ដោយត្រូវម្ចាស់ផ្ទះបង្ខំឲ្យធ្វើការនឿយហត់ច្រើនម៉ោង និងមិនអនុញ្ញាតឲ្យទទួលការព្យាបាលត្រឹមត្រូវ ព្រមទាំងទទួលបានប្រាក់ខែបន្តិចបន្តួចនោះ ស្តាប់ទៅការអះអាងរបស់អ្នកស្រី ហម សាវ៉ាត ដែលជាអតីតអ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះ ហាក់ដូចរឿងរ៉ាវរបស់ស្ត្រីខ្មែរបម្រើការងារតាមផ្ទះដែលរងការរំលោភបំពាននៅក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី អ៊ីចឹងដែរ។
ប៉ុន្តែ អ្នកស្រី ហម សាវ៉ាត់ មិនធ្លាប់បានឈានជើងចេញពីប្រទេសកម្ពុជាឡើយ។ ស្ត្រីវ័យ៣៧ឆ្នាំរូបនេះបានធ្វើជាអ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ ហើយជាញឹកញាប់គាត់ត្រូវធ្វើការជាង១២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ និងទទួលបានប្រាក់ខែត្រឹមតែ៥០ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកស្រី ហម សាវ៉ាត ដែលពេលនេះមានការងារជាអ្នកបោសសំអាតនៅកោះពេជ្រនិងទទួលបានប្រាក់ខែ១២០ដុល្លារ និយាយថា ” ពេលខ្លះម្ចាស់ផ្ទះពិតជាចិត្តល្អណាស់។ នៅពេលពួកគេហូបអាហារ យើងក៏អាចចូលរួមហូបជាមួយពួកគេបានដែរ”។ ប៉ុន្តែម្ចាស់ផ្ទះរបស់គាត់មិនតែងតែចិត្តល្អបែបនេះគ្រប់ពេលនោះទេ។
គាត់បាននិយាយថា “មានពេលមួយ ជាមួយថៅកែម្នាក់ទៀត នៅពេលខ្ញុំរអិលដួល ខ្ញុំមានរបួសដៃ ហើយខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំត្រូវតែទៅមន្ទីរពេទ្យ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនយកខ្ញុំទៅទេ។ នៅពេលខ្ញុំចង់ឈប់សម្រាកមួយថ្ងៃ ពួកគេគំរាមកាត់ប្រាក់ខែខ្ញុំ។ នៅពេលយើងមានបញ្ហាជាមួយថៅកែ យើងមិនដឹងថាត្រូវរកជំនួយពីអ្នកណាទេ”។
យោងតាមបណ្តាញកម្មករធ្វើការតាមផ្ទះកម្ពុជា ហៅកាត់ CDWN បានឲ្យដឹងថា ទុក្ខវេទនារបស់ស្ត្រីបម្រើការងារតាមផ្ទះនៅឯបរទេសត្រូវបានកត់ត្រាយ៉ាងច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែ ចំណែកឯស្ត្រីបម្រើការងារតាមផ្ទះជាច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា វិញ កំពុងប្រឈមការរំលោភបំពានដោយគ្មានអ្នកចាប់អារម្មណ៍។
អ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះ និងកម្មករផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងវិស័យក្រៅប្រព័ន្ធមិនទទួលបានការគាំពារតាមផ្លូវច្បាប់ដូចកម្មករកាត់ដេរ និងកម្មករផ្សេងៗទៀត ដែលធ្វើការនៅក្នុងវិស័យផ្លូវការ ដែលសិទ្ធិរបស់ពួកគេត្រូវបានការពារដោយច្បាប់ការងារឆ្នាំ១៩៩៧ឡើយ ហើយជាញឹកញាប់ពួកគេរងការធ្វើបាបពីសំណាក់ម្ចាស់ផ្ទះ។
កាលពីម្សិលមិញ ស្របពេលនឹងទិវាអ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះ សមាជិករាប់សិបនាក់របស់ CDWN បានហែក្បួនទៅកាន់ក្រសួងការងារដើម្បីដាក់ញត្តិទាមទារសិទ្ធិស្មើភាពតាមផ្លូវច្បាប់។
លោកស្រី វុន សម្ផស្ស ប្រធានអង្គការ CDWN បានមានប្រសាសន៍ថា ខណៈពេលអង្គការរបស់លោកស្រីដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ២០១១ មានសមាជិកតែ៣៦៨នាក់នោះ មានអ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះប្រមាណ២៤០.០០០នាក់នៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា ប៉ុន្តែ ពួកគេភាគច្រើនមិនអាចនិយាយអ្វីបានឡើយ។
លោកស្រីមានប្រសាសន៍ថា ” ពេលនេះ តាមរយៈប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ វាកាន់តែងាយស្រួលសម្រាប់យើងធ្វើការជាមួយអ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែយល់ថា មានការពិបាកទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគាត់ ពីព្រោះភាគច្រើនពួកគាត់ស្នាក់នៅតែក្នុងផ្ទះ”។
លោកស្រីបានលើកឡើងបន្ថែមទៀតថា ” ម្ចាស់ផ្ទះមិនអនុញ្ញាតឲ្យពួកគាត់មានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកផ្សេងឡើយ ។ វាមានការពិបាកសម្រាប់អ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះជាច្រើនដែលចង់ប្រើសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ដោយសារពួកគាត់ភាគច្រើនមិនចេះអក្សរ”។
លោកស្រីបានបន្តថា អង្គការ CDWN កត់ត្រាករណីរំលោភបំពានគួរឲ្យព្រួយបារម្ភបានមួយចំនួន រួមទាំងការចាប់រំលោភស្ត្រីម្នាក់នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញកាលពីខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៣ផង។ កាលពីខែមីនា ស្ត្រីបម្រើការងារតាមផ្ទះម្នាក់នៅក្នុងខេត្តកណ្តាល ត្រូវបានម្ចាស់ផ្ទះបង្ខំឲ្យស៊ីកម្អួតរបស់ខ្លួន នៅពេលម្ចាស់ផ្ទះរបស់ស្ត្រីអ្នកបម្រើរូបនោះខឹង។
អ្នកស្រី ងួន ណារ៉េន អាយុ៥២ឆ្នាំ ដែលជាអ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះ បានចូលរួមការហែក្បួនកាលពីម្សិលមិញនេះដែរ ដើម្បីតវ៉ាប្រឆាំងនឹងអ្វីដែលអ្នកស្រីហៅថា ស្ថានភាពការងារ ” ដូចទាសករ”។
អ្នកស្រីនិយាយថា ” ខ្ញុំបានយំអង្វរករ [អតីតម្ចាស់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ] សុំបើកប្រាក់ខែពាក់កណ្តាលពីរថ្ងៃមុនដើម្បីចេញថ្លៃព្យាបាលកូនប្រុសខ្ញុំនៅមន្ទីរពេទ្យ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនព្រមបើកឲ្យខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តឈប់ធ្វើការ។ ពួកគេចាត់ទុកខ្ញុំដូចជាទាសករចាំបម្រើពួកគេគ្រប់ពេល។ អ្នកបម្រើការងារតាមផ្ទះគ្មានសិទ្ធិដូចកម្មករកាត់ដេរដើម្បីតវ៉ា ឬធ្វើកូដកម្មនោះទេ ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់ខ្វល់នឹងពួកយើងឡើយ”៕សុខុម