ក្រុងតាខ្មៅ, ខេត្តកណ្តាល-លោក ម៉ាន សុផល បានលាសំណាញ់កៅស៊ូថ្លាដែលគ្របរោងមួយនៅមុខភូមិគ្រឹះរបស់គាត់ បង្ហាញឲ្យឃើញបំពង់ចោះជាច្រើនជួរ ដែលមានស្ពៃនិងសាឡាត់ដុះលូតលាស់។
នេះជាកសិដ្ឋានកន្និកា ដែលមានដាំដំណាំមិនមែនដុះលើដីទេ ប៉ុន្តែដុះចេញពីទឹកមានសារធាតុចិញ្ចឹម ដែលបង្ហូរតាមបំពង់ក្នុងអគារកញ្ចក់កែច្នៃ ដែលលោក សុផល ចំណាយប្រាក់អស់២.០០០ដុល្លារ។
សហគ្រិនវ័យ៤២ឆ្នាំរូបនេះបាននិយាយថា “ការងារសំខាន់បំផុតគឺត្រូវរក្សាដំណាំឲ្យត្រជាក់និងមានសំណើមជាប់ជានិច្ច។ គម្របសំណាញ់កៅស៊ូថ្លា ដែលធន់នឹងកាំរស្មីអ៊ុលត្រាវីយ៉ូឡេ ការពារដំណាំពីកម្តៅព្រះអាទិត្យ ទឹកភ្លៀង និងសត្វល្អិតចង្រៃផងទាំងពួង។ទឹកភ្លៀងអាចបំផ្លាញល្បាយទឹកដែលសម្បូរសារធាតុចិញ្ចឹម”។
លោក សុផល បាននិយាយថា ប្រព័ន្ធដាំដំណាំលើទឹក មានលក្ខណៈងាយស្រួលជាងការដាំដំណាំបែបប្រពៃណី ដោយដំណាំដុះលូតលាស់ក្នុងទីកន្លែងតូចចង្អៀតបិទជិត ប្រើតែអគ្គិសនីដែលត្រូវការឲ្យម៉ូទ័របូមទឹកតូចមួយដើរប៉ុណ្ណោះ។
លោកបានចាប់ប្រកបរបរនេះជាលើកដំបូងនៅឆ្នាំ២០១១ តែបន្ទាប់ពីបានចូលរួមសិក្សាវគ្គខ្លីៗអំពីដំណាំមិននិយមដីក្នុងប្រទេសថៃមក បទពិសោធដាំដំណាំក្នុងក្រុងរបស់លោក សុផល បានពង្រីកពីគម្រោងដាំតាមចំណង់ចំណូលចិត្ត ទៅជាសហគ្រាសពេញលក្ខណៈមួយ។
រាល់ពីរសប្តាហ៍ម្តង លោកបណ្តុះបណ្តាលមនុស្សពី៨ទៅ២០នាក់ អំពីរបៀបរៀបចំនិងថែទាំថ្នាលសម្រាប់ដំណាំមិននិយមដី។ គាត់យកតម្លៃឈ្នួល៣០០ដុល្លារទៅ៥.០០០ដុល្លារដើម្បីដំឡើងប្រព័ន្ធដោយខ្លួនឯង។
កាលពី២ឆ្នាំមុន លោកបានរៀបចំប្រព័ន្ធដំាដំណាំលើទឹកខ្នាតតូចជាង១០០លើដំបូលផ្ទះក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។
ប៉ុន្តែ វិធីសាស្ត្ររបស់លោក សុផល ជាវិធីតែមួយដែលអ្នកទីក្រុងអាចដាំបន្លែតាមបែបជឿនលឿននេះ។
លោក ខាន់ ចាន់ដារ៉ា អាយុ២៩ឆ្នាំ ជាអតីតគ្រូជំនួយនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានរៀបចំប្រព័ន្ធ”វារីវប្បកម្មម្យ៉ាង” ដោយរួមបញ្ចូលការដាំបន្លែមិននិយមដីជាមួយនឹងវារីវប្បកម្ម ដើម្បីដាំបន្លែលើដំបូលអគារក្នុងខណ្ឌដង្កោរាជធានីភ្នំពេញកាលពីឆ្នាំ២០១១។
លោក ចាន់ដារ៉ា បានរុះរើប្រព័ន្ធនោះចោលនៅពេលពីរបីខែក្រោយមក នៅពេលធ្វើដំណើរទៅអាមេរិកដើម្បីសិក្សាអនុបណ្ឌិត្យផ្នែកជលផលនិងវារិវប្បកម្ម ប៉ុន្តែ ប្រព័ន្ធនេះរៀបចំឡើងវិញ និងមានដំណើរការហើយ។
លោក ចាន់ដារ៉ា ចិញ្ចឹមត្រីអណ្តែងក្នុងអាងដែលភ្ជាប់ទៅនឹងប្រព័ន្ធដាំដំណាំលើទឹក។ សំណល់និងបាក់តេរីដែលចេះតែកើនឡើងជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងទឹក ដែលអាចធ្វើឲ្យត្រីពុលបើមានច្រើនពេកនោះ គឺវាជួយធ្វើឲ្យដំណាំដុះលូតលាស់បានល្អ។ នៅពេលដំណាំស្រូបយកសារធាតុចិញ្ចឹមដោយចម្រោះទឹក ទឹកក៏ហូរចូលទៅក្នុងអាងចិញ្ចឹមត្រីវិញ។
លោក ចាន់ដារ៉ា បាននិយាយថា “សមាសភាគសំខាន់គឺ ត្រី ដំណាំ និងម៉ូទ័រ។ ប្រសិនបើភាគណាមួយមិនដំណើរការ ប្រព័ន្ធទាំងមូលក៏គាំងដែរ”។ លោកបាននិយាយថា ដោយសារទំហំទីកន្លែងដូចគ្នា “កសិដ្ឋានវារីវប្បកម្មដាំបន្លែលើទឹកអាចឲ្យទិន្នផលដំណាំច្រើនជាងកសិដ្ឋានប្រពៃណី៧ដង។
ទាំងលោក ចាន់ដារ៉ា ទាំងលោក សុផល សុទ្ធតែបាននិយាយថា ប្រសិនបើមានកសិករច្រើនទៀតចាប់ប្រើវិធីដាំទំនើបរបស់ពួកគាត់ ឧស្សាហកម្មកសិកម្មប្រទេសកម្ពុជា នឹងកាន់តែមានស្ថិរភាព និងទទួលបានផលច្រើន។
លោក សុផល បានឲ្យដឹងទៀតថា ដំណាំលើទឹក”ជួយកាត់បន្ថយការចំណាយថ្លៃពលកម្ម។ កសិករក៏អាចគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋានរបស់ខ្លួនបាន គឺមិនដូចអ្នកដែលមានកសិដ្ឋានលើដី ហើយប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាជាច្រើន ដូចជាទឹកជំនន់…និងសត្វល្អិតជាដើម”។
លោក ហ៊ាន វ៉ាន់ហន អគ្គនាយករងនៃអគ្គនាយកដ្ឋានកសិកម្មក្រសួងកសិកម្មបាននិយាយថា ប៉ុន្តែដោយការចំណាយថ្លៃដើមខ្ពស់ក្នុងការរៀបចំប្រព័ន្ធនេះ ជាមួយនឹងតម្លៃខ្ពស់ដែលគេយកពីអ្នកប្រើប្រាស់ដើម្បីបានចំណេញនោះ ការធ្វើឲ្យកសិករប្រពៃណីផ្លាស់ប្តូរចិត្តគឺមិនងាយស្រួលទេ។ លោកបានឲ្យដឹងទៀតថា “កសិករធម្មតាព្យាយាមកាត់បន្ថយការចំណាយដើម្បីបង្កើនចំណេញ។ វិធី[ទំនើប]ទាំងនេះត្រូវការប្រាក់ច្រើនណាស់”៕មានិត