជនរងគ្រោះទេ ហើយពួកគេចង់ត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួនដែលពុំមានសេវាវិញទេ។
លោកស្រី ស៊័រទីស បានលើកឡើងក្នុងអីុមែលកាលពីម្សិលមិញថា “អ្នកដែលត្រូវបានគេជួញដូរជាច្រើនមិនដឹងថា ខ្លួនអាចនឹងមានសិទ្ធិទទួលជំនួយ ឬមិនដឹងថាតើអាចទទួលបានការគាំទ្រនេះដោយរបៀបណា។ មានន័យថា ពួកគេជានិច្ចកាលគ្មានមធ្យោបាយស្វែងរកការគាំទ្រឡើយ”៕
ប្រែសម្រួលដោយ ចេវ ប៊ុននី