រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសុខាភិបាល មានប្រសាសន៍កាលពីម្សិលមិញថា សេចក្ដីព្រាងច្បាប់គ្រប់គ្រងគ្រឿងស្រវឹងដំបូងរបស់ប្រទេសកម្ពុជា ដែលកំណត់អាយុអាចសេពគ្រឿងស្រវឹងបានចាប់ពី២១ឆ្នាំឡើងទៅ និងហាមប្រាមការលក់គ្រឿងស្រវឹងចន្លោះពីម៉ោង១២យប់ដល់ម៉ោង៦ព្រឹក ប្រសិនបើត្រូវបានអនុម័តនោះ នឹងត្រូវបញ្ជូនទៅទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រីត្រឹមចុងសប្ដាហ៍នេះ។
លោក ម៉ម ប៊ុនហេង ដែលក្រសួងរបស់លោកជាអ្នកធ្វើសេចក្ដីព្រាងច្បាប់េនះ និងជាអ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះការអនុវត្តច្បាប់នេះ បានលើកឡើងបន្តថា គណៈកម្មាធិការអន្តរក្រសួង បានជួបប្រជុំគ្នារួចហើយដើម្បី
ពិភាក្សា និងកែប្រែសេចក្តីព្រាងច្បាប់។ លោកបានបន្ថែមថា “ យើងនឹងបញ្ជូនច្បាប់នេះទៅទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រីត្រឹមចុងសប្ដាហ៍នេះ”។
លោកបានថ្លែងថា ច្បាប់នេះមានបំណងការពារប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ កុំឲ្យទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងច្រើនពេក។“ វាមានសារៈសំខាន់ដែលច្បាប់នេះផ្ដោតលើការអប់រំប្រជាពលរដ្ឋឲ្យមានការយល់ដឹងអំពីរបៀបប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង ពីព្រោះពេលយើងប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹងច្រើនពេក វានឹងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាពរបស់យើង”។
ប្រសិនបើច្បាប់ដែលមាន៣៩មាត្រានេះត្រូវបានអនុម័តដោយទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រី ហើយបន្ទាប់មកអនុម័តដោយរដ្ឋសភានោះ កម្ពុជានឹងក្លាយជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសដែលរឹតបន្តឹងបំផុតក្នុងពិភពលោកទាក់ទិននឹងការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង។ អមដោយការកំណត់អាយុដែលអាចសេពគ្រឿងស្រវឹងបានចាប់ពី២១ឆ្នាំឡើងទៅដែលមានអនុវត្តតែនៅក្នុងប្រទេសមួយចំនួនតូចនោះ ច្បាប់នេះក៏ដាក់បម្រាមលើការផឹកស៊ីនៅតាមទីសាធារណៈផងដែរ។
មាត្រា៤នៃសេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះ ដែលគ្របដណ្ដប់រាល់ភេសជ្ជៈមានកម្រិតជាតិអាល់កុលលើសពី១ភាគរយ បង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃច្បាប់នេះ។ មាត្រានេះចែងថា “ ច្បាប់នេះផ្ដោតលើឧស្សាហកម្មផលិតគ្រឿងស្រវឹង និងអ្នកចែកចាយគ្រឿងស្រវឹង មានន័យថា អ្នកលក់បោះដុំ អ្នកនាំចូល និងអាជីវករ។ ចំណុចផ្សេងៗទៀតដែលត្រូវផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់ គឺសកម្មភាពផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ការផ្សព្វផ្សាយ ការធ្វើទីផ្សារ និងសកម្មភាពឧបត្ថម្ភ”។
ច្បាប់នេះនឹងរឹតបន្តឹងការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹងនៅតាមទីសាធារណៈ ក្នុងនោះរួមមាន វិទ្យាស្ថានសុខាភិបាល គ្រឹះស្ថានអប់រំ សួនច្បារ និងអគារសម្រាប់បូជាចំពោះសាសនាជាដើម។
បទប្បញ្ញត្តិគួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយគឺមាត្រា១៣ដែលដាក់ “ បម្រាមលើការលក់រាល់ភេសជ្ជៈមានជាតិស្រវឹងចន្លោះពីម៉ោង១២យប់ដល់៦ព្រឹក”។ ទោះជាយ៉ាងណា មាត្រានេះចែងបន្ថែមថា“ កន្លែងធ្វើអាជីវកម្មនានានឹងអាចដាក់ពាក្យសុំការអនុញ្ញាតបើកដំណើរការរកស៊ីបានអំឡុងម៉ោងទាំងនោះ”។
នៅក្នុងមាត្រាពី៣០ដល់មាត្រា៣៥ រដ្ឋទទួលស្គាល់ថា ការអនុវត្តទោសទណ្ឌទៅលើអ្នកសេពគ្រឿងស្រវឹង នឹងមានការលំបាក ហើយការផាកពិន័យនឹងដាក់បន្ទុកបន្ថែមទៅលើពលរដ្ឋក្រីក្រ។ ហេតុដូច្នេះហើយច្បាប់នេះចែងថានឹងដាក់និយ័តកម្មលើឧស្សាហកម្មដែលផលិត និងលក់គ្រឿងស្រវឹង។
មាត្រា៣០ចែងអំពីទោសទណ្ឌដាក់ទៅលើអ្នកដែលមិនបិទព័ត៌មានច្បាស់លាស់ស្ដីអំពីគ្រឿងផ្សំគ្រោះថ្នាក់ និងផលប៉ះពាល់របស់វាចំពោះសុខភាពនៅលើភេសជ្ជៈដែលមានជាតិអាល់កុល។
មាត្រានេះចែងថា “ អ្នកផលិតក្នុងស្រុក និងអ្នកនាំចូលពីបរទេសដែលចែកចាយ និងលក់គ្រឿងស្រវឹងដែលមិនអនុវត្តច្បាប់នេះ ប្រឈមការជាប់ពន្ធនាគារចន្លោះពី១ខែដល់៦ខែ និងពិន័យជាប្រាក់ពី៤លានរៀលដល់២០លានរៀល”។
សេចក្ដីព្រាងច្បាប់គ្រប់គ្រងគ្រឿងស្រវឹងនេះ ត្រូវបានប្រកាសកាលពីខែមិថុនា នៅក្នុងសន្និសីទកាសែតមួយដែលអំឡុងពេលនោះក្រុមអ្នកជំនាញបានគូសបញ្ជាក់អំពីការស្រាវជ្រាវដែលរកឃើញថា ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជា៩៦ភាគរយ គាំទ្រឲ្យរដ្ឋាភិបាលដោះស្រាយការសេពគ្រឿងស្រវឹងលើសកំណត់ ដែលអង្គការសុខភាពពិភពលោកនិយាយថាកំពុងតែកើនឡើង៕ សុខុម