យោងតាមក្រឹត្យថ្មី របស់រដ្ឋាភិបាលច្បាប់ការងារនៅពន្ធនាគារត្រូវបានកំណត់ឲ្យអ្នកទោសផលិតតែផលិតផលណាសម្រាប់តែបម្រើ “ ផលប្រយោជន៍ឲ្យសាធារណៈតែប៉ុណ្ណោះ”ហើយមិនឲ្យប្រើអ្នកទោសផលិតផលិតផលសម្រាប់នាំចេញនោះទេ។ ក្រុមអង្គការសិទ្ធិមនុស្ស និងក្រុមអង្គការផ្នែកពលកម្ម កាលពីម្សិលមិញបានហៅក្រិត្យនេះថា ជាដំណើរឆ្ពោះទៅមុខដ៏ល្អប្រសើរមួយ។
ក្រឹត្យ ឬក៏ប្រកាស ដែលបានចុះហត្ថលេខាដោយក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម ក្រសួងការងារ ក្រសួងមហាផ្ទៃ និងក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច ស្ដីពីការហាមប្រាមមិនឲ្យប្រើកម្លាំងពលកម្មនៅតាមពន្ធនាគារ ដើម្បីផលិតផលិតផលសម្រាប់នាំចេញ ព្រមទាំងអាចដាក់ទណ្ឌកម្ម ដ៏តឹងរុឹងទៅលើក្រុមហ៊ុនណា ដែលរំលោភលើបម្រាមនាំចេញ។
មាត្រា២នៃក្រឹត្យនេះ ដែលបានចុះហត្ថលេខានៅចុងខែមីនាហើយទទួលបានកាលពីម្សិលមិញបានចែងថា“ការអនុញ្ញាតឲ្យប្រើកម្លាំងពលកម្មរបស់អ្នកទោស ដើម្បីផលិតផលិតផលតាមរយៈកម្មវិធីបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ នៅក្នុងពន្ធនាគារ ដែលគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋ គឺអនុញ្ញាតឲ្យប្រើតែក្នុងគោលបំណងសម្រាប់បម្រើដល់ប្រយោជន៍សាធារណៈប៉ុណ្ណោះ”។
ក្រឹត្យនេះបន្ថែមថា ក្រុមហ៊ុនណា ដែលផលិតផលិតផលសម្រាប់នាំចេញ តាមរយៈប្រើកម្លាំងពលកម្មរបស់អ្នកទោសនៅពន្ធនាគារ នឹងប្រឈមនូវការផ្អាកអាជ្ញាប័ណ្ណ និងការពិន័យយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។
នៅក្នុងរបាយការណ៍១០ទំព័រ ស្ដីពីប្រកាសដែលចេញផ្សាយនៅថ្ងៃនេះ អង្គការសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូ បានសរសើរចំពោះបម្រាមនាំចេញនេះ ប៉ុន្ដែសម្ដែងការព្រួយបារម្ភចំពោះភាពមិនច្បាស់លាស់ និងកង្វះខាតក្នុងការអនុវត្តក្រឹត្យនេះ។ “ទោះបីជាបម្រាមនៃប្រកាសស្ដីពីការនាំចេញផលិតផល ដែលផលិតដោយអ្នកទោសត្រូវបានស្វាគមន៍ក៏ដោយ វាបានជួយដោះស្រាយបញ្ហាបានតែមួយចំណែកតូចប៉ុណ្ណោះ ហើយបើតាមច្បាប់អន្ដរជាតិ ការអនុញ្ញាតឲ្យមានការប្រើប្រាស់កម្លាំងពលកម្មតាមពន្ធនាគារ ដើម្បីបម្រើ ដល់ប្រយោជន៍ក្រុមហ៊ុន ឬផលិតផលសម្រេច ត្រូវតែលក់ក្នុងស្រុកនោះ វាគ្រាន់តែជាការលាក់បាំង ចំពោះច្បាប់តែប៉ុណ្ណោះ។ ការបង្កើតច្បាប់មួយប្រកបដោយតុល្យភាពគួរតែមាន”។
របាយការណ៍ ដែលជំរុញឲ្យមានការឃ្លាំមើលយ៉ាងច្បាស់លាស់មួយបានលើកឡើងថា “មកទល់ពេលឥឡូវបញ្ញត្តិទាំងនេះនៅមិនទាន់មានចែងក្នុងច្បាប់របស់ប្រទេសកម្ពុជានៅឡើយទេ ការបង្កើតច្បាប់បន្ថែម និងការអនុវត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ វាជារឿងចាំបាច់ និងបន្ទាន់មួយ ដែលត្រូវតែធ្វើ”។
នៅពេលកម្មវិធីបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈត្រូវបានបង្កើតឡើង ដើម្បីជាមធ្យោ បាយមួយសម្រាប់បង្កើនសមត្ថភាពដល់អ្នកទោស ហើយវាក៏ជាការផ្ដល់ជំនាញមួយដ៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់ពួកគេផងដែរ នៅពេលត្រូវបានដោះលែងនោះ កម្មវិធីបែបនេះកំពុងទទួលរងការរិះគន់ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដោយសារប្រព័ន្ធពន្ធនាគារតម្រូវឲ្យអ្នកទោសទិញអ្វីៗទាំងអស់ដោយខ្លួនឯងនោះ។ ក្រុមសកម្មជនសិទ្ធិមនុស្សបានលើកឡើងថា ប្រព័ន្ធបែបនេះបានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សិទ្ធិសេរីភាពរបស់អ្នកទោស ពេលកំពុងជាប់ពន្ធនាគារយ៉ាងខ្លាំង។
លោកស្រីពង្សឈីវហ្គិចប្រធានអង្គការលីកាដូបានលើកឡើងនៅក្នុងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍មួយថា “ វាលំបាកនឹងជឿណាស់ថាអ្នកទោសរបស់ប្រទេសកម្ពុជាអាចទទួលបានសិទ្ធិសេរីភាពពេញលេញនោះ”។
លោកកង សារ៉េន ប្រធានពន្ធនាគារខេត្តបាត់ដំបងបានមានប្រសាសន៍ថា បទបញ្ញត្ដិដ៏ស្មុគស្មាញចែងក្នុងប្រកាសថ្មីនេះ បានបង្ខំឲ្យលោកលុបចោលកម្មវិធីបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈកាត់ដេរទាំងអស់ ដែលមាននៅក្នុងពន្ធនាគារ។
លោកកង សារ៉េនបានបន្ដថា “ យើងឈប់ប្រើអ្នកទោសឲ្យកាត់ដេរសម្រាប់យកទៅលក់តាមផ្សារនៅក្នុងស្រុកទៀតហើយ ព្រោះយើងមិនចង់មានបញ្ហាជាមួយអង្គការអាយឡូ(ILO) និងក្រសួងពាណិជ្ជកម្មទេ។ បច្ចុប្បន្នយើងបានបើកវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាល ដែលផ្ដោតទៅលើការជួសជុលម៉ូតូ និងសិប្បកម្មផលិតគ្រឿងសង្ហារិមវិញ”។ លោកមួង សំអាត ប្រធានពន្ធនាគារខេត្តកណ្ដាលបានមានប្រសាសន៍ថាលោកទទួលបានការយល់ព្រមជាគោលការណ៍ពីក្រសួងមហាផ្ទៃ តាមកិច្ចសន្យាផ្គត់ផ្គង់ឯកសណ្ឋានអ្នកទោស ហើយកំពុងតែស្វែងរកអ្នកផ្តល់ជំនួយ ដើម្បីទិញម៉ាស៊ីនដេរឲ្យពួកយើងនៅពេលកម្មវិធីផលិតសម្រាប់នាំចេញត្រូវបានបិទនោះ។
លោក សំអាត បានមានប្រសាសន៍ថាប្រសិនបើពិរុទ្ធជនទទួលបានកិច្ចសន្យាផលិតឯកសណ្ឋាន “ វានឹងជួយបង្កើនជំនាញរបស់ខ្លួនក្នុងវិស័យកាត់ដេរ ដូច្នេះពួកគេ អាចរកប្រាក់បាន នៅពេលពួកគេ សម្របខ្លួនចូលក្នុងសង្គមជាតិវិញ”។ លោកជីលថាគ័រ (Jill Tucker) ទីប្រឹក្សាបចេ្ចកទេសជាន់ខ្ពស់ ប្រចាំកម្មវិធីរោចក្រល្អប្រសើររបស់អង្គការពលកម្មអន្តរជាតិ បានថ្លែងថា “ ការងារដូចជាការស្តារនីតិសម្បទាសម្រាប់ពិរុទ្ធជន គឺសំខាន់ណាស់។ ដូច្នេះសំណួរគឺថាតើពួកគេគួរធ្វើការងារបែបណាបាន”។ លោកបានថ្លែងថា “ហេតុផលមួយក្នុងចំណោមហេតុផលជាច្រើន ដែលអ្នកចង់ស្តារនីតិសម្បទាសម្រាប់ពិរុទ្ធជន គឺមិនមែនតែប៉ុណ្ណឹងទេ គឺថាពួកគេអាចជៀសវាងចំណាយពេលអត់ប្រយោជន៍ផងដែរ…ប៉ុន្តែក្នុងនោះដែរត្រូវរៀបចំពួកគេឲ្យចេះធ្វើការ ដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ពេលពួកគេចេញទៅ។មើលចុះ ឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ គឺជាកន្លែងផ្តល់ការងារដ៏ធំមួយនៅប្រទេសកម្ពុជា៕
ប្រែសម្រួលដោយ ស៊ាស៊ុយឈាង