ក្រុមមន្ត្រីបានលើកឡើងនៅទិវាស្បៀងអាហារពិភពលោកកាលពីម្សិលមិញថា ប្រទេសកម្ពុជាបានឈានដល់គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សរបស់ខ្លួន ដោយបានកាត់បន្ថយចំនួនប្រជាជនពាក់កណ្តាលដែលរងភាពអត់ឃ្លានប៉ុន្តែ នៅមានកិច្ចការចាំបាច់ត្រូវធ្វើនាពេលខាងមុខគឺ ត្រូវធានាថា បច្ចុប្បន្ន ប្រជាជនទទួលបានរូបត្ថម្ភត្រឹមត្រូវ។
លោក អ៊ុក រ៉ាប៊ុន រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងកសិកម្មរុក្ខាប្រមាញ់និងនេសាទ បានថ្លែងបែបនេះទៅកាន់និស្សិតនិងកសិករប្រហែល៦០០នាក់នៅឯវិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវនិងអភិវឌ្ឍន៍កសិកម្មកម្ពុជា ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ក៏ប៉ុន្តែ លោកមិនបានបញ្ជាក់ថា តើប្រជាជនប៉ុន្មាននាក់រងគ្រោះដោយសារភាពអត់ឃ្លាន ដែលបានវាស់វែងតាមកម្រិតកាឡូរីក្នុងខ្លួនរបស់ប្រជាជន ដែលមានតិចជាងកម្រិតត្រូវការ។
លោក អ៊ុក រ៉ាប៊ុន បានមានប្រសាសន៍ថា “ចំពោះសន្តិសុខស្បៀង ប្រទេសកម្ពុជាបានឈានដល់គោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សហស្សវត្សទី១ប្រកបដោយជោគជ័យក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងភាពក្រីក្រ និងភាពអត់ឃ្លាន”។
អំឡុងឆ្នាំ១៩៩០-១៩៩២ ប្រជាជនខ្មែរ៣៩,៤ភាគរយរស់នៅក្នុងស្ថានភាពខ្វះអាហារូបត្ថម្ភ។ នេះជាតួលេខមួយដែលត្រូវបានកាត់បន្ថយមក១៥,៤ភាគរយកាលពីឆ្នាំមុន នេះបើយោងតាមតួលេខដោយអង្គការស្បៀងអាហារនិងកសិកម្ម ហៅកាត់ថា FAO។
ទោះបីជាយ៉ាងណា លោក អ៊ុក រ៉ាប៊ុន បានឲ្យដឹងកាលពីម្សិលមិញបន្ថែមទៀតថា ការទទួលរបបអាហារមានតុល្យភាពនៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា “សុខភាពរបស់ប្រជាជនអាស្រ័យលើសន្តិសុខស្បៀងល្អនិងប្រកបដោយនិរន្តរភាព និងរបបអាហាររូបត្ថម្ភទៀតទាត់ និងជួយពង្រឹងសុខភាព”។
កុមារប្រហែល៤០ភាគរយក្រោមអាយុ៥ឆ្នាំ មិនមានការលូតលាស់ធំធាត់ ដែលជាអាការមួយបង្ហាញពីកង្វះអាហារូបត្ថម្ភនិងខួរក្បាលមិនលូតលាស់ ហើយ៥៥ភាគរយទទួលរងគ្រោះដោយសារជំងឺខ្វះកោសិកាឈាមក្រហម នេះបើយោងតាមលទ្ធផលសិក្សាស្រាវជ្រាវអំពីសុខភាពប្រជាសាស្ត្រ ឆ្នាំ២០១០។
លោក ជៀនភីត្រូ បឌីកណាន់ (Gainpirtro Bordignon) នាយកអង្គការកម្មវិធីស្បៀងអាហារពិភពលោកប្រចាំក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបានលើកឡើងអំឡុងកម្មវិធីក្នុងទិវាស្បៀងអាហារពិភពលោកថា របៀបបំប៉ន់គ្រប់ផ្នែក ចាំបាច់ត្រូវតែដាក់ចេញ ដើម្បីធានាថា ប្រជាពលរដ្ឋម្នាក់ៗ អាចទទួលបានវីតាមីននិងជាតិរ៉ែ ជាពិសេសសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍសុខភាព។
លោកបានលើកឡើងថា ត្រូវមានការផលិតអាហារបំប៉នសុខភាពជាច្រើនប្រភេទជាងមុន និងដាក់លក់នៅលើទីផ្សារក្នុងស្រុកក្នុងតម្លៃសមរម្យ។អង្ករ ប្រេង ឬទឹកត្រីដែលមានសារធាតុបំប៉ន និងជាតិរ៉ែ នឹងជួយដោះស្រាយបញ្ហានេះ ក៏ប៉ុន្តែ ការអប់រំអំពីសារៈសំខាន់នៃរបបអាហារត្រឹមត្រូវ គឺជារឿងចាំបាច់ក្នុងការឈានទៅរកការផ្លាស់ប្តូររយៈពេលវែង។
លោក បឌីកណាន់ មានប្រសាសន៍ថា “អ្នកត្រូវធ្វើការលើកត្តាទាំងអស់នេះ ហើយវាគឺ ជាកិច្ចការដ៏ស្មុគស្មាញណាស់ ពីព្រោះនៅពេលអ្នកនិយាយអំពីបញ្ហានេះ អ្នកក៏ត្រូវនិយាយអំពីទម្លាប់បរិភោគអាហារផងដែរ។ ការអប់រំអំពីអាហារនោះ ក៏មានសារៈសំខាន់ណាស់ដែរ ដើម្បីឲ្យប្រជាជនយល់ដឹងថា តើអាហារណាដែលពួកគេចំណាយប្រាក់ទិញ”។
ការខ្វះអាហារូបត្ថម្ភនៅក្នុងស្បូន ធ្វើឲ្យទារកទទួលផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមាន។លោក បឌីកណាន់ បានមានប្រសាសន៍បន្តទៀតថា “ប្រសិនបើអ្នកខករយៈពេល១.០០០ថ្ងៃដំបូង អ្នកនឹងតាមមិនទាន់ទេ…។ នោះជាមូលហេតុដែលអ្នកត្រូវតែកែប្រែការអប់រំអំពីមាតានៅពេលអនាគត ដើម្បីឲ្យពួកគាត់ទទួលបានការអប់រំគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់… គ្រប់គ្រងគ្រួសារ កូនៗ និងអាហារូបត្ថម្ភរបស់ពួកគាត់”៕
ប្រែសម្រួលដោយ ចេវ ប៊ុននី