មន្ត្រីដែនជម្រកសត្វព្រៃនៅក្នុងខេត្តមណ្ឌលគិរីកំពុងតែស៊ើបអង្កេតរឿងដំរីបីក្បាល ដែលគេប្រទះឃើញងាប់ក្នុងតំបន់ការពារកាលពីថ្ងៃអាទិត្យ។ យោងតាមលោក សំរ៉ង់ឌី វិចិត្រ ប្រធានដែនជម្រកសត្វព្រៃបានឲ្យដឹងថា អ្នកភូមិបានរាយការណ៍ថា បានប្រទះឃើញដំរីងាប់ចំនួនបីក្បាល ពីរក្បាលជាដំរីចាស់ រីឯមួយក្បាលទៀតជាដំរីជំទង់នៅក្នុងព្រៃមួយ ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា ក្រងជីឡូក។
លោក វិចិត្រ បានមានប្រសាសន៍ថា “នៅថ្ងៃបន្ទាប់ មន្ត្រីរបស់យើងបានចុះទៅស៊ើបអង្កេត ហើយបានសន្និដ្ឋានថា ដំរីទាំងនេះបានងាប់ប្រហែលពី២ទៅ៤សប្ដាហ៍ កន្លងមកហើយ ពីព្រោះសាច់របស់វាបានស្អុយរលួយទៅហើយ”។ លោកបានបន្ថែមថា បុគ្គលិករបស់លោកកំពុងធ្វើការជាមួយអង្គការ WWF ដើម្បីស្វែងយល់ពីមូលហេតុនៃការងាប់នេះ។
លោកបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា “ជាទូទៅ យើងសន្និដ្ឋានថា ដំរីទាំងនេះជាដំរីញីមានពីរក្បាលជាដំរីចាស់ និងមួយក្បាលទៀតប៉ុនក្របី ហើយពួកវាទាំងអស់ងាប់នៅកន្លែងតែមួយ គឺឃ្លាតគ្នាប្រហែលពី២ទៅ៣ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ”។ នៅពេលត្រូវបានសួរថា តើមានសញ្ញាណាមួយបង្ហាញពីការវាយសម្លាប់យកភ្លុក ឬយ៉ាងណានោះ លោក វិចិត្រ បានលើកឡើងថា អង្គការWWF កំពុងស៊ើបអង្កេតពីករណីនេះនៅឡើយ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមិនអាចនិយាយបានទេ ពីព្រោះយើងកំពុងតែធ្វើការជាមួយអង្គការ WWF ដើម្បីស៊ើបអង្កេតពីករណីនេះ។ ខ្ញុំមិនទាន់ដឹងទេថា តើដំរីទាំងនេះបាត់ភ្លុកឬក៏អត់នោះ”។ ដំរីនៅតំបន់អាស៊ីត្រូវបានចាត់ទុកថា ជាប្រភេទសត្វជិតផុតពូជតាំងពីឆ្នាំ១៩៨៦មកម៉្លេះ ហើយដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំព្រិច ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាជម្រកសម្រាប់សត្វដំរីចន្លោះពី១២០ក្បាល ដល់១៧០ក្បាលក្នុងចំណោមដំរី ដែលគេប៉ាន់ប្រមាណថា នៅសេសសល់ប្រហែល២៥០ក្បាលក្នុងព្រៃទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា។
នៅពេលទាក់ទងកាលពីម្សិលមិញ លោក ជែក ហាយវូដ (Jack Highwood) អ្នកគ្រប់គ្រងកម្មវិធីសម្រាប់គម្រោង Elephant Valley Project នៅក្នុងក្រុងសែនមនោរម្យ ខេត្តមណ្ឌលគិរី បានលើកឡើងថា វាមិនទំនងថា ជាការប្រមាញ់ដោយខុសច្បាប់នោះទេ ប៉ុន្តែវាប្រហែលជាងាប់ដោយសារស្នាដៃរបស់មនុស្ស។
លោក ហាយវូដ បានមានប្រសាសន៍ថា “បើតាមព័ត៌មានដែលខ្ញុំទទួលបានគឺថា ដំរីញីទាំងបីក្បាលនេះបានងាប់នៅទីនោះតាំងពីបី ឬក៏ប្រាំខែមុនមកម៉្លេះហើយអ្វីដែលនៅសេសសល់នោះ គឺគ្រោងឆ្អឹងរបស់ដំរីទាំងបីក្បាលនេះតែប៉ុណ្ណោះ”។ លោកបានមានប្រសាសន៍បន្តដោយមិនបរិយាយថា “ប្រសិនបើវាត្រូវគេបាញ់សម្លាប់មែននោះ វាជាសោកនាដកម្មមួយសម្រាប់អង្គការអភិរក្សសត្វព្រៃ ហើយវាជាសារមួយបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ចំាបាច់ត្រូវតែមានការការពារ និងអភិរក្សសត្វព្រៃបន្ថែមទៀត ពីព្រោះសព្វថ្ងៃមានដំរីតិចតួចណាស់ដែលនៅសេសសល់”៕ (ស៊ុយឈាង)