ភូមិសម្បូរមាស, ខេត្តកំពង់ស្ពឺ- នៅពេលដែលកងរាជអាវុធហត្ថប្រដាប់ដោយកាំភ្លើង អាកា-៤៧បានបង្ក្រាបកម្មកររោងចក្រកាត់ដេរដែលធ្វើកូដកម្មទូទាំងប្រទេសកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករានោះ សម រ៉ាវី អ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់នៅរោងចក្រមួយនៅតាមផ្លូវវេងស្រេងកំពុងនិយាយតាមទូរស័ព្ទជាមួយម្តាយក្មេករបស់គាត់។
សម រ៉ាវី ដែលចេះនិយាយភាសាចិន និងភាសាអង់គ្លេស ព្រមទាំងភាសាខ្មែរនោះមានប្រាក់ខែស្មើនឹងពីរដងនៃប្រាក់ខែគោល១៦០ដុល្លារដែលកម្មករកំពុងទាមទារ ប៉ុន្តែគាត់បានចូលរួមការតវ៉ានេះនៅក្នុងខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យដើម្បីបង្ហាញពីសាមគ្គីភាពជាមួយកម្មកររបស់គាត់។
ម្តាយក្មេករបស់គាត់ឈ្មោះ ឡុង សារ៉ន បានរៀបរាប់កាលពីម្សិលមិញថា “គាត់បានទូរស័ព្ទមកនិងនិយាយថា អាឡូម៉ែ តើប្រពន្ធខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរមកភ្នំពេញជាមួយកូនខ្ញុំឬ? ខ្ញុំបានឮស្នូរកាំភ្លើង ហើយខ្ញុំបានសួរគាត់ថាតើកូននៅឯណា”។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា សម រ៉ាវី បានប្រាប់គាត់តាមទូរស័ព្ទនៅព្រឹក នោះថា កុំឲ្យខ្វល់។
អ្នកស្រីបានមានប្រសាសន៍ថា “គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់នៅជាមួយអ្នកតវ៉ាផ្សេងទៀត។ បន្ទាប់មកទូរស័ព្ទរបស់គាត់ស្ងាត់ឈឹង ហើយនៅម៉ោង២រសៀលមានគេទូរស័ព្ទប្រាប់យើងឲ្យទៅយកសាកសពគាត់”។
សម រ៉ាវី គឺជាអ្នកតវ៉ាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកតវ៉ាយ៉ាងហោចណាស់ប្រាំនាក់ដែលកងរាជអាវុធហត្ថបានបាញ់សម្លាប់នឹងកាំភ្លើង អាកា-៤៧អំឡុងពេលបង្ក្រាបបានជោគជ័យលើការធ្វើកូដកម្មទូទាំងប្រទេសនេះដែលបានកើតឡើងស្របពេលជាមួយនឹងមហាបាតុកម្មរបស់គណបក្សប្រឆាំង។
នៅថ្ងៃសុក្រ កូដករ១៣នាក់ដែលត្រូវបានវាយដំ និងចាប់ខ្លួនអំឡុងពេលតវ៉ានៅតាមផ្លូវវេងស្រេង នឹងត្រូវបញ្ជូនទៅសាលាដំបូងរាជធានីភ្នំពេញជាមួយមនុស្ស១២នាក់ទៀតតាមការចោទប្រកាន់ពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិដោយចេតនា។
ការបើកសវនាការជំនុំជម្រះពួកគេពីបទបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិដែលធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីបានជាប់ឃុំអស់រយៈពេលជិតបួនខែនៅក្នុងពន្ធនាគារដែលមានសន្តិសុខតឹងរឹុងនៅជិតព្រំដែនវៀតណាមក្នុងខេត្តកំពង់ចាមនេះ គឺជាការប្រឹងប្រែងលើកដំបូងរបស់រដ្ឋាភិបាលដើម្បីចាត់វិធានការលើការតវ៉ាកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា។
ឈីវ ផានិត ជាភរិយាមេម៉ាយរបស់ សម រ៉ាវី បាននិយាយនៅឯផ្ទះម្តាយគាត់កាលពីម្សិលមិញថា “យើងកំពុងរង់ចាំក្រសួងមហាផ្ទៃទាក់ទងមកយើងដើម្បីផ្តល់ចម្លើយអំពីការសម្លាប់នេះ”។
ផានិត បានជួប សម រ៉ាវី ពេលធ្វើការនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់គាត់កាលពីឆ្នាំ២០០៨ ហើយបានរៀបការជាមួយគាត់រយៈពេលពីរឆ្នាំក្រោយមក។ បន្ទាប់ពីគាត់ស្លាប់ទៅ ផានិត បានត្រឡប់មកផ្ទះនៅកំពង់ស្ពឺវិញ ដើម្បីឲ្យម្តាយគាត់ជួយចិញ្ចឹមកូនប្រុសអាយុ៣ឆ្នាំ និងកូនស្រីដែលមានអាយុជិត១ឆ្នាំរបស់គាត់។
ផានិត បាននិយាយថា ការស្ទាក់ស្ទើររបស់ អាជ្ញាធរក្នុងការបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះការបាញ់សម្លាប់ សម រ៉ាវី បានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលគាត់ត្រូវបានបាញ់សម្លាប់មកម៉្លេះ។ ផានិត បាននិយាយថា “ពួកគេបានទុកសាកសពប្តីខ្ញុំចោល និងចោទថា គេបាញ់សម្លាប់គាត់ ដោយសារគាត់លួចម៉ូតូគេ”។
នៅល្ងាចថ្ងៃទី៣ ខែមករា ផានិត បាន ទៅដល់វត្តមួយ ហើយត្រូវបានគេបង្ហាញសាកសពប្តីរបស់គាត់ដែលនៅពាក់បូក្បាលសរសេរពាក្យទាមទារប្រាក់ខែ១៦០ដុល្លារដដែល។ផានិតបាននិយាយថា “ពួកគេនិយាយថា វាជាខ្មោចឆ្កែ ហើយខ្ញុំមានការរន្ធត់ណាស់”។ គាត់បាននិយាយថា ក្រោយមកអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានមិនព្រមចេញលិខិតបញ្ជាក់ពីការស្លាប់ប្តីគាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនខែដោយចោទគាត់ជាចំហថា ជាអ្នកគាំទ្រគណបក្សប្រឆាំង។
ការស្នើសុំជាច្រើនលើកឲ្យមានការសើុបអង្កេតលើការស្លាប់ប្តីគាត់មិនបានទទួលអ្វីក្រៅពីទឹកប្រាក់ចំនួន២.៥០០ដុល្លារពីអាជ្ញាធរខណ្ឌនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញឡើយ។ ផានិត បាននិយាយថា “យើងមិនជឿថា អាជ្ញាធរ ឬតុលាការកម្ពុជានឹងរកយុត្តិធម៌ឲ្យអ្នកស្លាប់ អ្នករងរបួស ឬអ្នកជាប់ពន្ធនាគារឡើយ និងបានច្រានចោលស្ថាប័នរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងឲ្យសើុបអង្កេតអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅតាមផ្លូវវេងស្រេងកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា។ គាត់បាននិយាយថា “ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវតែទទួលខុសត្រូវចំពោះរឿងនេះ”។
នៅឯសួនឧស្សាហកម្មវឌ្ឍនៈក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ឈីវ សារុន អាយុ២៥ឆ្នាំជាភរិយាមេម៉ាយរបស់ យាន រិទ្ធី អាយុ២៥ឆ្នាំដែលបានស្លាប់ពេលវះកាត់យកគ្រាប់កាំភ្លើងដែលត្រូវចំពោះនោះបាននិយាយថា ការព្យាយាមរបស់គាត់ដើម្បីចង់បានចម្លើយពីរដ្ឋាភិបាលអំពីការស្លាប់ប្តីគាត់ក៏មិនទទួលបានលទ្ធផលដែរ។
អ្នកស្រី សារុន បាននិយាយថា អាជ្ញាធរមិនខ្វល់អំពីការស្លាប់ប្តីគាត់ទេ ហើយបានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា អ្នកស្រីត្រូវបានរារាំងមិនឲ្យទៅមើលប្តីគាត់ដែលកំពុងជិតស្លាប់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនោះទេ ហើយរដ្ឋាភិបាលបានបដិសេធយ៉ាងដាច់អហង្ការថា កងរាជអាវុធហត្ថមិនបានសម្លាប់នរណាម្នាក់ឡើយ។
អ្នកស្រី សារុន បាននិយាយរៀបរាប់ពីការព្យាយាមមិនបានសម្រេចជាមួយអង្គការសិទ្ធិមនុស្សដើម្បីឲ្យមានការសើុបអង្កេតថា “យើងមិនបានទទួលព័ត៌មានអ្វីមួយពីអាជ្ញាធរឡើយ ចាប់តាំងពីការស្លាប់នេះមក។
អ្នកស្រី សារុន បានប្រៀបធៀបសមត្ថភាពរបស់រដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងការចាប់ខ្លួន ការដាក់ពន្ធនាគារ និងការកាត់ទោសអ្នកតវ៉ាទាំង១៣នាក់ដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា ទៅនឹងការសើុបអង្កេតមិនជោគជ័យរបស់រដ្ឋាភិបាលលើការបាញ់សម្លាប់មនុស្សទាំងនេះ។អ្នកស្រី សារុន បាននិយាយពីកងរាជអាវុធហត្ថដែលបានបាញ់សម្លាប់ប្តីគាត់ថា “គេមិនសង្ឃឹមថាមានការផ្តន្ទាទោសជនល្មើសនោះឡើយ”។
នៅក្នុងខេត្តកំពង់ស្ពឺ ផានិត បានសួរអំពីអាទិភាពរបស់រដ្ឋាភិបាល។ គាត់បាននិយាយថា “រដ្ឋាភិបាលត្រូវសើុបអង្កេតលើការបាញ់សម្លាប់មនុស្សផង មិនមែនសើុបអង្កេតតែលើការបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិនោះទេ។អ្នកស្លាប់ទាំងនោះមានប្រពន្ធ និងកូនដែលកំពុងរង់ចាំពួកគេ។ ការបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិអាចជួសជុលបាន ប៉ុន្តែ មនុស្សទាំងនោះមិនអាចរស់ឡើងវិញបានទេ”៕គឹមហឿន