រយៈពេលជាង៤០ឆ្នាំបន្ទាប់ពីកងទ័ពអាមេរិកបានដកចេញពីអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ក្រុមអ្នកដោះមីនក្នុងទឹកដំបូងគេរបស់ប្រទេសកម្ពុជា ដែលខ្លះមិនអាចហែលទឹកពីរឆ្នាំមកហើយ កាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍បានទាញគ្រាប់បែកទម្ងន់៥០០ផោនពីបាតទន្លេមេគង្គ ជាអនុស្សាវរីយ៍សម្លាប់មនុស្សនៃគ្រាប់បែក២,៧លានគ្រាប់ ដែលយន្តហោះចម្បាំងអាមេរិកបានទម្លាក់លើប្រទេសនេះ។ចាប់តាំងពីការកត់ត្រាបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ១៩៧៩រហូតមកដល់ខែកុម្ភៈឆ្នាំនេះ មានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ១០.៧០៨នាក់បានបាត់បង់ជីវិតដោយសារគ្រឿងយុទ្ធភណ្ឌនិងគ្រាប់មីនមិនទាន់ផ្ទុះ មួយផ្នែកដោយសារកេរដំណែលព្រៃផ្សៃនៃយុទ្ធសាស្ត្រអាមេរិកដើម្បីឈ្នះសង្គ្រាមរបស់ខ្លួនជាមួយប្រទេសវៀតណាម ដោយបានទម្លាក់គ្រាប់បែករាប់លានតោនលើប្រទេសជិតខាង។ សង្គ្រាមស៊ីវិលជាច្រើនទសវត្សរ៍ក៏បានបន្សល់ទុកគ្រាប់មីនសម្លាប់មនុស្សនៅរាយប៉ាយក្នុងប្រទេសនេះដែរ។
នៅបាតទន្លេមេគង្គ មានគ្រាប់រំសេវប្រមាណជាង២.០០០តោនកប់ក្រោមទឹកល្អក់ ដែលបានលិចក្រោមការបាញ់ប្រហារ នៅពេលដែលនាវាអាមេរិកដឹកគ្រឿងផ្គត់ផ្គង់យោធាពីព្រំដែនវៀតណាម តាមបណ្តោយកំណាត់ផ្លូវទឹកដ៏គ្រោះថ្នាក់ប្រវែង១០០គីឡូម៉ែត្រមកក្រុងភ្នំពេញ។
ពីរឆ្នាំមុននេះ ប្រទេសកម្ពុជាមិនអាចធ្វើអ្វីបានទេ ក្រៅតែពីទុកការគំរាមទាំងនេះឲ្យនៅកន្លែងដដែល ព្រោះការដោះមីនក្រោមទឹក ជាកិច្ចការគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ហើយប្រទេសកម្ពុជាខ្វះអ្នកមានជំនាញដើម្បីដោះស្រាយ។
មជ្ឈមណ្ឌលសកម្មភាពកំចាត់មីនកម្ពុជា (ហៅកាត់ថា ស៊ីម៉ាក់) និងអង្គការ Golden West Humanitarian Foundation ជាអង្គការដោះមីនផ្តល់មូលនិធិដោយរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក បានប្រកាសជ្រើសរើសក្រុមមុជទឹកកម្ពុជាដំបូងគេពីរឆ្នាំមុននេះ។
កាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ បន្ទាប់ពីការសាកល្បងនិងការហ្វឹកហាត់យ៉ាងខ្លាំង ក្រុមនេះបានយកគ្រាប់ទី១ចេញពីទឹកដោយជោគជ័យ ជាគ្រាប់ប្រភេទ MK82ធ្វើនៅអាមេរិក ដែលលិចក្នុងទឹកភក់ជម្រៅ៧ម៉ែត្រ ខណៈដែលក្រុមព័ត៌មានចាំឃ្លាំមើលពីចម្ងាយនៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាព។
លោក អាឡែន តាន នាយកប្រចាំប្រទេសនៃអង្គការ Golden West បាននិយាយនៅពេលអ្នកមុជទឹកធ្វើការក្នុងទឹកនៅស្រុកល្វាឯម ខេត្តកណ្តាលថា “នេះជាលើកដំបូង ដែលក្រុមមុជទឹកខាងដោះមីនត្រូវបានបង្កើតឡើង គឺមិនដែលមានទេពីមុនមក”។
យោងតាមលោក តាន បានឲ្យដឹងថា ហានិភ័យសុវត្ថិភាពសាធារណៈ បើទោះជាមានទឹកទប់ក៏ដោយ គឺសំខាន់ណាស់ ហើយប្រសិនបើសំណាញ់របស់អ្នកនេសាទជាប់គ្រាប់បែកនោះ ការផ្ទុះនឹងកម្ទេចទូករបស់ពួកគេ ហើយទំនងជាអស់ជីវិតទៀតផង។
អ្នកមុជទឹកធ្វើការក្នុងផ្ទៃទឹកសឹងតែងងឹតឈឹងជាមួយពិលដាក់ភ្ជាប់នឹងឧបករណ៍ ដែលនឹងបណ្តែតគ្រាប់បែកមកផ្ទៃទឹកខាងលើ។ នៅម៉ោង១១ថ្ងៃ បាឡុងមួយបានបែក ហើយពេលនោះគេបានអូសទៅកាន់ច្រាំងទន្លេ។
អ្នកមុជទឹកម្នាក់ ឈ្មោះ ឡន សារ៉ាត អាយុ២៧ឆ្នាំ បាននិយាយថា ទោះជាមានការលំបាកក្នុងការយកគ្រាប់បែកចេញពីទឹកក៏ដោយ លោកមិនខ្លាចទេ។
លោក សារ៉ាត បាននិយាយថា “នៅពេលខ្ញុំចុះទឹក ខ្ញុំស្វែងរកគ្រាប់បែក ហើយបន្ទាប់មកយើងភ្ជាប់ទៅនឹងបាឡុងមួយ ហើយខ្ញុំបានជីកជុំវិញកាយភក់រុំគ្រាប់បែកចេញ។ ខ្ញុំមិនខ្លាចទេ ពីព្រោះខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់ជាច្រើនលើក និងស្គាល់វិធីសាស្ត្រ និងបច្ចេកទេសរបៀបដោះគ្រាប់បែក”។
ទោះជាការខំប្រឹងប្រែងបានជោគជ័យពីសំណាក់រដ្ឋាភិបាលនិងអង្គការដោះមីនដើម្បីកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់បាត់បង់ជីវិតក៏ដោយ ក៏យុទ្ធភណ្ឌមិនទាន់ផ្ទុះបន្តសម្លាប់និងធ្វើឲ្យពិការ ដោយមានជនរងគ្រោះ១៥៧នាក់ត្រូវបានកត់ត្រាក្នុងឆ្នាំ២០១៤ ក្នុងនោះស្លាប់២១នាក់។ ហើយថ្វីបើលោក សារ៉ាត មិនភ័យខ្លាចក្តី ក៏ការដោះមីនជាការងារមានគ្រោះថ្នាក់ នៅខែឧសភាឆ្នាំមុន អ្នកដោះមីនខ្មែរពីរនាក់បានបាត់បង់ជីវិត នៅពេលដែលគ្រាប់មួយបានផ្ទុះក្នុងខេត្តបាត់ដំបង។
ក្រៅពីភាពស្មុគ្រស្មាញនៃការងារក្នុងទឹក លោក សារ៉ាត ត្រូវជម្នះការលំបាកមួយទៀត។
លោកបាននិយាយថា “មុនពេលខ្ញុំត្រូវគេជ្រើសរើសធ្វើជាអ្នកមុជទឹកស៊ីម៉ាក ខ្ញុំមិនចេះហែលទឹកទេ។ គេបង្រៀនយើងហែលទឹក ព្រមទាំងបច្ចេកវិជ្ជាដោះមីន ប៉ុន្តែក្រោយពេលមួយខែ ខ្ញុំចេះហែលទឹក ហើយក្នុងរយៈពេលបួនទៅប្រាំខែ ខ្ញុំចេះកាន់តែច្រើនឡើង”។
លោក សុខ ចិន្តា ប្រធានក្រុមអ្នកមុជទឹកស៊ីម៉ាក ដែលបានដោះគ្រាប់បែកនោះពេលវាដាក់លើដីក្រហម បាននិយាយថា ការងារនេះសំខាន់ជាងអ្វីទាំងអស់ ក្នុងពេលដែលប្រទេសកម្ពុជាកំពុងអភិវឌ្ឍ។
លោកបាននិយាយថា “កិច្ចការនេះគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ពីព្រោះយើងមិនអាចមើលឃើញ[គ្រាប់បែក] យើងអាចត្រឹមតែប្រើដៃរបស់យើងស្ទាបដឹងប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ស្ពាននិងកំពង់ផែ អាចសាងសង់បានតែពេលណាគ្មានគ្រាប់បែកស្ថិតនៅក្រោមទឹកប៉ុណ្ណោះ៕ និត (រាយការណ៍បន្ថែមដោយ Simon Henderson)