ស្រុកទឹកផុស, ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង-លោកហែម ចន្ថា បានរំលឹកអំពីកូនស្រីអាយុ២៤ឆ្នាំរបស់ខ្លួនឈ្មោះ ស៊ុយសារ៉េនថាជាមនុស្សឧស្សាហ៍ឆ្លាត និងរួសរាយរាក់ទាក់។ ប៉ុន្ដែនៅពេលបានធ្វើដំណើរពីផ្ទះរបស់លោកនៅក្នុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំងកាលពីខែមុន ដើម្បីទៅទទួលកូនស្រីនៅអាកាសយានដ្ឋានអន្ដរជាតិភ្នំពេញ នាងប្លែកណាស់។
លោក ចន្ថា បានមានប្រសាសន៍នៅផ្ទះរបស់លោក ដែលព័ទ្ធជុំវិញដោយវាលស្រែរាំងស្ងួត នៅក្នុងឃុំក្រាំងស្គារ ស្រុកទឹកផុសថា “ នាងមិនស្គាល់ខ្ញុំទេ។ ពេលនេះ នៅពេលមនុស្សទៅនិយាយជាមួយនាង នាងដើរចេញ ហើយកម្រឆ្លើយណាស់”។
កូនស្រីរបស់លោកឈ្មោះស៊ុយសារ៉េនបានចុះហត្ថលេខាជាមួយនឹងក្រុមហ៊ុនជ្រើសរើសពលករ ZEN ក្នុងឆ្នាំ២០១០ ដើម្បីធ្វើជាស្ត្រីជំនួយការមេផ្ទះនៅក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដោយសង្ឃឹមថា នឹងរកប្រាក់មកជួយគ្រួសាររបស់នាង។ លោក ចន្ថា បានរៀបរាប់ថា “ ខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទពីក្រុមហ៊ុនជ្រើសរើសពលករថាយើងត្រូវទៅទទួលនាងនៅឯអាកាសយានដ្ឋាន។ ខ្ញុំទៅទីនោះ ជាមួយនឹងភរិយារបស់ខ្ញុំ ហើយយើងបានឃើញមនុស្សពីរនាក់ជា [បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុន] ដើេរអមនាង។ ខ្ញុំមិនបានកត់សម្គាល់ថា មានអ្វីប្លែកនោះទេ។ នៅពេលពួកគេប្រគល់នាងមកឲ្យខ្ញុំ នាងបានទម្លាក់អីវ៉ែអីវ៉ាន់ ដែលនៅក្នុងដៃរបស់នាងនៅលើឥដ្ឋ”។
នាង សារ៉េន មិនបានឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួររបស់ឪពុកម្ដាយទេ ហើយមិនព្រមនិយាយអស់រយៈពេលប្រាំថ្ងៃរហូតដល់នាងនិយាយមួយម៉ាត់ជាមួយកូនប្រុសអាយុបីឆ្នាំរបស់នាងថា “ អាអូន” ក្នុងចំណោមកូនៗពីរនាក់ ដែលនាងបានទៅចោលពួកគេ ពេលធ្វើការក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី។
បើទោះជា មានរយៈពេលមួយខែហើយចាប់តាំងពីនាងវិលត្រឡប់មកវិញក៏ដោយក៏នាង ស៊ុយ សារ៉េន អង្គុយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀមនៅលើផ្ទះរបស់នាង កាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ខណៈដែលប្អូនស្រីរបស់នាងកំពុងតែជាន់ម៉ាស៊ីនដេរ។ នាងបាននិយាយខ្សឹបៗទាំងបិទភ្នែកថា “ ខ្ញុំឈឺក្បាលរហូត។ ខ្ញុំវិលមុខ ហើយហេវហត់ណាស់ខ្ញុំមិនអាចធ្វើការបានទៀតទេ”។នាង សារ៉េន បាននិយាយថា នាងត្រូវបាន
និយោជករបស់នាងបង្ខំឲ្យលេបថ្នាំម៉្យាងដែលធ្វើឲ្យនាងឈឺ ហើយឲ្យនាងបានធ្វើការច្រើនម៉ោងពេល ដើម្បីសម្អាតផ្ទះពីរឲ្យនិយោជករបស់នាង។ក៏ប៉ុន្ដែលើសពីសេចក្ដីលម្អិតតិចតួចនេះ នាងមិនអាចចងចាំច្រើនទេ ដើម្បីរៀបរាប់អំពីស្ថានភាពរបស់នាង ក្នុងនាមជាជនជាតិខ្មែរម្នាក់ ក្នុងចំណោមខ្មែរជាង៣០.០០០នាក់ដែលត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការតាមផ្ទះក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ។
ខណៈដែលនាង សារ៉េនបានធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ មនុស្សជាច្រើនរាប់ទាំងប្អូនស្រីម្នាក់ កំពុងតែស្ថិតនៅក្រៅប្រទេសនៅឡើយ ហើយដាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្លួនរហូតមក។
លោក ចន្ថាបានមានប្រសាសន៍ថាលោកមិនហ៊ានប្ដឹងអំពីការប្រព្រឹត្តមកលើកូនស្រីរបស់ខ្លួនឡើយ ខ្លាចគេធ្វើបាបកូនស្រីរបស់ខ្លួនផ្សេងទៀត ដូចជានាង ស៊ុយ សារ៉ាត់អាយុ១៨ឆ្នាំ ដែលទៅធ្វើការក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ីដែរ តាមរយៈក្រុមហ៊ុន ZEN ចាប់តំាងពីឆ្នាំ២០១០ហើយបាត់ដំណឹងតាំងពីនោះមក។ មិនមែនមានតែលោក ចន្ថាម្នាក់ឯងនោះទេ ដែលបានជួបបញ្ហានេះ។ នៅក្នុងឃុំក្រាំងស្គារ នៅក្នុងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង មានភូមិតូចៗប្រហែលជាង១០ មានប្រជាពលរដ្ឋប្រហែល៣.០០០គ្រួសារ ដែលមានស្រ្តីក្មេងៗយ៉ាងហោចណាស់១៧នាក់ បានបាត់ទំនាក់ទំនងទាំងស្រុងជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្លួន ចាប់តាំងពីទៅធ្វើការជាស្ត្រីជំនួយការមេផ្ទះនៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះ។ លោកស្រី ជួបសុភឿរ៉ា ជំទប់ឃុំក្រាំងស្គារ មានប្រសាសន៍ថា មុនពេលរដ្ឋាភិបាលហាមប្រាមមិនឲ្យបញ្ជូនស្ត្រីជំនួយការមេផ្ទះទៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី ដោយសារព្រួយបារម្ភអំពីការរំលោភបំពាន និងលក្ខខណ្ឌការងារមិនល្អក្នុងខែតុលានោះ ទីភ្នាក់ងារជ្រើសរើសពលករបានលួងលោមគ្រួសារប្រជាពលរដ្ឋឲ្យព្រមអនុញ្ញាតឲ្យកូនស្រីរបស់ខ្លួនទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេស។
លោកស្រីបានថ្លែងថា “ មុនពេលពួកគេទៅ ពួកគេបានទទួលប្រាក់ខ្លះ អង្ករខ្លះ ឬក៏ជាគោមួយក្បាល”។ អ្នកភូមិដែលជីវភាពរបស់ពួកគាត់ ពឹងផ្អែកទាំងស្រុងនៅលើដីស្រែរបស់ខ្លួន និងនិយាយថា ពួកគេរកប្រាក់បានតិចតួចគឺ១០.០០០រៀល ឬ២,៥០ដុល្លារ ក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ដែលមានសមាជិកច្រើនត្រូវបានបញ្ចុះបញ្ចូលដោយសន្យាឲ្យប្រាក់ដល់ទៅ២០០ដុល្លារ ក្នុងមួយខែ ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ីចំណែកការចំណាយក្នុងការធ្វើដំណើរ និងការស្នាក់នៅ និយោជកជាអ្នកចេញទាំងអស់។
លោកស្រី សុភឿរ៉ា បានលើកឡើងថាឪពុកម្ដាយក៏ជឿតាមពាក្យចរចាមអារ៉ាមថាអ្នកនៅក្នុងភូមិជុំវិញនោះ ត្រឡប់មកពីប្រទេសមា៉ឡេស៊ីវិញ ទទួលបានប្រាក់ច្រើន។ លោកស្រីបានបន្ដថា “ អ្នកនៅទីនេះជ្រួលច្របល់ ហើយគួរឲ្យព្រួយបារម្ភណាស់។សហគមន៍របស់យើងបាត់ទំនុកចិត្តទៅលើរដ្ឋាភិបាល ពីព្រោះពួកគេធ្វើពាក្យបណ្ដឹង ហើយសុំឲ្យប្រធានភូមិធ្វើអន្ដរាគមន៍ ប៉ុន្ដែគាត់និយាយថា “ នេះជាកំហុសរបស់អ្នកឯង អ្នកឯងឲ្យកូនរបស់អ្នកទៅទីនោះ”។