យោងតាមរបាយការណ៍មួយដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយឲ្យដឹងកាលពីសប្តាហ៍មុនដោយអង្គការមួយដែលមានមូលដ្ឋាននៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានឲ្យដឹងថា បើប្រៀបធៀបនឹងស្ថានភាពជាក់ស្តែង ប្រាក់ឈ្នួលរបស់កម្មករកាត់ដេរនៅកម្ពុជាបានធ្លាក់ចុះជាង២០ភាគរយ នៅចន្លោះឆ្នាំ២០០១ដល់ឆ្នាំ២០១១ បើទោះបីជាការនាំចេញនៅក្នុងវិស័យនេះចេះតែមានការកើនឡើងជាលំដាប់ក៏ដោយ ដែលកាលពីឆ្នាំ២០១២មានទំហំទឹកប្រាក់ជាង៤ពាន់លានដុល្លារ។
ដោយបានសិក្សាស្រាវជ្រាវអំពីទំហំទិញនៅក្នុងចំណោមកម្មករកាត់ដេរក្នុងប្រទេសចំនួន១៥ អង្គការ Worker Rights Consortium ដែលហៅកាត់ថា ដាប់ប៊លយូ អា សីុ (WRC) ជាអង្គការត្រួតពិនិត្យសិទ្ធិការងារមួយ បានឲ្យដឹងថា ប្រាក់ឈ្នួលនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានៅអំឡុង១០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ មានការធ្លាក់ចុះ “ គួរឲ្យកត់សម្គាល់” ប្រសិនបើគេគិតដោយធៀបប្រាក់ឈ្នួលនេះនឹងអតិផរណា។
អង្គការនេះបានលើកឡើងដោយសំដៅដល់ប្រាក់ឈ្នួលជាមធ្យមប្រចាំខែនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានៅអំឡុងពេលនេះថា “ ការប្រៀបធៀបប្រាក់ឈ្នួលនៅចន្លោះឆ្នាំ២០០១ដល់ឆ្នាំ២០១១ជាមួយនឹងអតិផរណាបង្ហាញឲ្យឃើញថា អត្រាប្រាក់ឈ្នួលបានធ្លាក់ចុះគួរឲ្យកត់សម្គាល់ក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍កន្លងទៅនេះ”។
អង្គការ WRC បានគិតទូទាត់អត្រាប្រាក់ឈ្នួលជាមធ្យម ដោយរួមបញ្ចូលប្រាក់លើកទឹកចិត្ត ក៏ប៉ុន្តែ មិនគិតប្រាក់ធ្វើការថែមម៉ោងនៅក្នុងឆ្នាំ២០០១ថា មានកម្រិត៥១ដុល្លារក្នុងមួយខែ ចំណែកឯនៅក្នុងឆ្នាំ២០១១វិញមានកម្រិត៧០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
ក៏ប៉ុន្តែ របាយការណ៍បានបង្ហាញថា ប្រាក់ឈ្នួលជាមធ្យមនៅក្នុងឆ្នាំ២០១១បានធ្លាក់ចុះចំនួន២២ភាគរយ បើប្រៀបធៀបនឹងការកើនឡើងអតិផរណា។ របាយការណ៍នេះបានបង្ហាញទៀតថា បន្ទាប់ពីលើកយកការកើនឡើងតម្លៃទំនិញប្រើប្រាស់មកគិតទូទាត់គ្នា ប្រាក់ឈ្នួលជាមធ្យមក្នុងឆ្នាំ២០១១គួរតែមានចំនួនស្មើនឹង៣៩,៧៨ដុល្លារក្នុង មួយខែកាលពីឆ្នាំ២០០១។
របាយការណ៍របស់អង្គការ WRC ក៏បានលើកឡើងផងដែរថា ការធ្លាក់ចុះប្រាក់ឈ្នួលជាក់ស្តែងនៅប្រទេសកម្ពុជា គឺជាការព្រួយបារម្ភកាន់តែខ្លាំងឡើង ប្រសិនបើវិស័យកាត់ដេរនៅប្រទេសកម្ពុជា ត្រូវបានត្រួតពិនិត្យដោយអង្គការពលកម្មអន្តរជាតិ។
នៅក្នុងប្រទេសបង់ក្លាដែស ដែលមិនត្រូវបានត្រួតពិនិត្យដោយអង្គការពលកម្មអន្តរជាតិនោះ ការធ្លាក់ចុះប្រាក់ឈ្នួលតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែង គឺមានកម្រិតត្រឹមតែ ២ភាគរយប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍មកនេះ។ របាយការណ៍នេះបានឲ្យដឹងថា ប្រាក់ឈ្នួលជាក់ស្តែងនៅក្នុងវិស័យវាយនភណក្នុងប្រទេសវៀតណាម និងឥណ្ឌូណេសីុមានកំណើនចំនួន២៨,៤ភាគរយ និង៣៩,៧ភាគរយ បន្តបន្ទាប់គ្នា។ ក្នុងប្រទេសចិនប្រាក់ឈ្នួល “ បានកើនឡើងជាងពីរដង បើគិតតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែង ដោយបានឡើងទៅដល់ចំនួន១២៩,៤ភាគរយ”។
របាយការណ៍ដដែលបានបន្តទៀតថា “ការបាត់បង់ទំហំទិញរបស់កម្មករមានចំនួនកាន់តែច្រើនឡើងគួរឲ្យកត់សម្គាល់…ជាពិសេស ខណៈដែលវិស័យនាំចេញផលិតផលវាយនភណ្ឌរបស់ប្រទេសនេះស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតពិនិត្យពីកម្មវិធីរោងចក្រល្អប្រសើរនៅកម្ពុជារបស់អង្គការពលកម្មអន្តរជាតិ អំឡុងរយៈពេលនេះ”។
កម្មវិធីរបស់អង្គការពលកម្មអន្តរជាតិនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ២០០១ដើម្បីត្រួតពិនិត្យស្ថានភាពការងារនៅតាមរោងចក្រកាត់ដេរក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ហើយបានទទួលរងការរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងកាលពីដើមឆ្នាំនេះនៅពេលរបាយការណ៍នេះត្រូវបានរិះគន់នៅក្នុងរបាយការណ៍មួយកាលពីខែកុម្ភៈរបស់អ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវមកពីសាលាច្បាប់ Stanford Law School ដែលបានបង្ហាញថា ប្រាក់ឈ្នួលនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបានធ្លាក់ចុះគួរឲ្យកត់សម្គាល់នៅក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ចំណែកឯប្រាក់ឈ្នួលនៅក្នុងប្រទេសចិន ឥណ្ឌូណេសីុ និងវៀតណាមវិញមានការកើនឡើង ខណៈដែលរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នប្រទេសទាំងនេះនៅមិនទាន់មានកម្មវិធីបែបនេះនៅឡើយ។
គេមិនអាចទាក់ទងបុគ្គលិកនៅអង្គការពលកម្មអន្តរជាតិ ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងការលើកឡើងនេះនៅឡើយទេ។ បើទោះបីជាអង្គការ WRC រកឃើញបែបនេះក៏ដោយ ក៏ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១១មក ប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមា នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបានកើនឡើងដល់៨០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ហើយជាមធ្យមកម្មករអាចទទួលបាន១០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ បើគិតទាំងប្រាក់ធ្វើការបន្ថែមម៉ោង។
លោក វ៉ាន់ ស៊ូអៀង ប្រធានសមាគមថៅកែរោងចក្រកាត់ដេរកម្ពុជាបានជំទាស់នឹងតួលេខដែលផ្តល់ដោយអង្គការ WRC ដោយលោកមានប្រសាសន៍ថា ប្រាក់ឈ្នួល៧០ដុល្លារក្នុងមួយខែ គឺជាកម្រិតអប្បបរមានៃប្រាក់ជាមធ្យម ដែលកម្មករអាចទទួលបាននៅក្នុងឆ្នាំ២០១១។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “ ប្រទេសកម្ពុជាចាំបាច់ត្រូវតែមានភាពប្រកួតប្រជែងបើប្រៀបធៀបនឹងប្រទេសផ្សេងៗទៀត។ អង្គការ [WRC] អាចយកតួលេខនេះមកកែប្រែកម្រិតប្រាក់ឈ្នួលជាមធ្យមទៅតាមស្ថានភាព ប្រសិនបើពួកគេចង់ធ្វើ។ ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់ខ្ញុំវិញខ្ញុំត្រូវតែក្រឡេកមើលទៅនិរន្តភាពសម្រាប់វិស័យនេះ និងក្រឡេកមើលទៅការងារចំនួន៧០០.០០០កន្លែង ដែលជួយទ្រទ្រង់ជីវភាពរស់នៅដោយប្រយោលដល់ប្រជាពលរដ្ឋ២,៥លាននាក់”។
លោកបានមានប្រសាសន៍ឲ្យដឹងបន្ថែមទៀតថា ក្រុមហ៊ុននានាដែលទិញសម្លៀកបំពាក់ពីប្រទេសកម្ពុជា ពិតជាអាចផ្លាស់ប្តូរប្រាក់ឈ្នួលបាន ប៉ុន្តែ មិនព្រមផ្លាស់ប្តូរ ដូចដែលមានការបង្ហាញឲ្យដឹងតាមរយៈការបន្តទិញរបស់ពួកគេពីប្រទេសបង់ក្លាដែស ដែលជាកន្លែងផលិតសម្លៀកបំពាក់ថោកជាងគេមួយក្នុងចំណោមកន្លែងផលិតសម្លៀកបំពាក់លើពិភពលោក ប៉ុន្តែ ប្រទេសនេះត្រូវបានត្រូវបានរិះគន់នាពេលថ្មី ៗនេះដោយសារបញ្ហាបទដ្ឋានសុវត្ថិភាព។
លោកបានឲ្យដឹងថា “ ពួកគេមិនចង់ចំណាយប្រាក់ច្រើនជាងមុននោះទេ។ វាល្ងង់ណាស់ដែលគិតដូច្នេះ ហើយវា គឺជាការស្រមើលស្រមៃមួយ ដែលទៅប្រាប់អ្នកទិញឲ្យចំណាយកាន់តែច្រើនជាងមុន ពីព្រោះពួកគេនឹងត្រូវផ្លាស់ប្តូរទៅកន្លែងផ្សេងទៀត”។
លោក ដេវ វ៉េល (Dave Welsh) នាយកប្រចាំប្រទេសរបស់មជ្ឈមណ្ឌល Solidarity Center ជាអង្គការអាមេរិក ដែលធ្វើការតស៊ូមតិដើម្បីសិទិ្ធការងារបានមានប្រសាសន៍ថា ដោយសារតែកម្មករតែងតែរស់នៅជិតរោងចក្រដែលពួកគេធ្វើការ ទើបការបង្កើនប្រាក់ឈ្នួលប្រាក់ឈ្នួលធ្វើឲ្យតម្លៃទំនិញនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេកើនឡើង”។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “ គ្មានមូលហេតុណាមួយ ដែលថា កម្មករនៅក្នុងវិស័យនាំចេញច្រើនជាងគេបំផុតនៅក្នុងប្រទេសនេះ ដែលកំពុងតែបង្កើតទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនមហិមាដល់ក្រុមហ៊ុនបញ្ជាទិញ និងម្ចាស់រោងចក្រនានា មិនគួរទទួលបានចំណែកប្រកបដោយសមធម៌នោះទេ”៕
ប្រែសម្រួលដោយ ហួង កុកទៀន