ពេលនេះអាជ្ញាធរខេត្តកំពង់ឆ្នាំង កំពុងស្ថិតក្នុងដំណើរការបណ្ដេញប្រជាជនជិត១.០០០គ្រួសារដែលភាគច្រើនជាជនជាតិវៀតណាម រស់នៅតាមភូមិអណ្ដែតទឹកលើទន្លេសាបជិតក្រុងកំពង់ឆ្នាំង ដោយឲ្យពួកគេរំកិលទីតាំងឡើងទៅខ្សែទឹកខាងលើជាផ្នែកនៃផែនការរយៈពេល៥ឆ្នាំដើម្បីធ្វើឲ្យមាត់ទន្លេមានសោភ័ណភាព។
កាលពីសប្ដាហ៍មុន អាជ្ញាធរបានចាប់ផ្ដើមជូនដំណឹងប្រជាជនរស់នៅតាមភូមិអណ្ដែតទឹកទាំងនេះអំពីការប្ដូរទីតាំងរបស់ពួកគេក្នុងពេលឆាប់ៗ នេះបើយោងតាមការឲ្យដឹងពីលោក ស៊ុន សុវណ្ណារិទ្ធ អភិបាលរងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលទទួលបន្ទុកការបណ្ដេញចេញនេះ។
លោកមានប្រសាសន៍ថា ការឲ្យគ្រួសារទាំងនេះរំកិលទៅកាន់ទីតាំងថ្មីមួយចម្ងាយ៣គីឡូម៉ែត្រនៅខ្សែទឹកខាងលើ គឺចាំបាច់ដើម្បីធ្វើឲ្យមុខមាត់របស់ក្រុងកំពង់ឆ្នាំង ប្រសើរឡើង និងលើកកម្ពស់វិស័យទេសចរណ៍ដ៏តូចរបស់ខ្លួន។
លោកលើកឡើងថា ”យើងមានផែនការមេរយៈពេល៥ឆ្នាំសម្រាប់ឆ្នាំ២០១៥ដល់ឆ្នាំ២០១៩ ដើម្បីអភិវឌ្ឍក្រុងកំពង់ឆ្នាំង ដូច្នេះយើងកំពុងធ្វើការងារនេះទៅតាមផែនការមេរបស់យើង។ លោកអភិបាលខេត្តបានប្រកាសថា ចន្លោះពីថ្ងៃទី១៥ ដល់២៥ ខែតុលា ពលរដ្ឋខ្មែរ ចាម និងវៀតណាម ដែលរស់នៅតាមផ្ទះសរុបចំនួន១.៤៨៦ខ្នង នឹងត្រូវរើចេញ។ រហូតមកទល់ពេលនេះ ប្រហែល៩០ភាគរយបានយល់ព្រមរើចេញហើយ”។
លោកថ្លែងថា អាជ្ញាធរបានចុះឈ្មោះប្រជាជនចំនួន៩៩៦គ្រួសារដែលរស់នៅតាមភូមិទាំងនោះ។ ”មូលហេតុដែលយើងត្រូវការឲ្យពួកគេរើចេញដោយសារតែកន្លែងនេះជាមុខមាត់របស់ខេត្តកំពង់ឆ្នាំ ជាពិសេសក្រុងកំពង់ឆ្នាំង។ កន្លងមក ប្រជាពលរដ្ឋតែងតែរិះគន់អាជ្ញាធរថា ខ្វះការអភិវឌ្ឍ ភាពគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ និងខ្វះខ្យល់អាកាស។ ដូច្នេះ សម្រាប់ផែនការមេរយៈពេល៥ឆ្នាំនេះ យើងនឹងខិតខំរៀបចំបរិស្ថាននៅក្នុងតំបន់នោះឲ្យកាន់តែល្អប្រសើរ។ យើងនឹងធ្វើសួនតាមមាត់ទន្លេសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋហាត់ប្រាណ និងគយគន់ទេសភាព”។
លោកមានប្រសាសន៍ទៀតថា ផ្ទះអណ្ដែតទឹកទាំង១.៤៨៦ខ្នងនេះអាចស្ថិតនៅក្នុងទីតាំងថ្មីបានរយៈពេល២ឆ្នាំទៀត ខណៈអាជ្ញាធរខេត្តពិនិត្យរកមើលដីសម្រាប់ឲ្យពួកគេតាំងលំនៅជាអចិន្ត្រៃយ៍។
ទោះជាយ៉ាងណា លោក ង្វៀន យ៉ុនម៉ាស់ តំណាងប្រជាជនវៀតណាម ប្រហែលពី៨០០ទៅ៩០០នាក់ដែលរស់នៅតាមភូមិទាំងនោះនិយាយថា ភាគច្រើននៃគ្រួសារទាំងនោះបានរស់នៅទីនោះចាប់តាំងពីខ្មែរក្រហមដួលរលំក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩មកម៉្លេះ ហើយចង់ស្នាក់នៅទីនោះទៀត។
គាត់និយាយទៀតថា គ្រួសារទាំងអស់លើកលែងតែជនជាតិវៀតណាម ប្រហែល២០០គ្រួសារ បានអណ្ដែតទៅកាន់ទីតាំងថ្មីរួចហើយ។ ”ពួកគេកំពុងបង្ខំឲ្យយើងរំកិលទៅឆ្ងាយ។ វានឹងប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដល់ជីវភាពរបស់គ្រួសារក្រីក្រ។ គេនឹងរុញយើងចម្ងាយប្រហែល៥គីឡូម៉ែត្រពីកន្លែងចាស់”។
គាត់បានបន្តថា អ្នកភូមិខ្លះមានដីនៅលើគោករួចហើយ ហើយអាចទៅរស់នៅពេលណាក៏បាន ប៉ុន្តែអ្នកដែលគ្មានដីព្រួយបារម្ភថា ពួកគេនឹងត្រូវអាជ្ញាធរឲ្យរើចេញ ដោយអាជ្ញាធរគ្រាន់តែសន្យាមិនច្បាស់លាស់ចំពោះការតាំងលំនៅជាអចិន្ត្រៃយ៍។
គាត់និយាយថា ”សម្រាប់អ្នកមានដីនៅក្នុងភូមិ វាមិនបញ្ហាទេ។ ប៉ុន្តែយើងព្រួយបារម្ភចំពោះអ្នកដែលគ្មានអីសោះ។បើអាជ្ញាធរបញ្ជាឲ្យពួកគេចាកចេញ តើពួកគេអាចទៅណាបាន?”។
និយាយពីកន្លែងតាំងលំនៅបណ្ដោះអាសន្នថ្មី គាត់បានគូសបញ្ជាក់ថា ទីតាំងនោះមិនសូវស័ក្ដិសមទេសម្រាប់ភូមិអណ្ដែតទឹក ទាំងសុវត្ថិភាព និងស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ច។ “ទីតាំងចាស់មានសុវត្ថិភាព ពីព្រោះមានដើមឈើច្រើនព័ទ្ធជុំវិញ ប៉ុន្តែកន្លែងថ្មីគ្មានទេ [ដើមឈើ]។ បើមានព្យុះធំ យើងនឹងប្រឈមគ្រោះថ្នាក់ធំ។ នៅទីតាំងថ្មីវាពិបាក ពីព្រោះគ្មានអគ្គិសនី គ្មានទឹកស្អាត ហើយវាឆ្ងាយពីផ្សារ។ វានឹងពិបាកសម្រាប់ប្រជាជនយើងធ្វើដំណើរទៅលក់ត្រី”។
ចំណែកឯលោក តុត គឹមស្រូយ មន្ត្រីសម្របសម្រួលមកពីអង្គការសិទ្ធិជនជាតិភាគតិចប្រចាំខេត្តនេះបានលើកឡើងថា ជាគោលការណ៍ លោកគាំទ្រការបណ្ដេញចេញនេះ ដោយសារតែការបំពុលបរិស្ថានដែលបង្កឡើងដោយអ្នកភូមិមួយចំនួន។ លោកថ្លែងថា “ជាការពិត យើងស្វាគមន៍វិធានការរបស់អាជ្ញាធរ ពីព្រោះគ្រួសារទាំងនោះជាអ្នកបំពុលទឹកទន្លេ និងបរិស្ថានដោយសារអាជីវកម្មរបស់ពួកគេដែលរួមមានការបញ្ចូលអាគុយ និងការជួសជុលម៉ាស៊ីនជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងណា លោកលើកឡើងថា អាជ្ញាធរខេត្តគួរតែមានវិធានការបង្ការច្រើនជាងនេះនៅក្នុងការរកដីសម្រាប់អ្នកភូមិទាំងនេះ ហើយលោកជឿថា អាជ្ញាធរសង្ឃឹមថាអ្នកភូមិទាំងនេះរំកិលទៅមុខទៀតដោយខ្លួនឯងមុនរយៈពេល២ឆ្នាំកន្លងផុត។
លោកបានប៉ាន់ប្រមាណថា ប្រហែល៨០ភាគរយនៃប្រជាជនដែលរស់នៅតាមភូមិអណ្ដែតទឹកក្នុងក្រុងកំពង់ឆ្នាំង គឺជាជនជាតិវៀតណាម។ ពួកគេភាគច្រើនបានមករស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ចន្លោះពីឆ្នាំ១៩៧៩ដល់ឆ្នាំ១៩៨៣ ហើយមានតែមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះដែលមានសញ្ជាតិខ្មែរ។
លោក មូ ស្រុន អាយុ៥៤ឆ្នាំ ជាជនជាតិខ្មែរដែលនិយាយថា គាត់រស់នៅលើទន្លេនេះចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៨០មក បានលើកឡើងថា គាត់មិនទាន់ចាកចេញទេដោយសារតែគាត់មិនដឹងថា តើត្រូវយកទ្រុងជ្រូកដ៏ធំមួយទៅជាមួយដោយរបៀបណា។
គាត់និយាយទៀតថា “ថ្មីៗនេះ អាជ្ញាធរបានមកប្រាប់ឲ្យពួកយើងចាកចេញ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាជនជាតិខ្មែរ ហើយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានមករស់នៅក្នុងតំបន់នេះតាំងពីឆ្នាំ១៩៨០មកម៉្លេះ។ ហេតុអីពួកគេត្រូវការឲ្យយើងរើចេញ? ជនជាតិវៀតណាម ព្រមរើចេញលឿនដោយសារតែពួកគេមានផ្ទះអណ្ដែតទឹក ប៉ុន្តែសម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ វាពិបាកដោយសារខ្ញុំចិញ្ចឹមជ្រូក”។
គាត់បន្តថា មួយផ្នែកនៃទ្រុងជ្រូករបស់គាត់ត្រូវបានសង់លើដីសម្រាប់ឲ្យជ្រូកស៊ីចំណី និងដេក ហើយមួយផ្នែកទៀតសង់លយចូលទឹកដើម្បីឲ្យពួកវាជុះអាចម៍ដោយមានអនាម័យ។ គាត់បាននិយាយថា សំណង់បែបនេះពិបាកនឹងអណ្ដែតទឹកណាស់៕ សុខុម