ថ្ងៃដែលកងរាជអាវុធហត្ថប្រដាប់ដោយអាវុធអាកា៤៧បានបាញ់សម្លាប់កម្មករធ្វើកូដកម្មប្រាំនាក់នៅតាមផ្លូវវេងស្រេង ក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញកាលពីខែមុននោះ អ្នកស្រី កែវ ភក្ត្រា ដែលនៅពេលនោះមានផ្ទៃពោះពីរខែបានក្រាបនៅលើកម្រាលឥដ្ឋនៃបន្ទាប់ជួលរបស់គាត់ជាច្រើនម៉ោងដើម្បីគេចពីគ្រាប់កាំភ្លើង។
កម្មករបានធ្វើការតវ៉ាចំពោះសេចក្ដីសម្រេចដំឡើងប្រាក់ខែគោលពី៨០ដល់១០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ដោយនិយាយថា វានៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតដដែល។ ពួកគេទាមទារ១៦០ដុល្លារ ប៉ុន្តែភ័យខ្លាចចំពោះការសម្លាប់ ហើយពួកគេបានវិលត្រឡប់ទៅធ្វើការនៅរោងចក្រវិញ។
អ្នកស្រី ភក្ត្រា អាយុ២៨ឆ្នាំបាននិយាយកាលពីម្សិលមិញនៅមុខបន្ទប់ជួលរបស់គាត់ដែលនៅមានស្នាមប្រហោងដោយសារត្រូវគ្រាប់កំាភ្លើងថា“ពួកគេបានជោគជ័យហើយ។ ពួកគេបានសម្លាប់មនុស្សម្នាក់ដើម្បីបំភិតបំភ័យមនុស្ស១០០នាក់ទៀត។ គ្មាននរណាម្នាក់សប្បាយចិត្តទេនៅពេលនេះ។ យើងមានការភ័យខ្លាច”។
សហជីពនិយាយថា ពួកគេគ្រោងធ្វើកូដកម្មទូទាំងប្រទេសជាលើកទី២ នៅខែមីនា ប៉ុន្តែនៅតែមានការសង្ស័យថា តើពួកគេអាចធ្វើឲ្យកម្មករឈប់ភ័យខ្លាច និងបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឲ្យចូលរួមធ្វើការតវ៉ាធំៗជាច្រើនលើកដូចខែមុនបានឬអត់នោះទេ។
ទោះជាយ៉ាងណា អ្នកស្រី ភក្ត្រា ដែលឥឡូវនេះមានផ្ទៃពោះបួនខែហើយនោះបាននិយាយថា ចំពោះកម្មករជាច្រើន ការភ័យខ្លាចចាប់ផ្ដើមកើតឡើងចំពោះក្តីអស់សង្ឃឹមផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា “វាកាន់តែលំបាកជាងមុនទៅទៀត។ យើងមិនទាន់ទទួលបានប្រាក់ខែ១០០ដុល្លារលើកដំបូងរបស់យើងផង ប៉ុន្តែតម្លៃទំនិញបានកើនឡើងមុនទៅហើយ។ ដំបូងបន្ទប់ជួលខ្ញុំតម្លៃ១៥ដុល្លារក្នុងមួយខែ ហើយនៅពេលខ្ញុំទទួលបានប្រាក់ខែ៦០ដុល្លារ វាបានកើនឡើង។ បន្ទាប់មកខ្ញុំទទួលបានប្រាក់ខែ៨០ដុល្លារនិងបានកើនឡើង២០ដុល្លារ។ ឥឡូវនេះថ្លៃបន្ទប់កើនឡើងម្ដងទៀតហើយ”។
អ្នកស្រីនិយាយថា ប្រាក់ខែគោលឡើងដល់១០០ដុល្លារនៅខែនេះ។ តម្លៃភ្លើង ទឹក អង្ករ និងសាច់ជ្រូក ដែលអ្នកស្រី ភក្ត្រា ទិញជារៀងរាល់ថ្ងៃក៏បានកើនឡើង២០ភាគរយដែរ។ អ្នកស្រីក៏គ្រោងនឹងចំណាយ២៥ដុល្លារផងដែរសម្រាប់បន្ទប់តូចមួយទំហំបួនគុណនឹងបួនម៉ែត្រ។
អ្នកស្រីនិយាយថា “មនុស្សមួយចំនួននៅតែខ្លាចស្លាប់ ហើយយើងមើលឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់ទទួលខុសត្រូវចំពោះមនុស្សដែលបានស្លាប់ និងដែលបានជាប់ពន្ធនាគារនោះទេ ប៉ុន្តែយើងចង់ធ្វើបាតុកម្មម្ដងទៀត”។ នៅតាមផ្លូវវេងស្រេង អ្នកស្រី ដុម ណេត អាយុ២៩ឆ្នាំបាននិយាយថា ការដំឡើងប្រាក់ខែនេះគ្មានប្រយោជន៍ទេ ហើយឥឡូវនេះមិនអាចរស់បានដដែល។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា “ម្ចាស់បន្ទប់បានប្រាប់ខ្ញុំថា នៅពេលខ្ញុំមានប្រាក់ខែ១០០ដុល្លារថ្លៃបន្ទប់នឹងឡើងពីរបួនទៅប្រាំដុល្លារ”។ គាត់បានបញ្ជាក់ថា តម្លៃសាច់ជ្រូកបានកើនឡើងពី៤ដុល្លារដល់៥ដុល្លារក្នុងមួយគីឡូក្រាមរួចហើយ។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា “សាច់ជ្រូក សាច់គោ បន្លែ ត្រី សុទ្ធ តែឡើងថ្លៃទាំងអស់។ ពីមុនយើងអាចស្លមួយឆ្នាំងអស់តម្លៃ៥.០០០រៀល ប៉ុន្តែឥឡូវនេះយើងអាចស្លបានតែកន្លះឆ្នាំងគ្មានរស់ជាតិតម្លៃខ្ពស់ជាងហ្នឹងទៅទៀត។ ប្រាក់ខែឡើង ប៉ុន្តែនៅតែពិបាកជាងមុន”។
អ្នកស្រី យី ចរិយា អាយុ២៦ឆ្នាំអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់ព្យួរសេរ៉ូមជាប់ដៃ ដើម្បីព្យាបាលជំងឺរាករូសដ៏ធ្ងន់។ គាត់បាននិយាយថា គាត់អាចព្យួរសេរ៉ូមបានតែថ្ងៃអាទិត្យ ព្រោះគេមិនអនុញ្ញាតឲ្យព្យួរសេរ៉ូមក្នុងរោងចក្រទេ។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា “ខ្ញុំបានធ្វើជាកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរអស់រយៈពេល១០ឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំនឹងចូលរួមធ្វើបាតុកម្ម។ ខ្ញុំមិនខ្លាចស្លាប់ទេ វានឹងនៅតែអ៊ីចឹង”។
គាត់បានបន្ថែមថា “តើយើងរស់បែបនេះយ៉ាងម៉េចទៅ យើងនឹងឈឺស្លាប់ជាមិនខាន។ ប្រសិនបើមេដឹកនាំរបស់ខ្ញុំខ្លាំង ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមពួកគេ។ប្រសិនបើប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លារ ហើយប្រសិនបើតម្លៃទំនិញមិនកើនឡើង ក៏យើងមិនមានដែរ ប៉ុន្តែវានឹងធ្វើឲ្យងាយស្រួលជាងមុន”។
លោក ជាតិ សិទ្ធិកា អាយុ៣៥ឆ្នាំដែលបាននិយាយថា ឥឡូវនេះគាត់ធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៅរោងចក្រស្បែកជើងមួយនោះ បានបន្ទោសស្ថានភាពមិនល្អនេះទៅលើការផ្លាស់ប្ដូរគោលន យោបាយពន្ធដារភ្លាមៗរបស់រដ្ឋាភិបាលកាលពីចុងឆ្នាំមុន។
តារាងពន្ធនាំចូល ដែលមានជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែកម្រត្រូវបានអនុវត្តជំនួសឲ្យការបង់ប្រាក់ក្រៅផ្លូវការនោះ បានចាប់ផ្ដើមអនុវត្តកាលពីខែវិច្ឆិកា។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អាជីវករបានត្អូញត្អែរអំពីការកើនឡើងតម្លៃទំនិញដល់៣០ភាគរយ។ អតិផរណាប្រចាំឆ្នាំមានចំនួន៤,៧ភាគរយកាលពីឆ្នាំមុន ប្រៀបធៀបឆ្នាំ២០១២ មានចំនួន២,៥ភាគរយ នេះបើយោងតាមតួលេខពីធនាគារជាតិនៃកម្ពុជា។
លោក សិទ្ធិកា បាននិយាយថា “រដ្ឋាភិបាលអាចកែសម្រួលបញ្ហានេះបាន។ រដ្ឋាភិបាលអាចធានាថា ការបង់ពន្ធលើទំនិញមានកម្រិតទាប ហើយបន្ទាប់មកគេអាចរក្សាតម្លៃឲ្យទាបបាន។ ប្រសិនបើតម្លៃនៅតែខ្ពស់បែបនេះ យើងត្រូវការប្រាក់ខែយ៉ាងតិច១៣០ដុល្លារទើបអាចរស់បាន”។
អ្នកស្រី យ៉ាង សុភណ្ឌ ប្រធានសម្ព័ន្ធសហជីពកម្ពុជាបានបញ្ជាក់កាលពីម្សិលមិញថា សហជីពនឹងចាប់ផ្ដើមចែកខិត្តប័ណ្ណនៅខាងក្រៅរោងចក្រនៅខែអង្គារ។ ខិត្តប័ណ្ណនឹងបង្ហាញព័ត៌មានអំពី កូដកម្មនិងការទាមទាររបស់ខ្លួន រួមទាំងការដោះលែងមនុស្សជាប់ឃុំ២១នាក់ អំឡុងពេលធ្វើកូដកម្មកាលពីខែមុន និងទាមទារប្រាក់ខែគោល១៦០ដុល្លារ។
លោក ឡុង ឌីម៉ង់ អ្នកនាំពាក្យសាលារាជធានីភ្នំពេញបានមានប្រសាសន៍ថា បម្រាមរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលហាមឃាត់មិនឲ្យជួបជុំគ្នាជាសាធារណៈនោះនឹងរារាំងមិនឲ្យផ្សព្វផ្សាយខិត្តប័ណ្ណបែបនេះនៅតាមទីសាធារណៈនៅមុនការគំរាមធ្វើកូដកម្មនៅខែមីនានេះទេ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “ពួកគេអាចបោះពុម្ពខិត្តប័ណ្ណនិងចែកចាយនៅតាមកន្លែងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេបាន ប៉ុន្តែពួកគេនឹងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើដូច្នេះនៅតាមទីសាធារណៈទេ”។ ហើយលោកបានបដិសេធមិននិយាយអំពីការឆ្លើយតបចំពោះមន្ត្រីសហជីពទេ ប្រសិនបើពួកគេប្រឆាំងនឹងបម្រាមនេះ។
ចំពោះអ្នកស្រី ភក្ត្រា ជាកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរដែលមានផ្ទៃពោះនេះ ការចូលរួមធ្វើបាតុកម្ម ឬការតវ៉ាជាសាធារណៈណាមួយ គឺជាជម្រើសតែមួយគត់ដើម្បីជួយឲ្យគាត់មានលុយគ្រប់គ្រាន់ល្មមចិញ្ចឹមកូនអ្នកស្រីបាន។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា “ក្នុងនាមជាកម្មករ យើងមកពីខេត្តនិងឃើញគេរស់នៅហ៊ឺហាក្នុងទីក្រុង កូនគេអាចទទួលការអប់រំបានល្អ ហើយយើងចាប់ផ្ដើមមានសង្ឃឹមខ្លះៗ”។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា “ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំយ៉ាងហោចណាស់ ក៏ខ្ញុំអាចឲ្យកូនខ្ញុំទៅរៀនបានដែរ”៕គឹមហឿន