យុវជន ថេត ថេង បានពិការដៃម្ខាង។ ក្នុងរយៈពេល១៨ថ្ងៃមកនេះ ម្ដាយរបស់គេ ដែលជាអ្នកមើលថែរូបគេដោយផ្ទាល់នៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នៃមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពខ្មែរ-សូវៀតក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ បានធ្វើសកម្មភាពដដែលៗនោះគឺលើកដៃស្ដាំរបស់កូនប្រុសគាត់ឡើងលើ និងសង្ឃឹមថា រូបគេអាចប្រមូលកម្លាំងលើកដៃរួច។
កាលពីម្សិលមិញដូចរៀងរាល់ថ្ងៃដែរ រូបគេបានសម្រាកទទួលការព្យាបាលនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យចាប់តាំងពីកងរាជអាវុធហត្ថបានវាយដំកម្មករកាត់ដេរវ័យ១៨រូបនេះយ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃ ខណៈពេលរូបគេកំពុងចូលរួមការតវ៉ាមួយដើម្បី ទាមទារដំឡើងប្រាក់ ខែគោលកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា។ ដៃរបស់ ថេត ថេង បានបាក់កម្រើកលែងបាន។ ថេត ថេង អាចចងចាំហេតុការណ៍បានខ្លះនៅ ក្នុងថ្ងៃនោះ អំឡុងពេលមនុស្សប្រាំនាក់ ត្រូវបានសម្លាប់ និងជាង៤០ទៀតរងរបួសបន្ទាប់ពីកងរាជអាវុធហត្ថប្រដាប់ដោយកាំភ្លើងវែងបានបើកការបាញ់ប្រហារទៅលើកម្មករដែលគប់ដុំថ្មដាក់សមត្ថកិច្ច។
យុវជនរូបនេះចាំបានថា រូបគេបានដើរចេញពីផ្ទះថ្មជួលរបស់ខ្លួននៅក្នុងខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ រាជធានីភ្នំពេញឆ្ពោះទៅកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្លួននៅក្នុងសួនឧស្សាហកម្មកាណាឌីយ៉ា។
យុវជន ថេត ថេង ចាំបានថា រូបគេបានចូលរួមធ្វើការតវ៉ាជាមួយក្រុមកម្មករកាត់ដេរដោយស្រែកផង និងគប់ដុំថ្មផង។ ហើយរូបគេចាំបានទៀតថា កងរាជអាវុធហត្ថប្រដាប់ដោយអាវុធពេញដៃរាប់រយនាក់ បានមកបំបែកហ្វូងបាតុកម្មដោយគ្រាប់កាំភ្លើង។
ថេត ថេង បាននិយាយកាលពីម្សិលមិញថា “នគរបាលបានចាប់ផ្ដើមដើរសំដៅមករកពួកយើងជាក្រុម បន្ទាប់មកពួកគេបានបំបែកគ្នា ហើយនគរបាលមួយក្រុមតូចបានដេញតាមខ្ញុំនិងព័ទ្ធចាប់ខ្ញុំ ពួកគេយ៉ាងហោចណាស់មានគ្នាប្រាំនាក់”។យុវជនរូបនេះបានបន្តថា នគរបាលម្នាក់ក្នុងចំណោមនគរបាលទាំងនោះបានបង្ហាញដំបងឆក់ លើកវាឡើងលើខ្ពស់ផុតក្បាល ហើយបានវាយសំពងក្បាលរបស់ ថេត ថេង។
យុវជន ថេត ថេង បានលើកឡើងទៀតថា “វត្ថុចុងក្រោយដែលខ្ញុំមើលឃើញគឺដំបង បន្ទាប់មកខ្ញុំមិនចាំអ្វីទាំងអស់។ ខ្ញុំមិនដឹងថា តើខ្ញុំមកដល់ទីនេះ ឬថា តើខ្ញុំអាចរស់បានយ៉ាងដូច្នេះនោះទេ”។
អ្នកស្រី ឃួន ស្រីអ៊ុម អាយុ៣៧ឆ្នាំ ដែលត្រូវជាម្ដាយរបស់ ថេត ថេង បានលើកបង្ហាញហ្វីលស្គែនខួរក្បាលកូនប្រុសរបស់គាត់។ វាបានបង្ហាញពីស្នាមប្រហោងពីរកន្លែងដែលមានទំហំប៉ុនផ្លែប៉ោមតូច។
វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់អ្នកស្រីថា កន្លែងប្រហោងទាំងនេះគឺជាឈាមកកនៅលើខួរក្បាលរបស់កូនប្រុសគាត់ ជាមូលហេតុដែលរូបគេពិការដៃស្ដាំ ហើយវាបានបង្ហាញសញ្ញាសាច់ដុំចុះខ្សោយ។
អ្នកស្រី ឃួន ស្រីអ៊ុម បាននិយាយទៀតថា “នគរបាលបានវាយរូបគេឲ្យស្លាប់។ ពេលនេះរូបគេមិនអាចធ្វើការបានទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនអាចធ្វើការបានដែរ ពីព្រោះខ្ញុំត្រូវមកទីនេះមើលថែទាំកូន ហើយយើងមិនដឹងថា តើរូបគេនឹងអាចប្រើប្រាស់ដៃស្ដាំរបស់គេបានឬយ៉ាងណានោះទេ”។ ស្ដ្រីជាម្ដាយរូបនេះបានចោទសួរថា “តើយើងអាចរស់បានដោយវិធីណា?”។ពេលនេះមានអ្នកតវ៉ារងរបួសមួយចំនួននៅឡើយកំពុងសម្រាកទទួលការព្យាបាលនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ពោលគឺពីរសប្ដាហ៍បន្ទាប់ពីផ្ទុះអំពើហិង្សាកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា ដោយនៅមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពខ្មែរ-សូវៀតមានប្រាំមួយនាក់និងម្នាក់ទៀតកំពុងសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត។
វេជ្ជបណ្ឌិត ឈឿង យ៉ាវយិន អនុប្រធានមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពខ្មែរ-សូវៀតបានមានប្រសាសន៍ថា មន្ទីរពេទ្យគ្មានសមត្ថភាពពិនិត្យមើលរបួសក្បាលរបស់ ថេត ថេង ទេ។លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមិនអាចព្យាករពីស្ថានភាពរបស់គាត់ជាមុនបានទេ ពីព្រោះយើងគ្មានមធ្យោបាយគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់វាស់ថា តើខួរក្បាលរបស់គាត់រងរបួសប៉ុណ្ណាទេ”។លោកបានលើកឡើងទៀតថា យុវជនរូបនេះនឹងត្រូវទទួលការវះកាត់ខួរក្បាលនៅពេលរូបគេទទួលបានការអនុញ្ញាតពីមន្ទីរពេទ្យ។
លោក មួន សុខមាន អាយុ២៩ឆ្នាំមកពីខេត្តកំពង់ស្ពឺ ដែលបានផ្លាស់ទីលំនៅមកខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រដើម្បីរកប្រាក់ទំនុកបម្រុងគ្រួសារ កំពុងរង់ចាំវះកាត់ភ្នែក។លោក មួន សុខមាន ត្រូវបានឡោមព័ន្ធនិងវាយដំដោយកងរាជអាវុធហត្ថដែលប្រើដំបងនៅក្នុងហេតុការណ៍វាយប្រហារដូចគ្នាៗនឹង ថេត ថេង ដែរ ហើយនៅមានស្នាមជាំនៅឡើយនៅជុំវិញប្រឡង់ភ្នែកនិងកញ្ចឹងករបស់គាត់។គាត់និយាយថា ពេលនេះភ្នែកឆ្វេងរបស់គាត់ធ្វើការបានតែ៣០ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ហើយនៅពេលគាត់ព្យាយាមប្រឹងសំឡឹងទៅខាងឆ្វេង ឬខាងស្ដាំ ត្របកភ្នែករបស់គាត់ញាក់មិនអាចគ្រប់គ្រងបាន និងធ្វើឲ្យគាត់មើលលែងច្បាស់។
លោក មួន សុខមាន បាននិយាយអំពីការវាយដំនឹងដំបងមកលើក្បាលរបស់គាត់ថា “នគរបាល នៅពេលពួកគេវាយខ្ញុំ ពួកគេស្រែកថា ‘ឥឡូវម៉េចក៏អ្ហែងមិនបង្ហាញកម្លាំងរបស់អ្ហែងទៅ’”។
បុរសរូបនេះបានរៀបរាប់ពីលើគ្រែរបស់ខ្លួនក្នុងមន្ទីរពេទ្យថា “ខ្ញុំត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងដើម្បីធ្វើឲ្យនៅតែរឹងមាំ និងទទួលការដាក់ទណ្ឌកម្ម បើមិនដូច្នោះទេ ម្ល៉េះខ្ញុំស្លាប់នៅទីនោះបាត់ទៅហើយ”។គាត់បាននិយាយទៀតថា រយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់ពីការតវ៉ា គ្រួសាររបស់គាត់បានត្រៀមសម្រាប់ធ្វើបុណ្យសពឲ្យគាត់ដោយសារតែគាត់រងរបួសធ្ងន់ធ្ងរពេក។
យោងតាមលោក ឈឿង យ៉ាវយេន បានឲ្យដឹងថា អ្នកជំងឺដែលនៅសេសសល់ទាំងបួននាក់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាព-ខ្មែរសូវៀតកំពុងសម្រាកព្យាបាលរបួសត្រូវគ្រាប់ត្រង់ជើង ហើយកំពុងជាសះស្បើយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
នៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត លោក ស៊ូ សំណាង អាយុ២៧ឆ្នាំជាអ្នករត់រឺម៉កម៉ូតូកង់បី ដែលត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើងចំក្បាលពោះ ខណៈពេលគាត់មើលហេតុការណ៍ប៉ះទង្គិចគ្នាពីយ័ររានហាលជាន់ទី៣ សំឡឹងមើលទៅផ្លូវវេងស្រេងបាននិយាយថា គាត់បានផ្លាស់មកពីមន្ទីរពេទ្យព្រះកុសុមៈដោយសារតែគាត់មិនសប្បាយចិត្តនឹងការព្យាបាលដែលគាត់បានទទួលនៅទីនោះ។គាត់បាននិយាយសំដៅដល់របួសត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើងរបស់ខ្លួនថា “ខ្ញុំមានមន្ទិលចំពោះគុណភាពនៃការវះកាត់របស់វេជ្ជបណ្ឌិតពីព្រោះនៅតែមានលាមកលេចធ្លាយចេញតាមពោះវៀនរបស់ខ្ញុំនៅឡើយ”។
វេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបនៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត ដែលសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះបាននិយាយថា លោកមិនទាន់មានឱកាសពិនិត្យរបួសលោក ស៊ូ សំណាង ឲ្យបានត្រឹមត្រូវនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែថា វាមិនគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិតទេ។
អ្នកស្រី ឈីវ ផានិត ប្រពន្ធរបស់លោក សម រ៉ាវី ដែលបានស្លាប់ដោយសារគ្រាប់កាំភ្លើងនៅលើផ្លូវវេងស្រេងបាននិយាយកាលពីម្សិលមិញថា អ្នកស្រីបានដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទៅអង្គការសិទ្ធិមនុស្សក្នុងស្រុកអាដហុករួចហើយ ដើម្បីចាប់អ្នកដែលសម្លាប់ប្ដីរបស់គាត់ឲ្យទទួលខុសត្រូវ។
អ្នកស្រីនិយាយថា “ខ្ញុំបានដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទៅអង្គការអាដហុករួចហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនហ៊ានដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទៅសាលាដំបូងរាជធានីភ្នំពេញទេ ពីព្រោះខ្ញុំព្រួយបារម្ភអំពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំពេក”។អ្នកស្រីបន្តថា អ្នកស្រីនឹងមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលបន្តិចក្នុងការដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទៅតុលាការប្រសិនបើជនរងគ្រោះផ្សេងៗទៀតដាក់ពាក្យបណ្ដឹងមុន។
លោក នី ចរិយា ប្រធានអង្គការសិទ្ធិមនុស្សក្នុងស្រុកអាដហុក បានបញ្ជាក់ថា លោកបានទទួលពាក្យបណ្ដឹងរបស់អ្នកស្រី ផានិត ហើយ ដោយធ្វើឲ្យចំនួនពាក្យបណ្ដឹងពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រើប្រាស់កម្លាំងបង្ក្រាបហួសហេតុបណ្ដាលឲ្យមានមនុស្សស្លាប់កាលពីថ្ងៃ ទី៣ ខែមករា ឡើងដល់បីពាក្យបណ្ដឹង។
ឧត្តមសេនីយ៍ត្រី ខេង ទីតូ អ្នកនាំពាក្យកងរាជអាវុធហត្ថលើផ្ទៃប្រទេសបានបញ្ជាក់ជាថ្មីម្ដងទៀតកាលពីម្សិលមិញថា រដ្ឋាភិបាលកំពុងស៊ើបអង្កេតលើ “អ្វីដែលបង្កឲ្យផ្ទុះអំពើហិង្សានៅលើផ្លូវវេងស្រេង និងទី២ ដើម្បីសិក្សាពីទំហំនៃការខូចខាតបង្កឡើងដោយអំពើហិង្សានៅក្នុងតំបន់នោះ”។
លោក ខេង ទីតូ មិនបានលើកឡើងពីការស៊ើបអង្កេតលើការប្រើប្រាស់កម្លាំងបង្ក្រាបរបស់កងរាជអាវុធហត្ថលើយុវជនគប់ដុំថ្មនិងអ្នកឈរមើលនោះទេ៕ សុខុម