ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ដែលកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរឈ្មោះ យ៉ុន ជា អាយុ១៧ឆ្នាំបានជាប់ក្នុងពន្ធនាគារនោះ គាត់បានចំណាយពេលរាប់ម៉ោងមើលតាមបង្អួចនៅជញ្ជាំងបេតុងមួយ និងគិតថា គាត់នឹងមិនបានឃើញផ្ទះ និងគ្រួសាររបស់គាត់វិញទេ។
គាត់បាននិយាយកាលពីម្សិលមិញនៅពេលអង្គុយលើកម្រាលឥដ្ឋនៃបន្ទប់តូចមួយនៅតាមផ្លូវវេងស្រេងក្នុងខណ្ឌមានជ័យក្រុងភ្នំពេញ ដែលគាត់រស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនពីរនាក់របស់គាត់ថា “ខ្ញុំមិនដែលគិតថា ខ្ញុំអាចចេញវិញបានទេ។ មានបង្អួចមួយដែលអាចមើលទៅក្រៅបាន។មួយថ្ងៃៗ ខ្ញុំអង្គុយសម្លឹងតាមបង្អួចនោះ”។
កាលពីព្រឹកថ្ងៃសុក្រ សាលាដំបូងរាជធានីភ្នំពេញ បានដោះលែងលោក ជា និងអ្នកជាប់ឃុំម្នាក់ទៀតឈ្មោះ ប៊ូ សារិទ្ធ អាយុ២៧ឆ្នាំ ហើយអ្នកទាំងពីរស្ថិតក្នុងចំណោមសកម្មជនសហជីព និងអ្នកតវ៉ាទាំង២៣នាក់ដែលបានជាប់ឃុំបន្ទាប់ពីមានការបង្ក្រាបយ៉ាងឃោរឃៅទៅលើកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរដែលធ្វើកូដកម្មកាលពីថ្ងៃ ទី២ និងទី៣ ខែមករា។ ពួកគេទាំងពីរត្រូវបានដោះលែងកាលពីថ្ងៃសៅរ៍។ មនុស្សជាច្រើននាក់ក្នុងចំណោមមនុស្ស២១នាក់ដែលកំពុងជាប់ឃុំនៅឡើយបានធ្វើកូដកម្មអត់អាហារកាលពីព្រឹកម្សិលមិញ។
លោក គា សុវណ្ណា ប្រធានមណ្ឌលអប់រំកែប្រែទី៣ ដែលអ្នកទោសទាំង២១នាក់ត្រូវបានឃុំខ្លួននោះ បានមានប្រសាសន៍កាលពីម្សិលមិញថា “អ្នកទោស១៦នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកទោសទាំង២១នាក់បានធ្វើកូដកម្មអត់អាហារតាំងពីព្រឹកមិញនេះ ពីព្រោះពួកគេចង់បញ្ជូនសារទៅក្រសួងយុត្តិធម៌ឲ្យរកយុត្តិធម៌ឲ្យពួកគេ។
ហើយចំពោះអ្នកទាំងពីរនាក់ដែលត្រូវបានដោះលែងឲ្យនៅក្រៅឃុំហើយក៏ដោយ ក៏ការរស់នៅក្រៅពន្ធនាគារនៅតែមានការលំបាកដែរ។ ឥឡូវនេះ លោក ជា ថ្លង់ត្រចៀកឆ្វេងរបស់គាត់ និងមិនអាចប្រើដៃឆ្វេងបានទេ ដោយសារការវាយដំនៅល្ងាចថ្ងៃទី២ ខែមករា។ គាត់បាននិយាយថា គាត់នៅទីនោះពីព្រោះ គាត់ចង់ថតរូប។
គាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំបានឮការប៉ះទង្គិចគ្នានៅខាងក្រៅ ដូច្នេះខ្ញុំបានយកទូរស័ព្ទដៃរបស់ខ្ញុំទៅថតការប៉ះទង្គិចគ្នានោះ។ នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ កងរាជអាវុធហត្ថបានឡោមព័ទ្ធខ្ញុំ។ ពួកគេមិននិយាយទេ ពួកគេបានវាយខ្ញុំតែម្ដង។ ពួកគេវាយខ្ញុំគ្រប់កន្លែងរហូតដល់ខ្ញុំសន្លប់។ នៅពេលខ្ញុំដឹងខ្លួនឡើងខ្ញុំស្ថិតនៅឯស្នងការដ្ឋាននគរបាល”។
លោក ជា ត្រូវបានឃុំខ្លួនពីរថ្ងៃនៅស្នងការដ្ឋាននគរបាលរាជធានីភ្នំពេញ ដែលនៅទីនោះ គាត់ត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យដោះសម្លៀកបំពាក់ទុកតែខោខ្លី និងដេកនៅលើក្រដាសមួយផ្ទាំងនៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ មន្ត្រីនគរបាលបានសួរគាត់ និងគំរាមគាត់ជាច្រើនម៉ោង។ គាត់និយាយពេលសម្លឹងមើលដៃឆ្វេងរបស់គាត់ដែលមានសភាពហើម និងបាក់នៅក្នុងហេតុការណ៍នេះថា “មន្ត្រីនគរបាលម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា‘ អញនឹងយកដំបងដែករុកមាត់ឯង ប្រសិនបើឯងនៅតែនិយាយទៀត’ ” ។
លោក ជា អះអាងថា បន្ទាប់ពីវាយគាត់សន្លប់ហើយ កងរាជអាវុធហត្ថលួចយកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំអស់។ គាត់បាននិយាយថា កងរាជអាវុធហត្ថបានយកអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំមានជាប់ខ្លួន ដូចជាទូរស័ព្ទដៃ កាបូបលុយ និងកាតរោងចក្រ”។ បន្ទាប់ពីត្រូវបានចោទប្រកាន់ពីបទបង្ករបួសស្នាម និងបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈរួចហើយ លោក ជា ត្រូវបាននាំទៅកាន់មណ្ឌលអប់រំកែប្រែទី៣ ដែលអង្គការសិទ្ធិមនុស្សនិយាយថា មានស្ថានភាពមិនល្អ។
គាត់បាននិយាយថា ក្នុងមួយថ្ងៃៗត្រូវឆ្លងកាត់ការលំបាកខ្លាំងណាស់។ គាត់បាននិយាយថា “ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅពេលដែលខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងខ្ញុំចង់តែរត់ចេញ”។ លោក ជា និយាយថា គាត់និងអ្នកទោសដែលនៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយគ្នាត្រូវបានហាមឃាត់មិនឲ្យនិយាយគ្នាទេ ក្នុងរយៈពេលពីរបីថ្ងៃដំបូង ប៉ុន្តែក្រោយមកមន្ត្រីនគរបាលបានអនុញ្ញាតឲ្យនិយាយវិញ។ មនុស្សភាគច្រើនដែលជាប់ឃុំជាមួយគាត់គឺជាអ្នកជាប់ទោសពីបទរំលោភ ចោរកម្ម និងជួញដូរគ្រឿងញៀន។
ទោះបីជាពន្ធនាគារនោះ បានព្រមព្រៀងថតមើលដៃរបស់លោក ជា និងឲ្យគាត់លេបថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនព្រមធ្វើការវះកាត់ដែរ។ បន្ទាប់ពីជាប់ឃុំអស់រយៈពេល១៨ថ្ងៃនៅមណ្ឌលអប់រំកែប្រែទី៣នេះ លោក ជា ត្រូវបាននាំទៅកាន់ពន្ធនាគារខេត្តកំពង់ចាម ពីព្រោះគាត់គឺជាអនីតិជន។ គាត់បាននិយាយថា “នៅទីនោះវាស្រួលជាង ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែគ្មានសេរីភាពដដែល”។
បន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួនគាត់ លោក ជា ត្រូវបានបណ្តេញចេញពីការងាររបស់គាត់នៅរោងចក្រ ជាស្រ៊ុន ដែលគាត់បានធ្វើការរយៈពេលមួយឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយថា ស្នាមរបួសគាត់ និងការភ័យខ្លាចអំពីការចាប់ខ្លួនធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកទៅធ្វើការ។ “ខ្ញុំនៅតែភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំមិនហ៊ានចាកចេញពីផ្ទះទៀតទេ”។
អ្នកជាប់ឃុំម្នាក់ទៀតដែលត្រូវបានដោះលែងឲ្យនៅក្រៅឃុំនេះដែរ គឺលោក ប៊ូ សារិទ្ធ អាយុ២៧ឆ្នាំបានយល់ស្រប។ គាត់បាននិយាយកាលពីម្សិលមិញនៅពេលមានគ្រួសាររបស់គាត់អង្គុយជុំវិញនៅពីក្រោមផ្ទះឈើរបស់ពួកគេនៅជិតផ្លូវវេងស្រេង និងដៃរបស់គាត់ញ័រនៅពេលគាត់និយាយនោះ បាននិយាយកាលពីម្សិលមិញថា “ខ្ញុំខ្លាចណាស់មិនហ៊ានតវ៉ាទេ”។
ដូចលោក ជា ដែរនោះ លោក សារិទ្ធ បានអះអាងថា គាត់គ្រាន់តែចេញទៅមើលការតវ៉ានោះ ស្រាប់តែគេបានចាប់ខ្លួនគាត់តែម្ដងនៅថ្ងៃទី៣ ខែមករា។ គាត់កំពុងឈរជាមួយមិត្តភក្ដិ និងអ្នកឈរមើលដទៃទៀតនៅខាងក្រៅផ្ទះជួលរបស់កម្មកររោងចក្រកាត់ដេរ ហើយនៅពេលនោះមនុស្សដែលនៅក្បែរគាត់បានស្រែកជេរកងរាជអាវុធហត្ថ។ គាត់និយាយថា “បន្ទាប់មកពួកគេបានចាប់ខ្លួនខ្ញុំ និងវាយដំខ្ញុំ។ កងរាជអាវុធហត្ថម្នាក់បាននិយាយទៅកាន់កងរាជអាវុធហត្ថផ្សេងទៀតថា ‘ បើនៅតែវាយវា វានឹងងាប់’ ” ។
លោក សារិទ្ធ បាននិយាយថា កងរាជអាវុធហត្ថបានវាយគាត់ពេញដងខ្លួន និងក្បាលរហូតដល់បែកឈាម និងហើម។ ចាប់តាំងពីត្រូវបានដោះលែងពីពន្ធនាគារមក លោក សារិទ្ធ និយាយថា គាត់មានការឈឺចាប់ដើមទ្រូង និងកំពុងបាត់បង់ការចងចាំ។ គាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំកំពុងចាប់ផ្ដើមភ្លេចភ្លាំង។ ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងមានបញ្ហាធំ”។
នៅពេលសួរថា តើការរស់នៅដូចម្ដេចដែរនៅក្នុងមណ្ឌលអប់រំកែប្រែទី៣នោះ លោក សារិទ្ធ និយាយថា “វាមិនដូចផ្ទះទេ” ។ គាត់បាននិយាយបន្ទាប់ពីពិធីសូត្រមន្តនៅផ្ទះរបស់គាត់ថា “[នៅក្នុងពន្ធនាគារ] យើងហូប ដេក អង្គុយ ដើរ ហូប ដេក អង្គុយ ដើរ គឺមានតែប៉ុណ្ណឹង”។
ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ថ្មីៗនេះមានការរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកជាប់ឃុំទាំង២៣នាក់ ដោយមានការតវ៉ាទាំងនៅក្នុងស្រុក និងនៅបរទេសទាមទារឲ្យមានការដោះលែងពួកគេជាបន្ទាន់។ នៅថ្ងៃនេះ គឺមួយថ្ងៃមុនពេលបើកសវនាការសុំនៅក្រៅឃុំសម្រាប់អ្នកទោសដែលនៅសេសសល់ចំនួន២១នាក់ សហជីពគ្រោងហែក្បួនតាមតីរវិថីព្រះស៊ីសុវត្ថិ ក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ទៅកាន់ស្ថានទូតបរទេស ដើម្បីតវ៉ាចំពោះការឃុំខ្លួនមនុស្សទាំង២១នាក់ និងតវ៉ាចំពោះការដែលរដ្ឋាភិបាលមិនដោះស្រាយការទាមទាររបស់ខ្លួនសុំដំឡើងប្រាក់ខែគោលរបស់កម្មករ។
លោក ប៉ាវ ស៊ីណា ប្រធានសម្ព័ន្ធសហជីពចលនាកម្មករ បានមានប្រសាសន៍ថា មនុស្សប្រហែលបីរយនាក់ រួមទាំងសហជីពប្រាំបី នឹងដាក់ញត្តិដែលមានប្រាំពីរចំណុច រួមទាំងការដោះលែងអ្នកទោសទាំង២៣នាក់ផង”។ “យើងមិនបារម្ភអំពីការបង្ក្រាបទេ។ យើងនឹងជួបជុំគ្នាហែក្បួនដោយអហិង្សា យើងធ្វើតាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា”។
នៅក្រៅប្រទេសកម្ពុជាឯណោះវិញ សហជីពនៅក្នុងប្រទេសចំនួន២២ក៏នឹងដាក់ញត្តិជូនស្ថានទូតខ្មែរនៅទូទាំងពិភពលោកដែរដើម្បីទាមទារឲ្យដោះលែងអ្នកទោសទាំងនេះ និងឲ្យគោរពសិទ្ធិកម្មករ។ លោក ជា និយាយថា គាត់សង្ឃឹមថា អ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះគាត់កាលពីខែមករា នឹងមិនកើតឡើងម្ដងទៀតទេ។ គាត់បាននិយាយថា “វាជាការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស។ ពួកគេបានវាយដំមនុស្ស និងមិនគោរពច្បាប់ឡើយ”៕គឹមហឿន