សមាជិកសមាគមរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជា ហៅកាត់ថា GMAC បានលើកឡើងនៅក្នុងសន្និសីទកាលពីម្សិលមិញថា ខ្លួន “មិនសប្បាយចិត្ត” ចំពោះការដែលរដ្ឋាភិបាលមិនគ្រប់គ្រងកូដកម្មធ្វើឡើងដោយសហជីពនានា។
លោកស្រី វ៉ាន ប៉ហ្វីន (Van Porphin) សមាជិកគណៈកម្មាធិការប្រតិបត្តិនៃសមាគម GMAC បានថ្លែងទៅកាន់អ្នកចូលរួមប្រហែល២០០នាក់ដែលជាម្ចាស់រោងចក្រ និងអ្នកគ្រប់គ្រងរោងចក្រ ដែលបានមកជួបជុំគ្នានៅក្នុងវេទិកាបើកចំហរបស់សមាគមនេះ នៅកាស៊ីណូណាហ្គាវើល ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញថា “យើងទាំងអស់គ្នាមានបញ្ហាដូចគ្នា គឺកូដកម្មខុសច្បាប់។ យើងបានឃើញថា រដ្ឋាភិបាលមិនមានឆន្ទៈ ឬក៏ចង់អនុវត្តច្បាប់ទេ យើងមិនពេញចិត្តនឹងស្ថានភាពនេះទេ។ ដូច្នេះ នាងខ្ញុំគិតថា ដើម្បីឲ្យមានភាពប្រាកដនិយម យើងត្រូវខិតខំដោយខ្លួនឯង យើងត្រូវរកដំណោះស្រាយដោយខ្លួនឯង”។
លោកស្រី ប៉ហ្វីន បានលើកឡើងបន្តទៀតថា វិធីមួយក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាស្ថានភាពច្របូកច្របល់ខ្លាំងល្មមនៅក្នុងវិស័យនេះ គឺត្រូវឈប់សូកប៉ាន់មេដឹកនាំសហជីព ដើម្បីទប់ស្កាត់កុំឲ្យមានកូដកម្មតទៅទៀត ហើយយកប្រាក់ទាំងនោះទៅដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលវិញ។ លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍បន្តថា
“យើងឈប់យកលុយក្រោមតុឲ្យសហជីពមិនល្អសម្រាប់ដោះស្រាយវិវាទ យើងយកលុយទាំងនោះឲ្យកម្មករវិញ”។
លោក វ៉ាន់ ស៊ូអៀង (Van Sou Ieng) ប្រធានសមាគម GMAC បានលើកឡើងថា បើមិនមានអន្តរាគមន៍ពីរដ្ឋាភិបាលទេ ម្ចាស់រោងចក្រកាត់ដេរដែលកំពុងរងសម្ពាធពីសហជីព “ ត្រូវបានរុញឲ្យចូលក្នុងស្ថានភាពទាល់ច្រកនៅពេលជនទំនើងម្នាក់ភ្ជង់កាំភ្លើងនៅនឹងក្បាលរបស់ពួកគេ” ហើយស្ថានភាពបែបនេះតម្រូវឲ្យពួកគេយកបញ្ហាដាក់នៅក្នុងដៃរបស់ខ្លួនផ្ទាល់ ដោយសូកប៉ាន់មេដឹកនាំសហជីពកំុឲ្យលូកដៃចូលនៅពេលវិវាទកើនឡើងនៅក្នុងវិស័យនេះ។
លោក ស៊ូអៀង បានលើកឡើងទៀតថា កិច្ចចរចាអំពីប្រាកឈ្នួលអប្បបរមាដែលគ្រោងនឹងចាប់ផ្តើមក្នុងថ្ងៃនេះ ប្រហែលជា “គ្មានន័យទេប្រសិនបើកូដកម្មនៅតែបន្ត”។ នៅពេលដែលអ្នកសារព័ត៌មានសួរថា តើសមាគម GMAC បានស្នើឲ្យរដ្ឋាភិបាលធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីលុបបំបាត់កូដកម្មខុសច្បាប់ លោក ស៊ូអៀង បានសំណូមពរឲ្យមានការដកហូតអាជ្ញាប័ណ្ណសហជីពដែលប្រព្រឹត្តបទល្មើស ឬក៏កាត់ទោសមេដឹកនាំកូដកម្មខុសច្បាប់។
អំឡុងកិច្ចប្រជុំនៅពេលព្រឹកក្នុងកម្មវិធីនៃវេទិកានេះ គណៈក្រុមប្រឹក្សាភិបាលសមាគម GMAC បានលើកសំណើថា ប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមានឹងត្រូវបានដំឡើងដល់១៣០ដុល្លារក្នុងឆ្នាំ២០១៨ ពោលគឺកើនឡើង៥០ដុល្លារពីប្រាកឈ្នួលអប្បបរមា៨០ដុល្លារ នាពេលបច្ចុប្បន្ន។ ទោះយ៉ាងណា លោក ស៊ូអៀង ដែលជាម្ចាស់រោងចក្រមួយរូបផងដែរនោះ បានលើកឡើងថា លោកផ្ទាល់ប្រហែលជាអាចលៃលកដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមា៤,៨០ដុល្លារសម្រាប់ឆ្នាំក្រោយ និងដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលនេះ៧០ដុល្លារក្នុងរយៈពេលប្រាំឆ្នាំបន្ទាប់។
លោក ហេង សួរ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈបានមានប្រសាសន៍ថា រដ្ឋាភិបាល “កំពុងខិតខំប្រឹងប្រែង” កាត់បន្ថយអត្រាកូដកម្មការងារ ក៏ប៉ុន្តែ លោកបានកត់សម្កាល់ថា ទោះជាយ៉ាងណា វាអាស្រ័យលើនិយោជក និងសហជីពក្នុងការគ្រប់គ្រងទំនាក់ទំនងក្នុងវិស័យនេះ។ លោក ហេង សួរ ក៏បានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា “ខ្ញុំយល់ឃើញថា ភាគីទាំងពីរគួរតែងាកទៅរកការចរចាគ្នាវិញដើម្បីលើកឡើងនូវកង្វល់ផ្សេងៗ និងផ្តល់ផលប្រយោជន៍ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ជាជាងវាយប្រហារគ្នា ដើម្បីទទួលជ័យជម្នះ”។
លោកបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា “ក្រសួងការងារគ្រាន់តែមានភារកិច្ចជួយស្វែងរកការសម្របសម្រួលប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត ភាគីទាំងពីរ[និយោជក និងសហជីព] គឺជាអ្នកអនុវត្ត”។
លោក ដេវ វែល (Dave Welsh) នាយកមជ្ឈមណ្ឌលសាមគ្គីភាព(Solidarity Center)ប្រចាំនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលជាអង្គការធ្វើការផ្នែកសិទ្ធិការងារ និងមានមូលដ្ឋាននៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានលើកឡើងថា ម្ចាស់រោងចក្រ “ចង់មាននំរបស់ខ្លួន ហើយក៏ចង់ទទួលទានវាដែរ ដោយទាមទារឲ្យកម្មករឈប់ ធ្វើកូដកម្ម”។
លោក វែល បានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា ថា “និយាយឲ្យចំទៅ គ្មានចម្ងល់ថា ឧស្សាកម្មកាត់ដេរនៅប្រទេសកម្ពុជាមានអត្រាមួយក្នុងចំណោមអត្រាមានសកម្មភាពខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងវិស័យនេះ បើគិតពីបណ្តាប្រទេសផលិតសម្លៀកបំពាក់នៅលើពិភពលោក”។ លោក ដេវ វែល បានមានប្រសាសន៍ឲ្យដឹងបន្តទៀត ថា “ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកគ្រប់គ្រង និងក្នុងវិស័យនេះមានទំនាក់ទំនងច្បាស់លាស់ជាមួយ សហជីព លើបញ្ហាដែលពួកគេកំពុងតែលើកឡើង ក្នុងពេលធ្វើកូដកម្ម[ដូចជាប្រាក់ឈ្នួលខ្ពស់ជាងមុន សុវត្ថិភាពការងារប្រសើរជាងមុន និងការការពារមេដឹកនាំសហជីព] អ្នកនឹងមិនឃើញកម្រិតនៃចលាចលការងារបែបនេះឡើយ”៕សុធា