កាលពីម្សិលមិញ បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម បានដាក់ចេញនូវគម្រោងផ្តល់សេវាធានារ៉ាប់រងសុខភាពដល់បុគ្គលិក-កម្មករនៅទូទាំងប្រទេស។ គួរបញ្ជាក់ថា សមាគមនិយោជកធំបំផុតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាលើកឡើងថា ពេលវេលាសមស្របសម្រាប់ដាក់ចេញគម្រោងនេះគួរតែពុំទាន់មកដល់ទេ។
លោក អ៊ុក សំវិជ្ជា ប្រធានបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមបានឲ្យដឹងថា នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំនេះ សហគ្រាសដែលមានបុគ្គលិកចាប់ពីប្រាំពីរនាក់ឡើងទៅនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានឹងត្រូវបានតម្រូវឲ្យបង់ប្រាក់ចូលក្នុងមូលនិធិរបស់បេឡា ដើម្បីទ្រទ្រង់គម្រោងថែទាំសុខភាពនេះ។
យោងតាមទិន្នន័យរបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមបានបង្ហាញថា មានបុគ្គលិកកម្មករជាង៨៨០.០០០នាក់ធ្វើការនៅក្នុងaសហគ្រាសចំនួន៦.១០៧ដែលជាសមាជិករបស់ខ្លួន។ លោក សំវិជ្ជា បានលើកឡើងបន្តទៀតថា លោកសង្ឃឹមថា បុគ្គលិកកម្មករ៩០០.០០០នាក់ នឹងចូលរួមក្នុងគម្រោង ថែទាំសុខភាពនេះ។
លោកបានលើកឡើងនៅក្នុងសុន្ទរកថាថ្លែងនៅទីស្នាក់ការកណ្តាលរបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមដែលស្ថិតនៅខណ្ឌសែនសុខថា “យើងបាននិងកំពុងរៀបចំពាក្យទាមទារសំណងរបស់បុគ្គលិកកម្មករសម្រាប់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំនៅ២៤ខេត្ត និងនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ហើយបច្ចុប្បន្ន យើងកំពុងឈានទៅដំណាក់កាលទី២ គឺដំណាក់កាលសេវាធានារ៉ាប់រងសុខភាព”។
ដំណាក់កាលទី២នៃផែនការរបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ក្នុងការលើកកម្ពស់សុខុមាលភាពសង្គមតាមរយៈសេវាធានារ៉ាប់រងត្រូវតែមាន និងប្រហែលជាមានបុគ្គលិកកម្មករស្ថិតនៅក្រោមមូលនិធិនេះ ដោយមិនមានការកំណត់ ចំពោះជំងឺទាំងឡាយដែលត្រូវបានការពារមិនឲ្យកើតឡើងទៅលើពួកគេក្នុងពេលកំពុងធ្វើការ។ ថ្លៃចំណាយលើសេវាធានារ៉ាប់រងនេះ នឹងត្រូវបានចែករំលែកពាក់កណ្តាលម្នាក់រវាងសហគ្រាស និងបុគ្គលិកកម្មករ។
លោក កែន លូ អគ្គលេខាធិការសមាគមរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជា (GMAC) តំណាងរោងចក្រកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ និងស្បែកជើងប្រហែលជា៤៥០ ដែលមានកម្មករប្រមាណ៥០០.០០០នាក់ បានលើកឡើងថា ថ្លៃចំណាយប៉ាន់ស្មានបឋមលើសេវាធានារ៉ាប់រងសុខភាពរបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម មានកម្រិតហួសប្រមាណ។
លោក កែន លូ បានមានប្រសាសន៍ថា “សំណើដើមមាន៣ភាគរយ ក៏ប៉ុន្តែ យើងបានអនុវត្តគម្រោងសាកល្បងទៅតាមកម្មវិធីរបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម ហើយបានរកឃើញថា តួលេខនេះគួរតែស្ថិតនៅក្បែរ២ភាគរយ”។ លោកបានបន្ថែមទៀតថា លោកនឹងជំរុញឲ្យអត្រានេះធ្លាក់ចុះ។
ប្រសិនបើនិយោជក និងនិយោជិតត្រូវបានតម្រូវឲ្យបង់ប្រាក់រួមគ្នា៣ភាគរយនៃប្រាក់ឈ្នួលប្រចាំខែលើសេវាធានារ៉ាប់រងសុខភាពដោយផ្អែកលើប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមា១០០ដុល្លារ បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម នឹងប្រមូលបានមូលនិធិយ៉ាងតិច២,៦៤លានដុល្លារក្នុងមួយខែៗ។
លោក សំវិជ្ជា បានបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយអំពីតម្លៃធានារ៉ាប់រងដែលនិយោជក និងនិយោជិតនឹងត្រូវបានតម្រូវឲ្យបង់ចូលក្នុងមូលនិធិថែទាំសុខភាពនេះ។
នៅក្នុងដំណាក់កាលទី១នៃផែនការសន្តិសុខសង្គមនេះ បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមបានបញ្ជាក់ថា និយោជកទាំងឡាយបង់១,៧ភាគរយនៃប្រាក់ឈ្នួលរបស់កម្មករដើម្បីទទួលបានសេវាធានារ៉ាប់រងពេញលេញសម្រាប់ករណីបុគ្គលិកកម្មករមានគ្រោះថ្នាក់ក្នុងពេលកំពុងធ្វើការ។
តួលេខនេះ ក្រោយមកក៏ត្រូវបានកែមក០,៨ភាគរយវិញ បន្ទាប់ពីមានការណែនាំសមាគម GMAC និង សហព័ន្ធនិយោជក និងសមាគមពាណិជ្ជកម្មកម្ពុជា (CAMFEBA) កាលពីឆ្នាំ២០០៨។
ផែនការបង់សំណងសម្រាប់កម្មករក្រោមមូលនិធិរបស់បេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម មានការចំណាយថវិកាពីប្រាំទៅប្រាំមួយលានរៀល ឬពីប្រហែលជា១.២៥០ដុល្លារទៅ១.៥០០ដុល្លារសម្រាប់ករណីដែលបុគ្គលិកកម្មករបាត់បង់សមត្ថភាពធ្វើការ២០ភាគរយឬក៏ច្រើនជាងនេះ។ លើសពីនេះទៅទៀតផែនការផ្តល់ប្រាក់សំណងនេះ ក៏ធានាការផ្គត់ផ្គង់រយៈពេលវែង ប្រសិនបើបុគ្គលិកកម្មករណាម្នាក់បាត់បង់សមត្ថភាពធ្វើការទាំងស្រុង។
ក៏ប៉ុន្តែ យោងតាមលោក ដេវ វេល (Dave Welsh) នាយកប្រចាំប្រទេសនៃមជ្ឈមណ្ឌលសាមគ្គីភាព (Solidarity Center) ដែលជាអង្គការសិទ្ធិការងារមានមូលដ្ឋាននៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានលើកឡើងថា ជាក់ស្តែង ការទាមទារឲ្យបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមបង់សំណងឲ្យកម្មករដែលរងរបួសមានការលំបាក។
លោក េវល បានលើកឡើងបន្ថែមទៀតថា នៅពេលពីដានអគាររោងចក្រវីងស្តាររបស់ជនជាតិតៃវ៉ាន់ ដែលជារោងចក្រកាត់ដេរស្បែកជើងនៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ បានបាក់ធ្លាក់កាលពីខែឧសភាឆ្នាំមុន ជាហេតុបណ្តាលឲ្យកម្មករពីរនាក់ស្លាប់ និងប្រាំបួននាក់ផ្សេងទៀតរងរបួស និងសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ នៅពេលនោះបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមមិនសូវជាបានធ្វើការងាររបស់ខ្លួនក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាសមាជិកខ្លួនទេ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “ នៅពេលសំណងកំពុងត្រូវបានចរចា វាប្រៀបដូចជាការដកធ្មេញដើម្បីឲ្យបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមអនុវត្តតាមច្បាប់របស់ខ្លួន”។ លោកបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា “កិច្ចពិភាក្សានៅក្នុងបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមគឺនិយាយពីការរិះរកវិធីធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានការយល់ពីច្បាប់ដែលនឹងដាក់របាំងជាច្រើនក្នុងពេលទូទាត់ចំពោះករណីជាក់ស្តែងកើតឡើង”។
ASICS ដែលមានប្រភពមកពីរោងចក្រវីងស្តារ បានផ្តល់ប្រាក់ក្នុងចំនួនមួយដែលគេមិនដឹងដើម្បីជាសំណងដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់កម្មករពីរនាក់ដែលបានស្លាប់ទៅនោះ ចំណែកឯបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម យោងតាមភរិយារបស់ជនរងគ្រោះម្នាក់ក្នុងចំណោមជនរងគ្រោះទាំងពីរនាក់ ចុងក្រោយបានយល់ព្រមផ្តល់ប្រាក់ចំនួន៩៨ដុល្លារជារៀងរាល់បីខែម្តង។
លោក វេល បានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា “[សេវាធានារ៉ាប់រងសុខភាពដែលតម្រូវឲ្យមាននេះ] គឺជាគំនិតដ៏ល្អមួយ ក៏ប៉ុន្តែ ដូចដែលយើងបានឃើញក្នុងករណីសំណងសម្រាប់កម្មកររោងចក្រវីងស្តារហើយ គឺការទាមទារឲ្យបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គមអនុវត្តស្តង់ដាររបស់ខ្លួននោះ គឺជាបញ្ហា”។
លោក វ៉ាន់ ស៊ូអៀង ប្រធានសហព័ន្ធ CAMFEBA តំណាងសហគ្រាសជាង១.៥០០នៅក្នុងវិស័យផ្សេងៗគ្នាបានលើកឡើងថា មិនមានគម្រោងសិក្សាស្រាវជ្រាវគ្រប់គ្រាន់ត្រូវបានអនុវត្តដើម្បីគាំទ្រប្រតិបត្តិការក្នុងផែនការសេវាថែទាំសុខភាពនេះទេ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “ពួកគេចង់អនុវត្តក្នុងឆ្នាំនេះ ប៉ុន្តែ វាលឿនពេកហើយ”។
លោកបានមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀតថា “មិនមានទិន្នន័យច្បាស់លាស់សម្រាប់គាំទ្រផែនការនេះទេ។ វាមិនមែនជាផែនការប្រាកដនិយមឡើយ ហើយវាមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ពីព្រោះតាមច្បាប់និយោជិតត្រូវតែចូលរួមចំណែក៥០ភាគរយនៃចំនួនមូលនិធិដែលត្រូវបង់។ យើងត្រូវពិនិត្យមើលផែនការមួយដែលមានការរៀបចំច្បាស់លាស់ និងអាចទុកចិត្តបាន ទើបយើងដឹងថា មូលនិធិរបស់យើងនឹងត្រូវបានប្រើប្រាស់ទៅលើគោលដៅអ្វីខ្លះ”។
នៅក្នុងកម្មវិធីដាក់ចេញនៅផែនការថែទាំសុខភាពកាលពីម្សិលមិញ លោក សំវិជ្ជា ប្រធានបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម បានទទូចថា ស្ថាប័នរដ្ឋមួយនេះ កំពុងតែធ្វើការដើម្បីប្រជាជន មិនមែនដើម្បីផលចំណេញឡើយ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “គោលនយោបាយរបស់យើងមិនផ្តោតសំខាន់លើប្រាក់ចំណេញទេ។ នេះជាស្ថាប័នរដ្ឋមិនរកប្រាក់ចំណេញ ហើយរឿងសុខុមាលភាពរបស់កម្មករ គឺជាតួនាទីរបស់រដ្ឋ”៕ សុធា