27 C
Phnom Penh

ចំណុច​​​កណ្តាល

ដោយ ឌឹ ខេមបូឌា ដេលី

បទវិភាគ

នៅ​​​ក្នុង​​​សហគមន៍​​​សិល្បៈ​​​បាត់​​​ដំបង​​​ ការ​​​ប្រឹង​​​ប្រែងដើម្បី​​​​​​រក្សា​​​​​​​​​គំនិត​​​​​​ច្នៃ​​​ប្រ​​​ឌិត​​​

កុមារឈរថតជាមួយប៉េងប៉ោងនៅឯមជ្ឈមណ្ឌលសាមគ្គីក្នុងក្រុងបាត់ដំបងកាលពីសប្តាហ៍មុន។ រូបថត: Ben Valentine
កុមារឈរថតជាមួយប៉េងប៉ោងនៅឯមជ្ឈមណ្ឌលសាមគ្គីក្នុងក្រុងបាត់ដំបងកាលពីសប្តាហ៍មុន។ រូបថត: Ben Valentine

ក្រុង​​​បាត់​​​ដំបង-មួយ​​​សប្តាហ៍​​​មុន វិច​​​ិត្រករ​​​មួយ​​​ក្រុម​​​​​​នៅ​​​ទី​​​នេះ​​​ បាន​​​ប្រារព្ធ​​​ខួប​​​ទី​​​បួន​​​នៃ​​​សាមគ្គី ជា​​​មជ្ឈមណ្ឌល​​​សហគមន៍​​​​​​ប្រ​​​កប​​​ដោយ​​​មហិច្ឆតា ដែល​​​​​​បើក​​​​​​សម្រាប់​​​​​​អ្នក​​​ចាប់​​​អារម្ម​​​​​​ណ៍​​​ក្នុង​​​សិល្បៈ។

សាមគ្គី​​​ គឺ​​​ជា​​​ការ​​​ឆ្លុះ​​​បញ្ចាំង​​​​​​នៃ​​​វិចិត្រករ​​​នៅ​​​ក្នុង​​​ទី​​​ក្រុង ពោលគឺ​​​រស់​​​រវើក ជោគជ័យ​​​ ប៉ុន្តែ​​​ខ្វះ​​​ខាត​​​ថវិកា។

ដោយ​​​រក្សា​​​បាន​​​នូវ​​​​​​ធនធាន​​​មាន​​​កម្រិត​​​បំផុត​​​ មជ្ឈមណ្ឌល​​​​​​ដែល​​​រៀប​​​ចំ​​​ការ​​​តាំង​​​ពិព័រណ៍ សិក្ខា​​​សាលា ផ្តល់​​​នូវ​​​ការ​​​បណ្តុះ​​​បណ្តាល​​​ផ្នែក​​​សិល្បៈ​​​ និង​​​ធ្វើ​​​ជា​​​​​​ទី​​​តាំង​​​​​​​​​ប្រជុំ​​​​​​សម្រាប់​​​គំនិត​​​ច្នៃ​​​ប្រឌិត​​​ បានឆ្លង​​​កាត់​​​ឧបសគ្គ​​​ជា​​​ច្រើន​​​​​​ប៉ុន្មាន​​​ឆ្នាំ​​​កន្លង​​​មក​​​នេះ បាន​​​ជួយ​​​សង្គ្រោះ​​​នៅ​​​ចំណុច​​មួយ​​​បន្ទាប់​​​ពី​​​វិចិត្រករ​​​​​​​​​ បាន​​​បរិច្ចាគ​​​ការ​​​ងារ​​​សិល្បៈ​​​របស់​​​ខ្លួន​​​សម្រាប់​​​ព្រឹត្តិការណ៍​​​រៃ​​​អង្គាស​​​ប្រាក់។​​​​​​​​​​​​​​​

រយៈពេល​​​ពីរ​​​បី​​​ខែ​​​បន្ទាប់​​​មក​​​ ដំណើរ​​​ការ​​​​​​នៃ​​​មជ្ឈ​​​មណ្ឌល​​​នេះ​​​នឹង​​​កាន់​​​តែរង្គោះរង្គើ​​​ចាប់​​​តាំង​​​ពី​​​អង្គ​​​ការ​​​មូល​​​និធិ​​​កុមា​​​រ​​​កម្ពុជា ដែល​​​ទទួល​​​ខុស​​​ត្រូវ​​​លើ​​​មជ្ឈ​​​មណ្ឌល​​​នេះ​​​អស់​​​រយៈ​​​ពេល​​​១​​​ឆ្នាំ ឥឡូវ​​​នេះ​​​ បាន​​​ដក​​​ខ្លួន​​​ចេញ​​​ដោយ​​​សារ​​​តែបញ្ហា​​​ថវិកា។

សាមគ្គី មាន​​​សារៈ​​​សំខាន់​​​ជាង​​​មុន​​​ ពី​​​ព្រោះ​​​បាត់​​​ដំបង​​​មាន​​​តែ​​​ទី​​​តាំង​​​ពីរ​​​កន្លែង​​​ផ្សេង​​​ទៀត​​​ប៉ុណ្ណោះ​​​​​​សម្រាប់​​​តាំង​​​ពិព័រណ៍​​​សិល្បៈ​​​សហសម័យ ទោះ​​​បីជា​​​មាន​​​​​​វិចិត្រករ​​​ភាគ​​​ច្រើន​​​ដែល​​​ចាត់​​​ទុក​​​ទី​​​ក្រុង​​​នេះ​​​ជា​​​ផ្ទះ​​​របស់​​​ខ្លួន​​​ក៏​​​ដោយ​​​។​​​​​​​​​​​​​​​

ដោយ​​​សារ​​​តែ​​​អង្គ​​​ការ​​​ហ្វារពន្លឺ​​​សិល្បៈ ដែល​​​បាន​​​បង្រៀន​​​​​​សិល្បៈ​​​ដល់​​​យុវជន​​​មក​​​ពី​​​ក្រុង​​​បាត់​​​ដំបង​​​ចាប់​​​តាំង​​​ពី​​​ពាក​​់​​​កណ្តាល​​​ឆ្នាំ​​​១៩៩០នោះ ទី​​​ក្រុង​​​នេះ​​​​​​មាន​​​ធនធាន​​​នៃ​​​វិចិត្រករ​​​ចំណានៗ​​​ ដែល​​​​​​អន្ទះ​​​សា​​​ចង់​​​តាំង​​​ពិព័រណ៌​​៍នៅ​​​ក្នុង​​​ក្រុង​​​របស់​​​ខ្លួន។

​​​​​​​​​ទោះ​​​ជា​​​យ៉ាង​​​ណា​​​ក៏​​​ដោយ អ្នក​​​ទិញ​​​សិល្បៈ​​​សហ​​​សម័យ​​​ខ្មែរ​​​ភាគ​​​ច្រើន​​​​​​ គឺ​​​សុទ្ធ​​​តែ​​​ជន​​​បរទេស​​​ ហើយ​​​អ្វីៗ​​​ដែលធ្វើ​​​ឲ្យ​​​​​​ទើស​​​ផ្លូវ​​​ភ្ញៀវ​​​​​​ទេសចរ​​​ក្នុង​​​ក្រុង​​​បាត់​​​ដំបង​​​ មាន​​​ដូច​​​ជា​​​ការ​​​សាង​​​សង់​​​ផ្លូវ​​​ថ្នល់​​​​​​ក្នុង​​​រយៈពេល​​​ប៉ុន្មាន​​​ឆ្នាំ​​​ថ្មីៗ​​​កន្លង​​​មក​​​នេះ អាច​​​ប៉ះ​​​ពាល់​​​ដល់​​​ទី​​​ផ្សារ​​​សិល្បៈ។​​​

វិចិត្រសាលនៅឯរំចេក៥ក្នុងក្រុងបាត់ដំបង។ រូបថត: Geordie Hay
វិចិត្រសាលនៅឯរំចេក៥ក្នុងក្រុងបាត់ដំបង។ រូបថត: Geordie Hay

វិចិត្រករ ស្រី បណ្តូល ជា​​​ស្ថាបនិក​​​ម្នាក់​​​ក្នុង​​​បណ្តា​​​ស្ថាបនិកទាំង​​​អស់​​​របស់​​​​​​អង្គ​​​ការ​​​ហ្វារ ដែល​​​បាន​​​បណ្តុះ​​​បណ្តាល​​​វិចិត្រករ​​​ស្ទើរ​​​តែ​​​ទាំង​​​អស់​​​នៅក្នុង​​​បាត់​​​ដំ​​​បង​​​ បាន​​​និយាយ​​​ថា ទោះ​​​ជា​​​យ៉ាង​​​នេះ​​​ក្តី​​​ វិចិត្រករ​​​​​​នៅ​​​តែ​​​ប្រឹង​​​ធ្វើ​​​ការ។

លោក បណ្តូល ​​​បាន​​​និយាយ​​​ថា “​​​វិចិត្រ​​​ករ​​​មិន​​​មាន​​​ទ្រព្យ​​​ធនច្រើន​​​ទេ​​​ក្នុង​​​ពិ​​​ភព​​​លោក​​​នេះ។ វិចិត្រ​​​ករ​​​នៅ​​​ក្នុង​​​ខេត្ត​​​បាត់​​​ដំបង​​​ក្រី​​​ក្រ​​​ណាស់ ប៉ុន្តែ​​​ពួកគេ​​​ខ្លាំង​​​…. ពួកគេ​​​មិន​​​មាន​​​មហិច្ឆតា​​​ធំ​​​ទេ គឺ​​​ពួកគេ​​​គ្រាន់​​​តែ​​​ត្រូវ​​​ការ​​​ប្រាក់​​​កាស់​​​តិច​​​តួច​​​ ដើម្បី​​​ទិញ​​​អាហារ​​​ ពណ៌​​​និង​​​របស់​​​របរ​​​ធ្វើការ​​​ប៉ុណ្ណោះ”។​​​​​​

លោក បណ្តូល ដែល​​​​​​ជា​​​សមាជិក​​​​​​គណៈ​​​កម្មការ​​​នាយក​​​សាមគ្គី ដែល​​​សង្ឃឹម​​​ថា​​​នឹង​​​ប្រែ​​​ក្លាយ​​​អ្វី​​​ដែល​​​ជា​​​ការ​​​ប្រ​​​មូល​​​ផ្តុំ​​​មិន​​​ផ្លូវ​​​ការ​​​ទៅ​​​ជា​​​អង្គ​​​ការ​​​មាន​​​លក្ខណៈ​​​ជា​​​ប្រព័ន្ធ​​​សម្រាប់​​​សិល្បៈ និយាយ​​​ថា កិច្ច​​​នេះធ្វើ​​​ឲ្យ​​​វាមាន​​​សារៈ​​​សំខាន់​​​​​​ដើម្បី​​​បើក​​​មជ្ឈមណ្ឌល​​​មួយ​​​ដូច​​​ជា​​​សាមគ្គីជាដើម​​​​​​។​​​

លោក បេន វ៉ាឡែនទីន​​​ ជា​​​វិចិត្រករ​​​ និង​​​អ្នកគ្រប់គ្រង​​​​​​មជ្ឈ​​​មណ្ឌល​​​ ដែល​​​មាន​​​តាំង​​​ពិព័រណ៍រូប​​​ថតមាន​​​ចំណង​​​ជើង​​​ថា “បាត់​​​ដំបង ការងារ​​​ថ្មីៗ” បាន​​​និយាយ​​​ថា “យើង​​​នឹង​​​ក្លាយ​​​ជា​​​ទី​​​កន្លែង​​​មួយ​​​ ដែល​​​វិចិត្រករ​​​វិជ្ជា​​​ជីវៈ​​​ខ្មែរ​​​អាច​​​រៀន​​​ អាច​​​តាំងពិព័រណ៍​​​ ដែល​​​បន្ថែម​​​លើ​​​ជីវ​​​​​​ប្រ​​​វ​​​ត្តិ​​​របស់​​​ខ្លួន និង​​​ជា​​​ទី​​​កន្លែង​​​មួយ ដែល​​​អ្នក​​​​​​ផ្សេង​​​ទៀត​​​….អាច​​​មក អាច​​​សប្បាយ​​​ និង​​​បញ្ចេញ​​​​​​គំនិត​​​ច្នៃ​​​ប្រឌិត”។​​​​​​​​​

“បាត់​​​ដំបង” រៀប​​​រាប់​​​អំពី​​​រូប​​​ថត​​​ខ្មៅ​​​ស ដែល​​​លោក វ៉ាឡែនទីន បាន​​​ថតដើម្បី​​​ឆ្លុះ​​​បញ្ចាំង​​​ឲ្យ​​​ឃើញ​​​នូវ​​​សកម្មភាព​​​ខ្លះៗ​​​របស់​​​សាមគ្គី គឺ​​​កុមារ​​​អាច​​​ចូល​​​មក​​​គូរ​​​គំនូរ​​​ សួរ​​​សំណួរ​​​​​​វិចិត្រករ ឬ​​​មើល​​​រូប​​​​​​តាំង​​​ពិព័រណ៍​​​​​​។

លោក ដារ៉េន ស្វលឡូ ជា​​​សមាជិក​​​គណៈកម្មា​​​ធិការ​​​នាយក​​​សាមគ្គី​​​ ជាមួយ​​​នឹង​​​ប្រពន្ធ​​​​​​​​​​​​របស់​​​លោក  ជា​​​វិចិត្រករ ​​​គឺ អ្នក​​​ស្រី​​​ ខ្ចៅ​​​ ទូច​​​ គ្រប់​​​គ្រង​​​ទី​​​តាំងមួយ​​​ក្នុង​​​បណ្តាទី​​​តាំង​​​​​​សិល្បៈ​​​សហសម័យ​​​ពីរ​​​កន្លែង​​​​​​​​​ផ្សេង​​​ទៀត​​​នៅ​​​ក្នុង​​​ទី​​​ក្រុង គឺ​​​​​​បទុម បាន​​​និយាយ​​​ថា ” យើង​​​កំពុង​​​គិត​​​បន្ថែម​​​ពាក្យ​​​’សិល្បៈ​​​សហគមន៍’​​​​​​​​​ថែម​​​លើ​​​ឈ្មោះ​​​វិចិត្រ​​​សាល ពី​​​ព្រោះវា​​​មាន​​​សារៈ​​​សំខាន់​​​ចំពោះ​​​យើង​​​ដែល​​​ថា សហគមន៍​​​​​​ជាប់​​​ពាក់​​​ព័ន្ធ​​​​​​នឹង​​​សិល្បៈ”។​​​​​​​​​

លោក ស្វលឡូ បាន​​​និយាយ​​​ថា “វិចិត្រករ​​​ ចូវ ធានលី​​​ គឺ​​​ជា​​​ឧទាហរណ៍​​​នៃ​​​ការ​​​ជាប់​​​ទាក់​​​ទង​​​ជាមួយ​​​​​​​​​សហគមន៍​​​នេះ។ ធានលី​​​​​​នឹង​​​​​​​​​ផ្អាក​​​ការ​​​គូរ​​​របស់​​​គាត់ ដោយ​​​មិន​​​គិត​​​ផល​​​ប្រយោជន៍​​​ខ្លួន​​​ឯង គឺ​​​គាត់​​​ប្រើ​​​មណ្ឌល​​​សាមគ្គី​​​​​​ជា​​​ស្ទូឌី​​​យ៉ូ​​​នៅ​​​ពេល​​​នេះ ប្រសិន​​​បើ​​​មាន​​​យុវជន​​​ដែល​​​ចាប់​​​អា​​​រម្មណ៍ បើក​​​មើល​​​​​​សៀវ​​​ភៅ​​​​​​ស្តី​​​ពី​​​សិល្បៈ​​​ ហើយ​​​បន្ទាប់​​​មក​​​​​​បង្រៀន​​​​​​មេរៀន​​​​​​​​​អំពី​​​ប្រវត្តិ​​​សិល្បៈ​​​មួយ​​​ម៉ោង”។​​​​​​​​​​​​​​​

វិចិត្រករ ខ្ចៅ ទូច (ស្តាំ) និងប្តីរបស់អ្នកស្រី គឺលោក ដារ៉េន ស្វលឡូ ឈរនៅក្នុងហាងបទុម។ រូបថត: Geordie Hay

ទី​​​តាំងសិល្បៈ​​​ទី​​​បី​​​​​​នៅ​​​ក្នុង​​​ទី​​​ក្រុង​​​កើត​​​ឡើង​​​តាម​​​រយៈ​​​កិច្ច​​​ខំ​​​ប្រឹង​​​ប្រែងដើម្បី​​​​​​ជួយ​​​វិចិត្រ​​​ករ​​​ ទោះ​​​បី​​​ជា​​​​​​អត្ត​​​ខាត់​​​យ៉ាង​​​ណា​​​ក៏​​​មិន​​​បោះ​​​បង់​​​ចោល​​​ដែរ។​​​ បង្កើត​​​ឡើង​​​ដោយ​​​ អាឡាំង ត្រូឡេ អតី​​​ត​​​នាយក​​​វិទ្យា​​​ស្ថាន​​​បារាំង​​​​​​ក្នុង​​​ក្រុង​​​ភ្នំ​​​ពេញ​​​ រំចេក​​​៥​​​ផ្តល់​​​ឲ្យ​​​វិចិត្រករ​​​បួន​​​រូប​​​នូវ​​​ស្ទូឌីយ៉ូ​​​ និង​​​កន្លែង​​​ស្នាក់​​​នៅ។ បច្ច​​​ប្បន្ន​​​នេះ អ្នក​​​ស្នាក់​​​នៅ​​​ទី​​​នោះ រួម​​​មាន​​​ បូរ ហាក់ ហោ សីហា ង៉ែត ចាន់​​​ពេញ និង​​​មិល​​​ ចាន់​​​ក្រឹម​​​។

ទី​​​តាំង​​​សាមញ្ញ​​​នេះ ត្រូវ​​​បាន​​​ពង្រីក​​​ថ្មីៗ​​​នេះ​​​ដើម្បី​​​បន្ថែម​​​វិចិត្រសាល​​​សិល្បៈ​​​​​​ដោយ​​​មាន​​​កម្ម​​​វិធី​​​តាំង​​​ពិព័រណ៍​​​ទូ​​​លំ​​​ទូ​​​លាយ បន្ថែម​​​លើ​​​​​​បន្ទប់​​​នៅ​​​ជាន់​​​លើ ដែល​​​វិចិត្រករ​​​បួនរូប​​​តាំង​​​បង្ហាញ​​​ការ​​​ងារ​​​របស់​​​គេ។

លោក ត្រូឡេ បាន​​​និយាយ​​​ថា “រឿង​​​នេះ​​​ខ្ញុំ​​​បាន​​​គិត​​​តាំង​​​ពី​​​ដំបូងមក​​​​​​ម្លេ៉ះ គឺ​​​ឲ្យ​​​ពួក​​​​​​គេ​​​រក្សា​​​ទុក​​​កំណត់​​​​​​ត្រា​​​ដែល​​​​​​​​​ឆ្លុះ​​​បញ្ចាំង​​​នូវ​​​ការ​​​វិវត្តិ​​​​​​នៃ​​​​​​​​​ការ​​​ងារ​​​របស់​​​គេ។

លោក ស្វលឡូ បាន​​​និយាយថា ការ​​​ធ្វើ​​​​​​ឲ្យ​​​វិចិត្រករ​​​យល់​​​ដឹង​​​អំពី​​​សេចក្តី​​​ត្រូវ​​​ការ​​​​​​ក្នុង​​​ការ​​​ចង​​​ក្រង​​​ជា​​​ឯកសារ​​​នូវ​​​ការ​​​ធ្វើ​​​ដំណើរ​​​​​​ពួក​​​គេ​​​ គឺ​​​ជា​​​គំរូ​​​នៃ​​​ការ​​​ឧបត្ថម្ភ​​​ដែល​​​ពួក​​​គេ​​​ត្រូវ​​​ការ។ ការ​​​ជួយ​​​ពួកគេ​​​កំណត់​​​តម្លៃ​​​ គឺ​​​ជា​​​រឿង​​​មួយ ក្នុង​​​​​​ពេល​​​ដែល​​​វិចិត្រករ​​​ខ្លះ​​​ទម្លាក់​​​តម្លៃ​​​របស់​​​ខ្លួន​​​ ចំណែក​​​ឯវិចិត្រករ​​​​​​ផ្សេង​​​ទៀត​​​ឲ្យ​​​តម្លៃ​​​​​​ខ្ពស់​​​ពេក។​​​​​​

អ្នក​​​ស្រី ទូច​​​ និយាយ​​​ថា “​​​​​​វិចិត្រ​​​ករ​​​​​​គ្រប់​​​រូប​​​ ​​​កំពុង​​​ព្យា​​​យាមស្វែង​​​​​​រក​​​​​​ថា​​​ពួកគេ​​​ជា​​​នរណា និង​​​ប្រឹង​​​បន្ត​​​ទៀត។​​​ ដោយ​​​មាន​​​មណ្ឌល​​​សាមគ្គី​​​ស្ថិត​​​ក្រោម​​​ការ​​​​​​គ្រប់​​​គ្រង​​​របស់​​​យើង​​​ យើង​​​ត្រូវ​​​បន្ត​​​ធ្វើ​​​ឲ្យ​​​កន្លែង​​​នេះ​​​​​​ក្លាយ​​​ជា​​​កន្លែង​​​សម្រាប់​​​វិចិត្រករ​​​​​​ដើម្បី​​​ចែក​​​រំ​​​លែក រៀនសូត្រ​​​ និង​​​តាំង​​​ពិព័រណ៍​​​”៕រើន​​​

© 2023, ខេមបូឌា ដេលី. All rights reserved. No part of this article may be reproduced in print, electronically, broadcast, rewritten or redistributed without written permission.

អត្ថបទទាក់ទង

អត្ថបទអានច្រើន

សេចក្ដីរាយការណ៍ពិសេស