កម្មករដែលនៅសេសសល់មួយចំនួនតូចតាមបណ្ដោយផ្លូវវេងស្រេង ដែលជាកន្លែងកងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធបាញ់កម្មករប្រាំនាក់ស្លាប់កាលពីថ្ងៃសុក្រនោះ បានឲ្យដឹងកាលពីម្សិលមិញថា កម្មករកម្មការិនីភាគច្រើនបាននាំគ្នារត់ទៅស្រុកកំណើតវិញអស់ចាប់តាំងពីពេលនោះមក។
កងទ័ពមកពីកងពលតូចលេខ៧០បានធ្វើ ការល្បាតតាមរថយន្តបំពាក់កំាភ្លើងយន្តនៅតំបន់នេះកាលពីចុងសប្ដាហ៍ ខណៈរថយន្តឈ្នួលដឹកកម្មករកម្មការិនីរោងចក្របន្តកន្ទុយគ្នាទៅស្រុកកំណើតវិញដើម្បីសុវត្ថិភាព។
លោក ខៀវ ខន អាយុ៥៦ឆ្នាំជាម្ចាស់អគារផ្ទះជួលកម្ពស់បីជាន់ដែលកងរាជអាវុធហត្ថបានប៉ុនប៉ងសម្រុកចូលកាលពីថ្ងៃសុក្រនោះបានឲ្យដឹងថា កម្មករកម្មការិនីទាំង៤៣នាក់ដែលជួលបន្ទប់ស្នាក់នៅក្នុងអគារផ្ទះជួលរបស់លោកបានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញអស់ចាប់តំាងពីថ្ងៃអំពើហិង្សាបានបញ្ចប់ទៅវិញម៉្លេះ។
លោក ខន បាននិយាយថា “ខ្ញុំថាពួកគេជាច្រើនមិនទាំងហ៊ានវិលមកបើកប្រាក់ខែរបស់ខ្លួនវិញទេ។ ភាគច្រើនជឿថា ប្រសិនបើពួកគេមកវិញ រដ្ឋាភិបាលអាចបាញ់ពួកគេម្ដងទៀត”។ លោក ខន បានចង្អុលទៅជញ្ជាំងនិងបង្អូចដែលបានធ្លុះធ្លាយដោយសារគ្រាប់កាំភ្លើងរបស់នគរបាល ដែលលោកនិយាយថា មានការខកចិត្តដោយសារពុំអាចចូលមកក្នុងអគារផ្ទះជួលរបស់លោកបាន។
នៅលើផ្លូវមួយទៀតចេញពីផ្លូវវេងស្រេង ក្បែកន្លែងដែលអ្នកយកព័ត៌មានឃើញកងរាជអាវុធហត្ថវាយដំដោយផ្ទាល់ភ្នែកកាលពីថ្ងៃសុក្រនោះ ប្លុកផ្ទះល្វែងចំនួន២០ក៏ឃើញមានស្នាមធ្លុះធ្លាយនៅខាងមុខផ្ទះ និងទ្វារដែកជាប់សោរដែរ។
សុក ខុម ជាកម្មការិនីរោងចក្រកាត់ដេរអាយុ៣៣ឆ្នំាបាននិយាយថា នាងជាអ្នកចុងក្រោយក្នុងចំណោមអ្នកជួលបន្ទប់មួយក្នុងចំណោមបន្ទប់ទំហំបួនម៉ែត្រក្រឡាក្នុងប្លុកនេះដែលមិនបានគេចខ្លួន ឬចូលមន្ទីរពេទ្យចាប់តាំងពីថ្ងៃកើតមានអំពើហិង្សានោះមក។ ខុម បាននិយាយថា “ខ្ញុំបានក្រាបទៅលើដីពេលពួកគេចូលមកបាញ់នៅក្នុងផ្ទះ” ដោយនាងបានចង្អុលទៅទ្វារដែកត្រូវគ្រាប់សុសនៅទល់មុខផ្លូវដើរតូចមួយពីបន្ទប់របស់នាង។ នាងបាននិយាយថា “ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះដែរ ក៍ ប៉ុន្តែអត់មានលុយ។ ខ្ញុំកំពុងរង់ចាំបើកប្រាក់ខែ ប៉ុន្តែមិនច្បាស់ថា ពួកគេនឹងបើកឲ្យឬអត់ទេ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញរឿងអ៊ីចឹងទេមួយជីវិតនេះ។ ប្រសិនបើបុរសពីពីរទៅបីនាក់ប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅលើផ្លូវ កងទ័ពនឹងសំដៅមករកពួកគេ ហើយបំបែកពួកគេមិនខាន”។
នៅពេលរសៀលរ៉ឺម៉កម៉ូតូមួយគ្រឿងដែលបំពាក់ដោយឧគ្ឃោសនសព្ទអមពីខាងក្រោយដោយរថយន្តបំពាក់កាំភ្លើងយន្តបានធ្វើដំណើរជុំវិញតំបន់នេះ ជាមួយនឹងសារជូនដំណឹងផ្លូវការអំពីបម្រាមគោចរនៅពេលយប់ និងអំពីការសម្រេចរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការដំឡើងប្រាក់ខែដល់១០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
គួររំឭកថា កម្មករកម្មការិនីរោងចក្រកាត់ដេរបាននាំគ្នាតវ៉ាតាមផ្លូវទាមទារឲ្យមានការដំឡើងប្រាក់ខែអប្បបរមាដល់១៦០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ប៉ុន្តែត្រូវកងរាជអាវុធហត្ថបាញ់បំបែកកាលពីថ្ងៃសុក្រ។
លោក ព្រំ សុភាព វ័យ៣៨ឆ្នាំ ដែលកំពុងឈរជាមួយគ្រួសារក្បែកងទ័ពប្រដាប់ដោយកំាភ្លើងអាកាមួយក្រុម បានបញ្ជាក់ថា កងទ័ពពិតជាបានបំបែកការជួបជុំគ្នាចាប់ពីរនាកឡើងទៅមែន។ លោក សុភាព បាននិយាយថា លោកជឿថា កម្មករកម្មការិនីប្រហែល៩០ភាគរយដែលរស់នៅក្នុងតំបន់វេងស្រេង បានរត់គេចខ្លួនអស់ហើយ។
ការលើកឡើងនេះត្រូវបានបន្ទរដោយកម្មករកម្មការិនីជាង១០នាក់ផ្សេងទៀត ដែលភាគច្រើនបាននិយាយថា ខ្លួនក៏ប្រាកដជាគេចរត់ដែរប្រសិនបើមានលុយ ហើយឥឡូវកំពុងរង់ចាំបើកប្រាក់ខែ។ តំបន់ដែលជាមូលដ្ឋាននៃសួនឧស្សាហកម្មកាណាឌីយ៉ា និងវឌ្ឍនៈនេះ ផលិតសម្លៀកបំពាក់យីហោ Adidas, Puma និង H&M ។
លោក កែន លូ អគ្គលេខាធិការសមាគមរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជា ហៅកាត់ថា GMAC បានប៉ាន់ប្រមាណថា រោងចក្រកាត់ដេរប្រហែលជា១០០នៅជុំវិញតំបន់វេងស្រេង មានកម្មករកម្មការិនីបម្រើការងារប្រហែល១០ម៉ឺននាក់ ប៉ុន្តែបាននិយាយថា លោកជឿថា ក្នុងនោះមានតែពាក់កណ្ដាលប៉ុណ្ណោះ ដែលបានរត់ទៅខេត្ត។
ប៉ាង សំណាង អាយុ៣០ឆ្នាំ និងប្អូនស្រីរបស់នាងឈ្មោះ ប៉ាង ស្រីមុំ អាយុ២១ឆ្នាំ បានឲ្យដឹងថា ខ្លួនក៏ចង់ចាកចេញពីតំបន់នេះដែរ ប៉ុន្តែអត់មានផ្ទះទៅទេ។ សំណាង បានឲ្យដឹងថា នគរបាលបានឆ្មក់ចូលក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេកាលពីល្ងាចថ្ងៃសុក្រ ហើយបានចាប់បងប្រុសអាយុ៣៨ឆ្នាំរបស់ខ្លួនឈ្មោះ វណ្ណី ទៅជាមួយ។
នាងបាននិយាយថា “កាលពីព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅគាត់ ហើយគាត់បាននិយាយថា កំពុងប្រញាប់ទៅកន្លែងមួយ ប៉ុន្តែមិនដឹងថាទៅណាទេ ហើយក៏បាត់ដំណឹងរបស់គាត់ឈឹងតាំងពីពេលនោះមកតែម្ដង។ គាត់ជាអ្នកចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ ឥឡូវខ្ញុំគ្មានសល់អ្នកណាទៀតទេ”។
លោក កែវ មុន្នី ចៅក្រមស៊ើបសួរសាលាដំបូងរាជធានីភ្នំពេញ បានបញ្ជាក់ថា កម្មករចំនួនបីនាក់នៅផ្លូវវេងស្រេង ត្រូវកងរាជអាវុធហត្ថចាប់ខ្លួនកាលពីថ្ងៃសុក្រ ហើយបានចោទប្រកាន់ពួកគេកាលពីថ្ងៃសៅរ៍ ពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិដោយចេតនា ដែលជាបទល្មើសមានស្ថានទម្ងន់ទោស។
ប៉ុល វុធ អាយុ២៣ឆ្នាំ បាននិយាយថា ខ្លួនក៏នឹងចាកចេញដែរនៅពេលទទួលបានប្រាក់ខែរួច ហើយនឹងមិនវិលមកវិញឡើយ រហូតទាល់តែកងទ័ពដកថយវិញអស់។ វុធ និយាយថា “ពួកគេនៅតែមានកងកម្លាំងយ៉ាងច្រើន ប៉ុន្តែអត់មានកម្មករនៅសល់ទៀតទេ។ តើពួកគេចង់បង្ក្រាបអ្នកណាទៀត”៕ សេរីវុធ