រឿងប្រលោមលោកខ្លីនិពន្ធដោយលោក អាឡិន ឡៃថ៍មិន
រឿងដែលមានចំណងជើងថា សុភា គឺជាផ្នែកទីបីនៃរឿងប្រលោមលោកខ្លីទាក់ទងនឹងគ្រួសារកសិករមួយនៅខេត្តកណ្តាល។ កាសែត ឌឹ ខេមបូឌា ដេលី បានចេញផ្សាយរឿងទីមួយគឺរឿងដែលមានចំណងជើងថា សងសឹក កាលខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំមុន និងរឿងទីពីរដែលមានចំណងជើងថា នីតា កាលពីចុងសប្តាហ៍មុន។ លោក អាឡិន ឡៃថ៍មិន ជាអ្នករូបវិទ្យា ជាអ្នកនិពន្ធ និងជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកមនុស្សសាស្ត្រនៃវិទ្យាស្ថានបច្ចេកវិទ្យារដ្ឋម៉ាស្សាជូសិតស៍ សហរដ្ឋអាមេរិក។ លោក ឡៃថ៍មិន ក៏ជាស្ថាបនិកនៃមូលនិធិហាប់ស្វែល ដែលធ្វើការដើម្បីផ្តល់អានុភាពដល់ស្ត្រីវ័យក្មេងនៅកម្ពុជាដែរ។
បកប្រែដោយ វណ្ណ រើន
គូរដោយ ម៉ើ ឌីយ៉ាដារ៉ាវុធ
លោកតាហុកសុគតនៅលើកុដិតូចមួយនៅក្បែរវត្ត។ មួយថ្ងៃបន្ទាប់ពីការបូជាសពរួច ព្រលឹមស្រាងៗឡើង កាម៉ាល់ ទៅប្រមែប្រមូលធាតុរបស់ព្រះតេជគុណ។ ព្រលឹមស្រាងៗ ភូមិមានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ លើកលែងតែពេលព្រះសង្ឃនិមន្តជាជួរៗចុះទៅស្រង់ទឹកក្នុងទន្លេប៉ុណ្ណោះ។ រទេះគោមួយគ្រឿងដាក់នៅក្បែរវត្តក្រោមភាពងងឹត ព្រាលៗ។ ចំណែកនៅសងខាងផ្លូវក្រួសក្រហមវិញ មានផ្ទះឈើខ្ពស់ចង្គ្រោងរកេតរកូតហាក់បីដូចជាបក្សីធាត់ទ្រលុកមានជើងវែងតៃរវ៉ៃអ៊ីចឹងដែរ។ឯរដូវវស្សាវិញ ផ្លូវពោរពេញទៅដោយគ្រលុកដែលមានទឹកដក់ និងភក់ប៉ប៉ិចប៉ប៉ាច់។ នារដូវប្រាំង ដីក្រហមហុយទ្រលោមជុំជិត។
លោកតាហុកធ្លាក់ខ្លួនឈឺត្រាំត្រែងជាទម្ងន់ពីរឆ្នាំមកហើយ។ ព្រះតេជគុណស្ទើរតែមិនអាចងើបពីកន្ទេលបាន ហើយខ្យល់អាកាសនៅក្នុងបន្ទប់ព្រះតេជគុណមានសភាពក្តៅស្អុះស្អាប់ ធំុក្លិនម្ហិះៗ។ នៅលើធ្នើរ កាម៉ាល់ប្រទះឃើញសៀវភៅមានធូលីដីរុំជុំជិត គឺសៀវភៅស្តីពីស្ត្រីផិតក្បត់និងព្រះវេស្សន្តរ និងវ៉ែនតាកញ្ចក់ក្រាស់ឃ្មឹកមួយ។ កាម៉ាល់ឈប់មួយសន្ទុះដើម្បីអានព្រះវេស្សន្តរពីរបីសន្លឹក។ បិទសៀវភៅកាលណាវាក៏នឹកភ្នកសោកស្តាយ ព្រោះតែការធ្វើស្រែចម្ការធ្វើឲ្យវានៅឃ្លាតឆ្ងាយពីការសិក្សា។ បន្ទាប់មក វាច្រករបស់របរទាំងអស់ក្នុងបាវថ្មមៗ មានដូចជារូបបដិមាព្រះពុទ្ធតូចមួយអង្គ និងរូបថតព្រះតេជគុណ ធី ហ៊ុត។ មិនមានសម្លៀកបំពាក់អ្វីនៅសេសសល់ក្រៅតែពីស្បែកជើងនិងស្បង់ចីពរ។នៅខាងក្រោយកុដិ កណ្តាលសួនច្បារមានដំណាំដាំដុះក្រៀមស្វិតស្រពាប់ស្រពោនស្លឹករុះរោយ មានទោចក្រយានខូចមួយគ្រឿងរបស់លោកតាហុកផ្អែកនឹងដើមអាកាស្យា។កាម៉ាល់មិនដែលស្គាល់ព្រះតេជគុណវ័យចំណាស់អង្គនេះច្បាស់ទេ។ ប៉ុន្តែលោកតាហុក គឺជាបងជីដូនមួយរបស់ឪពុកវា ហើយព្រះសង្ឃអង្គនេះបាននាំមកនូវការគោរពរាប់អានពីអ្នកភូមិផងរបងជាមួួយដល់គ្រួសារកាម៉ាល់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។
ចាប់តាំងពីរដូវច្រូតកាត់មក កាម៉ាល់និងពុកវាខំប្រឹងបោកបែនកណ្តាប់ស្រូវនៅខាងក្រោយផ្ទះ។ ការងារបោកស្រូវគឺជាការងារគួរឲ្យធុញទ្រាន់ ប៉ុន្តែងាយស្រួលជាងភ្ជួរស្រែបន្តិច។ កាម៉ាល់ចូលចិត្តស្តាប់ម្តាយវាច្រៀងពេលគាត់ដេរប៉ាក់ម្តងៗ។ពីរនាក់ពុកនិងកូនខំបោកបែនស្រូវពីព្រលឹមទល់ព្រលប់នៅពេលដែលគេហដ្ឋានទាំងឡាយអុជចង្កៀងប្រេងកាតបំភ្លឺផ្លុងៗ។ ក្លិនសាច់មាន់ឆាខ្ញីសាយភាយឈ្ងុយឈ្ងប់ពេញភូមិ។ ក្រោយពីកាម៉ាល់ហូបអាហារពេលល្ងាចជាមួយពុកម៉ែនិងប្អូនស្រីបីនាក់រួចកាលណា វានិងពួកម៉ាកវាឧស្សាហ៍ណាត់ជួបគ្នានៅតាមផ្លូវគ្រលុកគ្រលាក់ដែលមានទឹកដក់ បន្ទាប់មកក៏នាំគ្នារត់ស្រសើចក្អាកក្អាយកាត់តាមសួនដាំបន្លែនិងហ្វូងគោ លុះដល់ហាងមួយនៅទល់មុខផ្សារ។បើពួកគេជួបព្រះសង្ឃ គេបន្ថយល្បឿនមួយស្របក់ សំពះប្រណិប័តន៍ ហើយក៏រត់បន្តទៅទៀត។ ទៅដល់ហាងភ្លាម យុវជនទាំងនេះក៏អង្គុយផ្អែកលើកៅអីជ័រពណ៌សដោយនាំគ្នាផឹកទឹកត្នោតជូរ លុះដល់ពេលវាលស្រែដែលស្ថិតនៅជុំវិញបាត់ចូលក្នុងស្បៃរាត្រី។
មួយសប្តាហ៍ក្រោយពីការសុគតរបស់លោកតាហុក ភូមិទាំងមូលត្រៀមរៀបចំចូលឆ្នាំថ្មីប្រពៃណីខ្មែរ ហើយប្អូនជីដូនមួយរបស់ឆាយឈ្មោះសុភា តែងតែមកលេងភូមិស្រុករាល់ឆ្នាំ ដោយស្នាក់នៅជាមួយពូមីងនាង។ កាម៉ាល់លបដើរតាមពីក្រោយនាងពីចម្ងាយក្នុងពេលដែលនាងដើរទៅផ្សារ រង់ចាំនាងនៅក្នុងតូបលក់ស្វាយនិងសាវម៉ាវ បន្ទាប់មកក៏ដើរតាមពីក្រោយនាងត្រឡប់មកផ្ទះពូនាងវិញ។សក់ទន់រលើបរលោងវែងអន្លាយរបស់នាងក្រាលគ្របលើខ្នង យោលចុះយោលឡើង នៅពេលនាងកម្រើកខ្លួនម្តងៗ។ សូម្បីតែនៅក្រោមម្លប់ហាងក៏ដោយ ក៏សម្បុរស្បែកនាងសខ្ចីស្រដៀងនឹងបារាំងដែរ។ ការស្លៀកពាក់រឹបៗ និងអាវខើចលើខើចក្រោម ដែលនាងបានទិញពីហាងនៅភ្នំពេញបញ្ចេញរាងសុដន់មូលក្បំ។អ្នកលក់ដូរខ្លះដេញនាងចេញ ពេលដែលនាងដើរជិតដល់ហាងរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ឆាយដែលលក់ចង្រិតនិងកណ្តូបចៀនដាក់ក្នុងកន្ត្រកផ្តៅ តែងតែទទួលស្វាគមន៍នាងឲ្យចូលតូបវានិងជូនកូកាកូឡាឲ្យនាងផឹក។ ជួនកាល សុភាជួបមិត្តភក្តិកាលនៅពីក្មេងៗរបស់នាងនៅឯផ្សារ។ពួកគេស្រាក់ដៃគ្នាដូចជាសិស្សសាលា ហើយនាំគ្នាជជែកលេងពីនេះពីនោះកន្លះម៉ោងក្រោមរនាំងបាំងសាចនៃហាង។
ក្រោយពីដេកមួយយប់ជាមួយពួកម៉ាក កាម៉ាល់ដើរកាត់មុខផ្ទះពូនាង ក្រែងលោបានឃើញមុខនាងតាមបង្អួច។ ប្រសិនបើអ្នកកំលោះមិនឃើញនាងនៅក្នុងផ្ទះទេអ្នកកំលោះនឹងអង្គុយសំកុកចាំក្នុងទីងងឹតកៀកនឹងទ្រុងមាន់ ហើយសូត្រធម៌រហ៊ឹមៗដែលអ្នកកំលោះពុំដែលសូត្រសោះពេលទៅវត្តម្តងៗ។ អ្នកកំលោះស្រមៃឃើញបបូរមាត់ក្រហមទុំរបស់នាង ពេលចូលដេកលើគ្រែក្រោមផ្ទះឈើ ហើយឃើញស្បែករលោងម៉ដ្ឋខៃរបស់នាងរាល់ព្រឹក ពេលអ្នកកំលោះនិងពុកវាដាក់ស្រូវសើមហាលថ្ងៃ។ ពេលថ្ងៃត្រង់ អ្នកកំលោះឮសំឡេងនាងលាយឡំនឹងសំឡេងសូត្រធម៌របស់ព្រះសង្ឃដែលឮសូររហៀងៗពីចម្ងាយ។ នាពេលរសៀល មានឮសូរសំឡេងខ្លែងរហ៊ឹមៗ នៅពេលឯកនិងតួខ្លែងប៉ះនឹងខ្យល់ជំនោរ។ ពេលល្ងាច អ្នកកំលោះ ចូលរួមជាមួយអ្នកភូមិផ្សេងទៀតដើម្បីលេងចោលឈូង។ អ្នកកំលោះមិនគិតអ្វីទាំងអស់ក្រៅតែពីនាងទេ។
ក្រោយពីលេងល្បែងចោលឈូងនៅពាក់កណ្តាលសប្តាហ៍រួចមក កាម៉ាល់បានឮបុរសពីរនាក់ជជែកគ្នា។ គេទាំងពីរនាក់ស្រវឹងដាប ហើយទំពាស្លាឮគ្រួបៗ។
បុរសម្នាក់និយាយ “ស្រីខូចតូចច្រឡឹងមកវិញហើយវ៉ឺយ!”
“ស្រីខូចថ្លៃណាស់!”
“តើអ្ហែងដឹងថា ថ្ងៃនេះនាងសម្លឹងមុខតារារិទ្ធនៅផ្សារទេ អ្ហា៎?”
“តើវាយ៉ាងមេ៉ច អ្ហា៎?”
“សម្លឹងចំមុខតែម្តងហើយ យ៉ាងយូរទៀត ហើយប្រពន្ធរិទ្ធ ក៏ដេញនាងចេញទៅ។”
“នាងជាស្រីចើកមែនណា៎! នាងសម្លឹងមុខអញអ៊ីចឹងដែរ វ៉ឺយ!”
“អ្ហែងមិនមានប្រាក់សម្រាប់នាងទេ។”
អ្នកទាំងពីរក៏សើចចេញធ្មេញក្រហមប្រាកក្រោមពន្លឺចង្កៀងគោម។
កាម៉ាល់ចង់ហក់ដាល់ពួកគេ តែទប់ចិត្តបាន។ អ្នកកំលោះ មានវ័យ២៧ឆ្នាំ ហើយក៏មានកម្លាំងមាំមួនដែរ ប៉ុន្តែ អ្នកកំលោះគ្រាន់តែដាល់ផ្ទប់បាតដៃខ្លួនឯងលាន់ភឹបៗ ហើយក៏ដើរត្រុយទៅផ្ទះតាមផ្លូវដីក្រហម។ អ្នកកំលោះធ្លាប់ជួបស្រីពេស្យាពីមុននៅភូមិតាកៅ តែសុភាមិនមែននៅក្នុងចំណោមពួកគេទាំងនោះទេ។សំឡេងនាងច្បាស់ហើយលះ ពីរោះស្រួយស្រិបដូចសារិកា។ នាងមានក្លិនក្រអូបសាយដូចផ្កាម្លិះរួត ហើយចូលចិត្តអានសៀវភៅណាស់។
យប់នោះ ពេលប្រះខ្លួនលើកន្ទេលក្បែរគោ កាម៉ាល់រសាប់រសល់ដេកពុំលក់សោះ។ ពុកអ្នកកំលោះដេកលក់ស្រម៉ុកខុរៗនៅក្បែរខាង។ នៅលើផ្ទះ អ្នកកំលោះឮប្អូនស្រីឈ្មោះនីតាបំពេរកូនតិចៗ ហើយប្អូនស្រីម្នាក់ទៀតដេកបម្រះព្រុសប្រះៗ។ នៅទល់មុខផ្ទះ អ្នកជិតខាងម្នាក់ដើររេរាជុំវិញបន្ទប់ពីររបស់គាត់ ដោយរៀបចំដាក់បាយដំណើបផ្អែមសែនឲ្យខ្មោចសេពសោយ។
ពេលចោលភ្នែកមើលទៅផ្លូវងងឹតឈឹង ស្រាប់តែកាម៉ាល់នឹកដល់សុភា។ អ្នកកំលោះឧស្សាហ៍គិតរវើរវាយដល់នាងពេលនាងមកលេងផ្ទះម្តងៗ ប៉ុន្តែ អ្វីៗដូចជាខុសប្លែកនៅពេលនេះ។ប្រហែលជាសម្តីអសុរោះរបស់ជនប្រមឹកពីរនាក់បានរំខានដល់អារម្មណ៍អ្នកកំលោះយ៉ាងខ្លាំង ឬប្រហែលមកពីនាងមានសម្រស់ស្អាតគួរជាទីបេតីលើសពីឆ្នាំមុនយ៉ាងណាទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តីនាងហាក់ដូចជានៅជិតបង្កើយ ដែលអ្នកកំលោះអាចឈោងដៃប៉ះនាងបាន។អ្នកកំលោះចងចាំថា ខ្លួនធ្លាប់ឃើញនាងកាលពីនៅតូច ពេលនាងជួយម៉ែនាងធ្វើនំនេកប្រគេនព្រះសង្ឃ។ អ្នកកំលោះចាំបានថានាងបោកគក់ខោអាវនៅក្នុងទន្លេបណ្តើរ ច្រៀងចម្រៀងបទបែកក្អមអូនហើយបណ្តើរ។ ពេលនាងធំដឹងក្តី ជួនកាលអ្នកកំលោះនិយាយជាមួយនាងនៅឯផ្សារ ឬនៅឯពិធីបង្កក់កូន។ លុះដល់អាយុពេញវ័យ១៨ឆ្នាំ នាងជានារីដ៏ស្រស់ស្អាតដាច់គេនៅព្រែក បាណន់។ កាម៉ាល់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងត្បិតមួយខែក្រោយពីពុកនាងទទួលការវះកាត់មក បានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារនាងធ្លាក់ខ្លួនជំពាក់បំណុលគេរុំកោះ។ នាងចាកចេញពីភូមិ ហើយក៏ឡើងជិះរថយន្តក្រុងមកក្រុងភ្នំពេញ។
មួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ ហើយមួយឆ្នាំទៀតក៏កន្លងផុតទៅដែរ។ មួយឆ្នាំទៀតក៏ចេះតែរំលងទៅជាលំដាប់។ ពុកម៉ែនាងទទួលបានសំបុត្រមានប្រាក់យ៉ាងច្រើនដែលនាងផ្ញើឲ្យរាល់ខែ ប៉ុន្តែ ពុកម៉ែនាងហាមមិនឲ្យនាងមកជាន់ផ្ទះទៀតទេ។ នៅឆ្នាំទី២ ពេលដែលនាងបានចាកចេញទៅ ពូនាងឈ្មោះសុវណ្ណផ្តល់កន្លែងស្នាក់អាស្រ័យនៅផ្ទះរបស់គាត់ក្បែរវត្ត។ ពូនាងប្រាប់បងប្អូនជីដូនមួយនិងមិត្តភក្តិគាត់ថា មីអូនជាកូនស្រីសំណព្វរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ សុភាគ្រាន់តែមកលេងភូមិម្តងម្កាលប៉ុណ្ណោះ។ រាល់ដង នាងទិញអំណោយចែកឲ្យអ្នកដែលនាងស្គាល់គ្រប់ៗគ្នា។ ថ្ងៃមួយ នាងវិលត្រឡប់ទៅទីក្រុងវិញ ដោយបើករថយន្តមួយគ្រឿងម៉ាកឡែនដ៍ រ៉ូវើរ៍ពណ៌ស។
ពេលកាម៉ាល់ប្រះខ្លួនដេកលើកន្ទេលភ្លាម រំពេចនោះអ្នកកំលោះក៏គិតដល់សុភាភ្លាមដែរ ហើយចំហាយក្តៅជ្រាបពេញខ្លួនប្រាណដូចជាកម្តៅទឹកត្នោតជូរផឹកចូលពោះឆួលឡើងអ៊ីចឹងដែរ។ ហេតុអីអ្នកកំលោះមិនដែលសរសេរសំបុត្រទៅនាងពេលនាងចាកចេញពីភូមិ?ចុះហេតុអីអ្នកកំលោះពុំដែលនិយាយរកនាងពេលនាងមកលេងផ្ទះម្តងៗ? រំពេចនោះ អ្នកកំលោះដឹងថា ខ្លួនកំពុងរង់ចាំរាប់ឆ្នាំមកហើយ ដើម្បីបានរៀបការនឹងនាង។
រាត្រីបន្ទាប់មកទៀត ក្រោយពីហូបបាយទឹកពេលល្ងាចរួច កាម៉ាល់និយាយអំពីនាងទៅកាន់ពុកម៉ែ។ នៅដើមខែមេសា ធាតុអាកាសក្តៅហួតហែងខ្លាំងណាស់ ហើយរាល់យប់សីតុណ្ហភាពឡើងដល់៣២អង្សា។ ដោយក្តៅបែកញើសជោកខ្លួន កាម៉ាល់ដាក់ក្រណាត់សើមនៅលើមុខ ពេលវានិយាយ។ ពុកអ្នកកំលោះដេកច្រងាងលើតុឈើដោយគ្មានពាក់អាវ គិតបូកចំនួនបាវទម្ងន់៥០គីឡូដែលពួកគេច្រកស្រូវកាលពីអាទិត្យមុន។ គាត់ទម្លាក់ខ្មៅដៃចុះ ពេលគាត់ប្រឹងស្តាប់ឲ្យយល់អត្ថន័យសម្តីរអាក់រអួលរបស់កូនប្រុសគាត់។
“អ្ហែងកូនពុក មែនអី!” “អ្ហែងឆ្កួតមែនទែនហើយ! នាងជាស្រីខូចទេណា៎។” ពេជ្រស្ទុះក្រោកឡើង ហើយដើរត្រេះត្រុះទៅមកៗក្នុងបន្ទប់ដ៏តូចមួយ។ ទោះបីគាត់ទាបក៏ដោយក៏ក្បាលគាត់ទើសអំពូលភ្លើង ដែលព្យួរយីងយោងៗជាប់នឹងពិតានដែរ។ស្រមោលអំពូលរេចុះរេឡើងក្នុងផ្ទះ។
ម៉ែរបស់កាម៉ាល់ឈ្មោះរីណា ក៏និយាយអង្វរករថា “សូមអង្វរចុះ ឪវា!។” រីណាដាក់ម្ជុលចុះមួយឡែក ហើយដៀងភ្នែកមើលកូនពៅបង្អស់របស់គាត់ឈ្មោះស្រីពៅ ដែលកំពុងដុសលាងចាននឹងច្រាសជាមួយទឹកមួយធុង។ “ឪវា! គួរស្តាប់កូននិយាយផង!”
ពេជ្រស្រែកឡើង “ប្រយ័ត្នបន្តិចហ្ន៎ះ។ កាម៉ាល់ត្រូវតែប្រយ័ត្ន កាម៉ាល់ល្ងង់ជាងគោទៅទៀត។”
ពេលឮសំឡេងស្រែកគំហកខ្លាំងៗរបស់ពុកនាងភ្លាម ស្រាប់តែនីតា ដែលកំពុងតែបំបៅដោះកូន ក៏ដើរចេញពីវាំងននដែលចែកខណ្ឌផ្ទះជាបន្ទប់តូចៗ ប៉ុន្តែ នាងបែរជានៅស្ងៀមមិនចេញស្តីមួយម៉ាត់ទេ។ កូនស្រីច្បងបង្អស់ឈ្មោះធីតាទើបតែឈប់គក់ច្របាច់ខ្នងឲ្យម៉ែនាង។
ពេជ្រនិយាយថា “នាងជាស្រីរបស់អ្នកមានណា៎ មានប្រុសច្រើនណាស់វ៉ឺយ!។”
រីណាតប “នាងមានសង្សារហើយ។”
ពេជ្រស្រែកគំហក “ ម៉ែវា! ឆ្កួតដែរអីហ្នឹង! តើម៉ែវាចង់ ឲ្យកូនរៀបការនឹងស្រីខូចអ៊ីចឹង អ្ហី?”
មួយរយៈកន្លងមកនេះ រីណាទាស់មាត់ទាស់កប្រកែកនឹងប្តីគាត់ ជួនកាលគាត់ធ្វើដូច្នេះមែន ប៉ុន្តែ ពេលនេះគាត់គ្រាន់ តែដកដង្ហើមធំ ហើយក៏អ៊ុតអាវដែលទើបតែដេររួចសម្រាប់ ពាក់នៅពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មីប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ងាកទៅមើលមុខកាម៉ាល់ ដែលកំពុងអង្គុយធ្វើម៉ក់ៗក្បែរអាគុយឡាន។ “កូនសម្លាញ់ម៉ែ មានស្រីច្រើនណាស់ដែលកូនអាចយកធ្វើប្រពន្ធ។ មាននាងលីណា និងកូនស្រីរបស់រ៉ានី កូនស្រីរបស់តារា នាងណារី និងកូនស្រីរបស់ហ្វាល់ឡាជាដើម។ កូនឯងឆ្លាត ហើយក៏សង្ហាទៀត។ មិនមែនតែម៉ែម្នាក់ទេ ដែលនិយាយដូច្នេះ។” ច្រើនលើកច្រើនសាហើយកាលពីឆ្នាំមុន ម្តាយកាម៉ាល់បាន និយាយដូច្នេះដែរ គ្រាន់តែគាត់ដូរឈ្មោះស្ត្រីជាកូនក្រមុំប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកកំលោះដឹងថាគាត់ស្រឡាញ់វា ប៉ុន្តែ គាត់មិនយល់ពីជម្រៅទឹកចិត្តរបស់អ្នកកំលោះទេ។
ក្នុងពេលដែលម្តាយអ្នកកំលោះរៀបរាប់អំពីឈ្មោះស្ត្រី ជាកូនក្រមុំ កាម៉ាល់មើលឃើញរូបសម្ផស្សសុភាស្អាតឡើង នៅព្រឹកថ្ងៃនោះពេលនាងនៅឯផ្សារដាក់របស់របរផ្សេងៗ ចូលក្នុងកន្ត្រកយួរ។ ដៃនាងទាំងគូទន់ភ្លន់ដូចជាអ្នករាំរបាំអប្សរាអ៊ីចឹង។ អ្នកកំលោះចងចាំនូវអាកប្បកិរិយានឹងធឹងរបស់នាង ដែលមិនចុះញ៉មចំពោះពាក្យចចាមអារ៉ាមរអេច រអូចក្នុងភូមិឡើយ។ អ្នកកំលោះហៀបនឹងនិយាយទៅរក នាងទៅហើយនៅពេលនោះ។ តាមពិត នាងប្រហែលចាប់អារម្មណ៍ថា អ្នកកំលោះលួចសម្លឹងមើលនាង ប៉ុន្តែ នាងគ្រាន់តែរលាស់សក់ទៅម្ខាង ហើយក៏ដើររ៉ុយទៅតូបមួយទៀត ដើម្បីទិញត្រីទន្លេស្រស់ៗ។ នៅជើងឆ្វេង នាងពាក់ខ្សែកជើងដែលធ្វើអំពីប្រាក់មួយខ្សែដ៏ស្តើងដោយមានដាំរំលេចនូវត្បូងពណ៌ខៀវបៃតងជាច្រើនគ្រាប់។ពេជ្រនិយាយ “ខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់ទៀតទេ។” ពេជ្រក៏ដាក់គូទ អង្គុយចុះគ្រឹបលើរនាបឫស្សីក្បែរកាម៉ាល់ ពេលនេះ កាម៉ាល់ភ័យខ្លាចពុកវាយតប់វា។ ពេជ្រស្រដីបន្ត “ប្រហែលជាយើងមានស្រូវតែ២០ឬ២៥បាវប៉ុណ្ណោះឆ្នាំនេះ។ គឺបានស្រូវតែពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះបើធៀបនឹងឆ្នាំមុន។ យើងនឹងលក់ស្រូវឲ្យឌុយ ពេលគាត់បើកឡានកាត់តាមភូមិនេះ។”
កាម៉ាល់បញ្ចេញទឹកមុខយល់ស្រប។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកកំលោះគិតថា វាត្រូវហ៊ាននិយាយរកនាងសរសើរនាង និងប្រាប់បំណងខ្លួនឲ្យនាងដឹង។ ប៉ុន្តែ ធ្វើម៉េចកើតទៅ? ចុះនឹងមានអ្វីកើតឡើងទៅហ្ន៎?អ្នកកំលោះប្រឹងនឹកគិតដល់ថ្ងៃអនាគត ប៉ុន្តែពុំអាចនឹកឃើញនូវអ្វីក្រៅពីបច្ចុប្បន្នសោះ ដោយគ្រាន់តែឮសំឡេងរបស់ពុកវារងូវៗក្នុងត្រចៀកលាយឡំនឹងក្លិនខ្ញីពីម្ហូបពេលល្ងាចដែលនៅភាយជាប់វិលវល់នៅឡើយ។
ពេជ្រនិយាយ “ឌុយប្រហែលបោកប្រាស់យើងដូចឆ្នាំមុនអ៊ីចឹង។ គាត់នឹងលក់ស្រូវយើងឲ្យប្រជាជនគាត់នៅវៀតណាមបានចំណេញប្រាក់កប់ក្តោងហើយ។ ប៉ុន្តែតើធ្វើម៉េចកើតទៅ។” ពេជ្រក៏ងើបឈរឡើង ហើយបន្លឺវាចា “ណ្ហើយ! ល្មមឈប់និយាយត្រឹមនេះចុះយប់នេះ។” គាត់ក៏ឆ្កឹះដីចេញពីក្រចកដៃគាត់ដែលគាត់មិនសូវខ្វល់នឹងសម្អាត។បន្ទាប់មក គាត់ចុះពីលើផ្ទះតាមជណ្តើរឈើរខេករខាកហើយក៏ប្រះខ្លួនដេកលើកន្ទេលនៅខាងក្រោមផ្ទះ។ ដោយរំខានមាន់ក៏ផ្អើលស្រែកយំខ្ញកៗ ហើយក៏លោតហើរព្រាត។ កាម៉ាល់អើតមើលតាមប្រហោងរនាប ក្នុងខណៈដែលពុកវារុំក្រមាពីរជុំជុំវិញកគាត់រាល់យប់ ដើម្បីបានសំណាងល្អ។ នៅក្បែរ មានពន្លឺឆ្លុះចាំងតាមរនាប ជាកន្លែងគាត់សម្រាកនិងចងគោមួយនឹម។ អ្នកកំលោះនិងពុកវាដេកនៅក្រោមផ្ទះ ចាប់តាំងពីនីតារត់ចោលប្តីដែលមិនសូវចូលផ្ទះរបស់នាង ហើយក៏មកជួបជុំគ្រួសារវិញ។ យ៉ាងហោចណាស់ពេលនេះ ពុកវាមិនចាំចាច់ស្រែកហៅម៉ែវាឲ្យជួយគ្រាហ៍ឡើងជណ្តើរទៀតទេ នៅពេលដែលគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញស្រវឹងស្រាទាំងកណ្តាលយប់អធ្រាត្រ រំខានដល់អ្នកជិតខាងឲ្យភ្ញាក់ពីដំណេកនិងធ្វើឲ្យគ្រួសារអាម៉ាស់មុខ។ យូរមកហើយ កាម៉ាល់ចិញ្ចឹមចិត្តប្តេជ្ញាថា ខ្លួននឹងមិនដើរតាមគន្លងពុកវាទេ។វាត្រូវទៅរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ បើវាមិនរវល់ធ្វើស្រែចម្ការទេនោះ។
ប្រាំឆ្នាំមុន មិត្តភក្តិរបស់វាឈ្មោះជីវ័ន្ត ដែលមានសមាជិកគ្រួសារសុទ្ធតែកូនប្រុសៗបានទទួលអាហារូបករណ៍ទៅរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ។
បន្ទាប់ពីរៀបទុកដាក់ម្ជុលដេរក្នុងហិបឈើគាត់រួចស្រួលបួល ម៉ែកាម៉ាល់ក៏ចុះតាមជណ្តើរពីលើផ្ទះមកដី ដើម្បីបត់ជើងតូចមុននឹងចូលនិទ្រា។ ស្រីពៅនិងនីតាចូលក្នុងវាំងននរៀបចំកន្លែងដេក។
ធីតានិយាយខ្សឹបៗថា “បង! កុំព្រួយធ្វើអី។” នាងយកដៃជូតញើសចេញពីថ្ងាសនាង។ “បងនឹងរកប្រពន្ធបានពុំខាន។ មីងរ៉ានីមានទ្រព្យច្រើន។ ឯកូនស្រីគាត់ក៏មានសម្រស់មិនអន់ដែរ។” កាម៉ាល់សម្លឹងមើលស្រមោលអំពូលភ្លើងដែលចងព្យូរតែងតោង ហើយក៏បង្វិលគ្រាប់ពោតលើបាតដៃចុះឡើងៗ។ ធីតាបន្លឺឡើង “បងប្រុស! បងកំពុងគិតអីហ្នឹង?។” នាងជាកូនស្រីមានអាយុស្របាលៗបន្ទាប់ពីកាម៉ាល់ដែរ។ នាងជាកូនស្រីដែលចេះជួយធ្វើកិច្ចការផ្ទះម៉ែនាងដូចជាដណ្តាំបាយទឹកនិងបោសជូត។ ចំណែកស្រីពៅវិញទៅសាលារៀន នីតាមើលថែទាំកូននាង។ ដោយសារតែជួបប្រទះបទពិសោធអភ័ព្វផ្ទាល់ខ្លួន ធីតាក៏ជាកូនស្រីដែលយល់ដឹងច្រើនអំពីសេចក្តីស្នេហារវាងប្រុសនិងស្រីដែរ។
“បងគិតដល់សុភា មែនទេ?”
កាម៉ាល់ងក់ក្បាលយល់ស្រប។ អ្នកកំលោះនិយាយតិចៗថា “បងទ្រាំមិនបានទេ។”
ធីតាតប “ខ្ញុំនឹងយកសំបុត្របងឲ្យនាង។”
កាម៉ាល់ក្រោកឈរ ហើយក៏ចាប់ដៃប្អូនស្រីជាប់។ អ្នកកំលោះរារែកចិត្ត បើទោះបីប្អូនស្រីស្ម័គ្រចិត្តជួយក៏ដោយ។ “បងអរគុណឯងណាស់។ បងដឹងថា ពុកនឹងផ្លាស់ប្តូរចិត្ត។ ពុកព្រួយចិត្តណាស់ ព្រោះស្រូវមិនបានផលល្អសោះ។ បងនឹងនិយាយតតាំងជាមួយពុកនៅអាទិត្យក្រោយនេះ។ បើពុកជួបសុភា គាត់អាចនឹងសួរនាំនាង។”
ព្រឹត្តិការណ៍ជាបន្តបន្ទាប់ផ្តើមកកើតឡើងក្នុងគំនិតស្រមើស្រមៃរបស់កាម៉ាល់។ សុភានឹងទទួលបានសំបុត្រអ្នកកំលោះហើយនាងនឹងយល់នូវអារម្មណ៍ខ្លួនទៅលើនាង ហើយខ្លួនក៏មានតម្លៃដែរ។ អ្នកកំលោះនឹងជជែកលេងនឹងនាងអំពីសៀវភៅផ្សេងៗអំពីរឿងព្រះវេស្សន្តរនិងអំពីទីកន្លែងនានានៅលើពិភពលោក។ នាងនឹងដឹងថា អ្នកកំលោះយល់ដឹងច្រើនលើសពីការធ្វើស្រែចម្ការទៅទៀត។ ទីបំផុត ពុកអ្នកកំលោះនឹងយល់ព្រមពុំខានឡើយ។ អ្នកកំលោះនឹងរៀបការជាមួយសុភា។អ្នកទាំងពីរនឹងដើរទៅណាមកណាជាមួយគ្នា។ អ្នកកំលោះចង់ទៅលេងក្រុងភ្នំពេញនិងក្រុងព្រះសីហនុ និងថែមទាំងក្រុងបាងកកដែរ។អស់ឱ! ទីនោះចម្លែកហើយស្អាតអស្ចារ្យប៉ុណ្ណាទេហ្ន៎។ អ្នកកំលោះឮពាក្យចចាមអារាមថា សុភាបានទៅលេងក្រុងបាងកក។ នាងនឹងបង្ហាញអ្នកកំលោះឲ្យស្គាល់ក្រុងបាងកក។ បន្ទាប់មកប្រហែលជាអ្នកទាំងពីរនឹងបើកហាងមួយក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ ប្រហែលជាសុភាចង់រស់នៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ នាងមិនចង់វិលត្រឡប់ទៅរស់នៅក្នុងភូមិវិញទេ។ពួកគេនឹងរស់នៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកកំលោះមើលថែពុកម៉ែនិងបងប្អូនស្រីខ្លួនយ៉ាងម៉េចទៅ ប្រសិនបើទៅរស់នៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញ? ពេជ្រត្រូវការអ្នកកំលោះដើម្បីធ្វើស្រែ។ ឯពេជ្រវិញសូម្បីតែដើរក៏ពិបាកទប់ខ្លួនដែរក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។ ប្រហែលពួកគេត្រូវទុកស្រែចោលហើយមើល៍ទៅ។ កាម៉ាល់អាចផ្ញើប្រាក់កាសមកផ្ទះ។ អ្នកកំលោះនឹងបានប្រាក់កាសពីការរកស៊ីបើកហាង។ ដោយវិធីណាមួយ អ្នកកំលោះត្រូវពិចារណាឲ្យសព្វគ្រប់សិន។ អ្នកកំលោះជឿជាក់ថា ខ្លួននឹងរិះរកឃើញវិធីនោះ។
ហូបផ្លែស្វាយពេលយប់រួច កាម៉ាល់ឡើងកាំជណ្តើរទៅលើផ្ទះហើយក៏ប្រះខ្លួនដេកលើកន្ទេលដោយមិនដោះខោអាវទេ។ នៅពេលវាសណ្តូកខ្លួនដេកភ្លាម ហើយចោលភ្នែកទៅផ្លូវ ក៏ឃើញបង្គោលរបងមុខផ្ទះមានចាំងពន្លឺផ្លេកៗ ដូចជាក្រណាត់សមួយផ្ទាំងត្រូវពន្លឺព្រះចន្ទអ៊ីចឹងដែរ។ នារាត្រីនោះ កាម៉ាល់យល់សប្តិថា វានិងសុភាជិះទូកមួយជាមួយគ្នាអណ្តែតតាមខ្សែទឹកហូរ។នាងផ្តេកក្បាលនាងកើយភ្លៅវា ឯសក់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់នាងរម្សាយគ្របជុំវិញចង្កេះអ្នកកំលោះប្រៀបបាននឹងដៃដ៏ស្រលូនរបស់នាងអ៊ីចឹង។
សុភាមិនឆ្លើយតបនឹងសំបុត្ររបស់អ្នកកំលោះទេ។កាម៉ាល់ក៏សរសេរសំបុត្រច្បាប់ទី២ ផ្ញើទៅនាង ដែលប្អូនស្រីអ្នកកំលោះប្រគល់ដល់ដៃនាងផ្ទាល់ ក្នុងពេលដែលនាងដើរចេញពីវត្តក្រោយពីបុណ្យមហាសង្ក្រាន្ត។ នាងក៏មិនឆ្លើយនឹងសំបុត្រទីពីរនេះដែរ។
តាមការណែនាំរបស់ធីតា កាម៉ាល់សុំឲ្យមីងអឿនដែលជាមេអណ្តើកទៅចែចូវជាមួយពុកម៉ែសុភា។ គាត់ជាស្ត្រីបានពាក្យបានសម្តីណាស់ ហើយក៏ជាប្រពន្ធលោកមេភូមិដែរ។ គាត់មានអង្កាំមន្តស្នេហ៍ដែលគាត់ប្រើសម្រាប់កិច្ចការមេអណ្តើក។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី គាត់មិននិយាយវែងឆ្ងាយទេ នៅពេលដែលឪពុកម្តាយសុភាប្រកាសថា សុភាលែងជាកូនស្រីរបស់ខ្លួនទៀតហើយនោះ។ ពួកគេនិយាយថា គាត់គួរតែទៅនិយាយជាមួយពូរបស់នាងវិញ។ បន្ទាប់មក មីងអឿនក៏ទៅផ្ទះសុវណ្ណនៅក្បែរវត្ត។ ពេលព្រឹកជាពេលវេលាដ៏ល្អសម្រាប់ការងារបែបហ្នឹង។ មីងអឿនបន្លឺវាចាថា “ជាការគោរពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់និងជាការសមគួរផង ខ្ញុំចូលមកផ្ទះអ្នកក្នុងនាមកាម៉ាល់។” មីងអឿនច្របាច់អង្កាំខ្លាំងៗលាក់ក្នុងដៃគាត់។ ពូសុភាក៏ឆ្លើយតប “ខ្ញុំយល់ហើយអ្នក!។” សុវណ្ណអាចជាបុរសសង្ហាម្នាក់ ប្រសិនបើគាត់មិនបាក់ធ្មេញច្រើនទេនោះ។ នៅពេលគាត់និយាយម្តងៗ សំឡេងគាត់ចេញខ្យល់ដូចគេហួច ត្បិតខ្យល់ចេញតាមធ្មេញគ្រហុបគាត់។
“ប៉ុន្តែ ខ្ញុំខ្លាចក្រែងថា ខ្ញុំមិនហ៊ានសម្រេចចិត្តជំនួសក្មួយស្រីខ្ញុំបានទេ។ តើអ្នកស្គាល់ក្មួយស្រីខ្ញុំទេ? នាងចេះសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងហើយ។
មីងអឿនពាំនាំដំណឹងនេះទៅប្រាប់កាម៉ាល់ ហើយក៏ប្រគល់ក្រដាសប្រាក់រៀលទក់ខ្ញុកខ្ញីទៅឲ្យកាម៉ាល់វិញដែលអ្នកកំលោះជូនជាសគុណដល់គាត់ដើម្បីធ្វើជាមេអណ្តើក។ “ក្មួយអើយ!សូមក្មួយប្រាប់បំណងឯងដល់នាងផ្ទាល់តែម្តងទៅ ព្រោះនាងអាយុ២៣ឆ្នាំហើយ។”
នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មីប្រពៃណីខ្មែរ ក្រោយពីពិធីបង្សុកូលឧទ្ទិសដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធឪពុកម្តាយនិងជីដូនជីតាដែលត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់រួចមក និងបន្ទាប់ពីអ្នកភូមិងូតទឹកលាយទឹកអប់ឲ្យចាស់ទុំដែលរស់រានមានជីវិតនៅឡើយ កាម៉ាល់ក៏ប្រទះឃើញសុភាឈរម្នាក់ឯងខាងក្រោមដើមពោធិ៍មួយដើម។ នាងស្លៀកផាមួងក្រហម ពាក់អាវប៉ាក់សូត្រពណ៌ស និងកអាវពណ៌មាសចាំងផ្លេកៗនៅជុំវិញកនិងស្មា។ សក់នាងបួងឡើងរំលេចដោយបូកម្រងផ្កាពណ៌ស។ ដោយក្បាលនាងងាកផ្អៀងទៅម្ខាងហាក់ដូចជាកំពុងផ្ទៀងស្តាប់ព្រះសង្ឃសូត្រធម៌អ៊ីចឹង។ នាងហាក់ដូចជាសោះអង្គើយនឹងអ្នកដទៃ ទោះបីជាសាច់ញាតិនាងអង្គុយបត់ជើងក្នុងវត្តឃ្លាតពីគ្នាប្រហែលប៉ុន្មានម៉ែត្រក៏ដោយ។ ទុក្ខព្រួយហាក់ដូចបៀមជាប់នឹងខ្លួននាងដែលកាម៉ាល់មិនដែលឃើញបែបហ្នឹងសោះពីមុនមក ប៉ុន្តែ បញ្ហានោះក៏បង្កប់ជ្រៅទៅក្នុងដួងចិត្តអ្នកកំលោះ ហើយទុក្ខព្រួយនិងក្លិនទឹកអប់ក្នុងខ្យល់ធ្វើឲ្យអ្នកកំលោះមានអារម្មណ៍វិលវល់ហាក់ដូចជាព្រលឹងកំពុងតែហោះហើរអណ្តែតត្រសែតចេញពីរាងកាយដូច្នេះដែរ។ ពេលនេះ អ្នកកំលោះត្រូវហ៊ាននិយាយរកនាង។ នាងនឹងវិលត្រឡប់ទៅក្រុងភ្នំពេញវិញនៅព្រឹកនេះហើយ។
ដោយស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ពិធី ហើយបែកញើសស្រាក់ៗអ្នកកំលោះដើរតម្រង់ទៅរកនាង។ នាងក្រឡេកមើល ហើយសក់មួយរបុំតូចក៏គ្រវាត់ធ្លាក់គ្របលើកញ្ចឹងកសម៉ដ្ឋខៃរបស់នាង។
នាងបន្លឺវាចាថា “បងកាម៉ាល់!។” នៅពេលនាងបញ្ចេញវាចាភ្លាម អ្នកកំលោះដឹងថា ពុំដឹងរកពាក្យអ្វីនិយាយតបនឹងនាងសោះ។ នាងសួរនាំអ្នកកំលោះ ថាតើខ្លួនសប្បាយរីករាយក្នុងពិធីចូលឆ្នាំទេ។ អ្នកកំលោះក៏និយាយតបវិញ។ នាងនិយាយថា នាងសុំបួងសួងឲ្យពុកម៉ែនាងមានសេចក្តីសុខចម្រើន ទោះបីជាពួកគាត់កាត់កាល់នាងចោលក៏ដោយ ហើយនាងក៏ឲ្យព្រះសង្ឃបង្សុកូលឲ្យជីដូនជីតារបស់នាងដែលទទួលមរណកាលទៅហើយផងដែរ។ ពេលកំពុងនិយាយនាងបង្វិលខ្សែដៃប្រាក់មួយខ្សែចុះឡើងៗនៅលើកដៃនាង។
“សុភា! តើអូនបានទទួលសំបុត្របងទេ?”
នាងញញឹម ហើយក៏សួរ “សំបុត្រប៉ុន្មាន ចា៎?”
“ពីរ សំបុត្រពីរ។”
នាងសើចតិចៗ ហើយងាកមុខចេញវឹង ស្រាប់តែសក់នាងមួយរបុំតូចរបូតចេញពីបូផ្កា ហើយធ្លាក់គ្របលើស្មានាង។ ពេលនោះពូមីងនិងបងប្អូនជីដូនមួយនាងនាំគ្នាដើរត្រសងចេញពីវត្ត ដោយមានកាន់ក្រឡានផង ហើយនាងក៏ទៅចូលរួមជាមួយពួកគេនៅក្រោមរោងពណ៌សដោយមានមនុស្សអ៊ូអរសប្បាយអ៊ឹកធឹក។ កាម៉ាល់ឈរទ្រឹងមួយសន្ទុះនៅក្បែរដើមពោធិ៍ ដោយមានគំនិតគិតអណ្តែតអណ្តូង។ បន្ទាប់មក អ្នកកំលោះចូលរួមជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្លួននៅឯវត្ត។
នៅរាត្រីនោះ ធីតាខ្សឹបប្រាប់កាម៉ាល់ថា “បងប្រុសប្រហែលជានាងមិនស័ក្តិសមនឹងបងទេ។”
កាម៉ាល់ឆ្លើយតប “ប្អូនស្រី! កុំនិយាយអ៊ីចឹងអីណា៎។” ពួកគេនៅក្នុងរោងដាក់អីវ៉ាន់ ចំណែកកាម៉ាល់វិញកំពុងសំលៀងផាលនង្គ័ល។ រំលងតែមួយខែទៀតប៉ុណ្ណោះ ចូលដល់រដូវដកស្ទូងហើយ។ បងមិនទាន់បានសារភាពបេះដូងបងឲ្យនាងដឹងទេ។ ទោះបីជាទទួលបរាជ័យរហូតមកដល់ពេលនេះក៏ដោយ ក៏អ្នកកំលោះមានការប្តេជ្ញាចិត្តជាងលើកមុនៗ។ អ្នកកំលោះក្រោកទៅវត្តរាល់ព្រហាមស្រាងៗមុននឹងអ្នកកំលោះនិងពុកវាបររទេះគោទៅស្រែ។
អ្នកកំលោះមិនបានជួបសុភាម្តងទៀតទេ រហូតដល់ខែកក្កដា ទើបបានជួប នៅពេលដែលនាងត្រឡប់មកភូមិវិញដើម្បីចូលរួមក្នុងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍មិត្តល្អនាងឈ្មោះ ស៊្រុន គីមលាង។ គីមលាង គឺជាមិត្តភក្តិចុងក្រោយរបស់នាងនៅក្នុងភូមិដែលត្រូវរៀបការ។ កាម៉ាល់រង់ចាំរេរ៉ដោយអន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ត ដើម្បីបាននិយាយនឹងនាងនៅខាងក្រៅផ្ទះពូរបស់នាង ប៉ុន្តែ នាងបាននៅដាច់ពីកូនក្រមុំ ដើម្បីរៀបចំត្រៀមសម្លៀកបំពាក់និងសក់ពាក់ដែលគីមលាងត្រូវពាក់។
នៅថ្ងៃទី២ នៃពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ កាម៉ាល់ គ្រួសារវាសុភា និងពូមីងសុភាចូលរួមជាមួយអ្នកភូមិផ្សេងទៀត ដើម្បីហែកូនកំលោះទៅកាន់ផ្ទះកូនក្រមុំ ចំណែកឯក្រុមអ្នកភ្លេងដើរហែពីក្រោយហើយផ្លុំខ្លុយបទហែជំនូន។ មិត្តភក្តិ ក្រុមគ្រួសារកាន់ក្បាលជ្រូកនិងមាន់ទាំងមូលៗព្រមទាំងផ្លែស្វាយដែរ។ នៅឯរោងការ កាម៉ាល់អង្គុយនៅចម្ងាយបីជួរពីសុភា។ នាងមើលទៅគួរឲ្យបេតីមែន ប៉ុន្តែនាងមិននិយាយស្តីរកអ្នកដែលអង្គុយនៅជិតនាងទេហើយកាម៉ាល់ដឹងម្តងទៀតថា ភាពឯកោត្រមង់ត្រមោចរបស់នាងដែលអ្នកកំលោះបានសង្កេតឃើញផ្ទាល់ភ្នែកកាលពីមុនមិនទាន់ស្រាកស្រាន្តទេ ទោះបីជាមានសម្តែងកំប្លុកកំប្លែងនិងចម្រៀងក្នុងពិធីច្រៀងកាត់សក់កូនកំលោះកូនក្រមុំក៏ដោយ។
តាអាចារ្យដែលរៀបចំអាពាហ៍ពិពាហ៍ពីរដងនៅព្រែកបាណន់នៅខែនោះ ឈរចំពីមុខគូស្វាមីភរិយាវ័យក្មេងហើយក៏ងាកទៅរកគីមលាង។ ចូរនាងចេះគោរពប្រណិប័តស្វាមីឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួនបម្រើស្វាមីឲ្យបានល្អ ហើយចូរនាងរក្សាភ្លើងទាំងបី។ គីមលាងងក់ក្បាលទទួល។ កូនកំលោះនិងកូនក្រមុំបំពាក់ចិញ្ចៀនឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្នុងពិធីសំពះផ្ទឹម ពេលដែលឪពុកម្តាយចងអំបោះក្រហមជុំវិញកដៃកូនកំលោះនិងកូនក្រមុំ ភ្លាមនោះសុភាក៏យំខ្សឹកខ្សួលឆែតឆតតិចៗ។
នៅល្ងាចនោះ បន្ទាប់ពីស៊ីការរួច ពុកម៉ែកាម៉ាល់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញឯកាម៉ាល់ក៏ឆ្លៀតទៅអង្គុយតុជាមួយសុភា។ ភាពស្រងេះស្រងោចរបស់នាងកាលពីថ្ងៃរសាយបាត់អស់រលីង។ នាងនិយាយលេងសើចយ៉ាងរីករាយក្អាកក្អាយជាមួយមិត្តភក្តិហើយក៏ទទួលការអញ្ជើញឡើងរាំដែរ។ អ្នកកំលោះកត់សម្គាល់ឃើញថាប្រុសៗមើលនាងយ៉ាងភ្លឹក សូម្បីតែពួកម៉ាកមួយចំនួនរបស់អ្នកកំលោះក៏អ៊ីចឹងដែរ។ នាងញញឹមដាក់ពុកម៉ែនាង ទោះបីពួកគាត់លែងរាប់រកនាងក៏ដោយ។ ពេលនាងបង្វិលខ្លួនហើយបែរទៅរកតូរ្យតន្ត្រី សក់នាងរម្សាយរេរាំក្រោមពន្លឺអំពូលម៉ែត្រដ៏ភ្លឺ។
ទីបំផុត ឱកាសក៏មកដល់ នៅពេលដែលកាម៉ាល់នៅជាមួយនាងតែពីរនាក់។ កាម៉ាល់និយាយដោយយកដៃចាប់ច្របាច់ជើងខ្លួនឯងខ្លាំងៗដើម្បីប្រឹងគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ថា “អូន មើលទៅស្អាតណាស់យប់នេះ!។”
នាងបន្លឺវាចាតប “ចា៎ អរគុណ។”
អ្នកកំលោះជូនសំបុត្រថ្មីមួយច្បាប់ដល់នាង។ នាងអានដោយមិនចេញស្តីមួយម៉ាត់សោះ។ អ្នកកំលោះសិក្សាទឹកមុខនាង។ តើនាងកំពុងគិតយ៉ាងម៉េច? ការរាំមួយបទទៀតចាប់ផ្តើម។ បទស្រាមួយកែវបន្លឺឡើងខ្លាំងៗចេញពីមេក្រូដែលចងជាប់នឹងបង្គោលរោងការ។ ពេលដែលតូរ្យតន្ត្រីលាន់ឮកងរំពងកាន់តែខ្លាំង ទើបអ្នកកំលោះឃើញទឹកក្រូចក្នុងកែវនាងរង្គើ។ នៅកន្លែងផ្សេងទៀត មនុស្សម្នានាំគ្នាច្រៀងចម្រៀងលោក ស៊ិន ស៊ីសាមុត។ តើនាងកំពុងគិតអ្វីទៅហ្ន៎?
អ្នកកំលោះចោលភ្នែកមើលនាង។ នាងស្អាតមែនទែន។នាងដាក់ដៃម្ខាងលើតុ។ ដៃនាងប៉ះស្រាលៗនឹងដៃអ្នកកំលោះ។ នាងនិយាយមកកាន់អ្នកកំលោះ “កាម៉ាល់! បងគួរឲ្យចូលចិត្តមែន។ បើបងចង់ជជែកនឹងខ្ញុំ សូមបងមកលេងផ្ទះខ្ញុំនៅក្រុងភ្នំពេញកុំខានណា៎។” នាងក៏លូកយកក្រដាសមួយសន្លឹកពីកាបូបដៃនាងហើយក៏សរសេរអាសយដ្ឋានរបស់នាង។ នាងកំណត់ថ្ងៃខែណាត់ជួបគ្នាមួយខែពីពេលនេះទៅ។
កាម៉ាល់មានអារម្មណ៍ភ័យផងអរផង ចង្វាក់បេះដូងលោតញាប់ក្តុកក្តាក់ៗ។ តូរ្យតន្ត្រីបញ្ចេញសូរសៀងរន្ថាន់ខ្ទររំពងស្ទើរបែកក្រដាសត្រចៀក។
អ្នកកំលោះឆ្លើយតប “បងនឹងទៅ!។”
“បងប្រហែលមិនធ្លាប់ទៅក្រុងភ្នំពេញទេ មែនទេ?”
“បងអាចទៅដល់ទីនោះ។ អូនជឿបងចុះ។”
“ខ្ញុំរស់នៅក្បែរវត្តលង្កា។ អ្នកបើកទុកទុកស្គាល់ទីនោះ។ ទៅដល់វត្តលង្កាហើយសួររកទិសដៅទៅកាន់ផ្លូវផ្ទះខ្ញុំណា៎។”
កាម៉ាល់ងក់ក្បាលទទួលយល់ព្រម ហើយក៏និយាយរអ៊ូៗ។ រំពេចនោះ អ្នកកំលោះគិតថាខ្លួនត្រូវចាកចេញពីកន្លែងរាំ ក្រែងលោសុភាប្តូរចិត្ត។ អ្នកកំលោះលានាងហើយក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចាកចេញទៅ។
កាម៉ាល់គិតថាតើសម្លៀកបំពាក់បែបណាទេដែលខ្លួនត្រូវស្លៀកពាក់ពេលទៅក្រុងភ្នំពេញ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃចេះតែកន្លងផុតទៅ អ្នកកំលោះគិតអំពីបញ្ហាដ៏ធ្ងន់នេះ ក្នុងពេលដែលខ្លួននិងឪពុកខ្លួនស្ទូងសំណាបជាជួរៗដែលហាក់បីដូចជាព្រៃព្រឹក្សាតូចៗដុះទ្រុបទ្រុលដូច្នេះដែរ។ រដូវវស្សាចូលមកដល់ ដែលបង្កើតបានជាអ័ព្ទមីរដេរដាសពេញផ្ទៃទន្លេ។
នៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ក្នុងពេលដែលហូបអាហារថ្ងៃត្រង់នៅឯផ្ទះមិត្តម្នាក់ឈ្មោះឆាយ អ្នកកំលោះក៏សួរថា “ឯងមាន អាវស្អាតមួយដែលគ្នាសុំខ្ចីបានទេ ហៈ?។” អ្នកកំលោះស្គាល់ឆាយតាំងពីរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាជាមួយគ្នានិងរាប់អានទុកចិត្តគ្នាលើសមិត្តភក្តិផ្សេងទៀត។
ឆាយនិយាយទាំងញញឹមខ្ជិបបិទមាត់មិនជិតថា “ឯងនិយាយលេងម៉េចហ្អ៎ះ!”
ប្រពន្ធរបស់ឆាយឈ្មោះគន្ធានិយាយកាត់ “ប្តីខ្ញុំមានអាវស្អាតមួយពេលបានគ្នាជាប្តីប្រពន្ធ។ ខ្ញុំមិនបានឃើញអាវនោះបីឆ្នាំហើយ។” ពេលនោះ កូនប្រុសតូចរបស់ឆាយវារឡើងលើភ្លៅកាម៉ាល់។
កាម៉ាល់និយាយតប “អ៊ីចឹង ឲ្យគ្នាខ្ចីប្រាក់ខ្លះបានទេ? គ្នានឹងទិញអាវថ្មីមួយនៅតាកៅ។” អ្នកកំលោះក៏ប្រឡែងលេងដោយលូកដៃអេះបាតជើងកូនរបស់ឆាយ។
ឆាយឆ្លើយតប “មិនអីទេ សម្លាញ់! ហើយគ្នានឹងមានគុណសម្បត្តិច្រើនណាស់ ពេលសម្លាញ់ឯងទទួលបានជោគជ័យ។ ជាការធូរទ្រូងដែរសម្រាប់សុភាដែលត្រូវមានប្តីសីដូចគេដូចឯងនោះ។”
គន្ធាឆ្លើយតប “បងមិនចាច់ត្រូវការអាវស្អាតអីទេ។ តាមខ្ញុំដឹងស្រីៗច្រើនណាស់លង់ស្នេហ៍នឹងបងរួចហើយ។”
កាម៉ាល់និយាយតប “ខ្ញុំមិនត្រូវការស្រីៗច្រើនទេ។”
គន្ធាគ្រវីក្បាលដាក់កាម៉ាល់ហាក់ដូចជាកាម៉ាល់ជាក្មេងទំរើសអ៊ីចឹង។ “សុភាប្រាកដជាស្រឡាញ់បងរួចហើយ បានជានាងហៅបងទៅភ្នំពេញ។ នាងមិនដែលហៅយើងទៅភ្នំពេញទាល់តែសោះ។”
ឆាយតប “យើងទៅភ្នំពេញដោយខ្លួនឯងក៏បានដែរ។”
គន្ធានិយាយបណ្តើរ រើចានចេញពីតុបណ្តើរ “តើទៅពេលណាចា៎? នាងប្រាកដជារងាហើយមើល៍ទៅ បើស្លៀកពាក់ខើចលើខើចក្រោមអ៊ីចឹង។”
នៅថ្ងៃដែលកាម៉ាល់ចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅភ្នំពេញ កម្តៅថ្ងៃនៅតែឆួលឡើង ទោះបីជាមានភ្លៀងធ្លាក់ក៏ដោយ។ កាម៉ាល់បែកញើសជោកខ្លួននៅពេលដែលអ្នកកំលោះបើកម៉ូតូតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅភូមិតាកៅ។ នៅទីនោះ អ្នកកំលោះទៅទាន់រថយន្តក្រុងចេញនៅម៉ោង៣រសៀលទៅកាន់ទីក្រុង។ដោយបើកហួសវាលស្រែល្ហល្ហេវដែលត្រូវទឹកជំនន់លិច ហ្វូងគោនិងផ្ទះដំបូលប្រក់ស័ង្កសីនៅរកេតរកូតអមតាមសងខាងផ្លូវ អ្នកកំលោះហាត់សមនិយាយពាក្យសម្តី ដែលខ្លួននឹងនិយាយទៅរកសុភា។ នៅវេលាម៉ោង២រសៀល អ្នកកំលោះក៏មកដល់ភូមិតាកៅ។ បន្ទាប់ពីចាក់សោម៉ូតូជាប់នឹងបង្គោលដែកស្រួលបួល អ្នកកំលោះដាក់គូទអង្គុយនៅលើបង់ឈើកំពុកមួយនៅឯស្ថានីយឡានក្រុង។ ក្នុងដៃអ្នកកំលោះមានកាន់ក្រដាសមួយសន្លឹកមានអាសយដ្ឋានដែលនាងប្រគល់ឲ្យ។
យូរៗម្តង អ្នកកំលោះក្រឡេកមើលនាឡិកាព្យួរនឹងជញ្ជាំងដែលវាយវិនាទីយឺតតឹកៗ។ មួយម៉ោងកន្លងផុតទៅ។ រថយន្តក្រុងក៏មិនទាន់មកដល់ទៀត។ អ្នកកំលោះបែកញើសស្រាក់ៗជោកអាវថ្មី។ មួយម៉ោងទៀតក៏រំលងផុតទៅ។ លុះដល់ម៉ោង៥:១០នាទីល្ងាច ទើបរថយន្តក្រុងមកដល់ដោយគ្មានការសុំទោសអ្វីឡើយ ហើយអ្នកកំលោះក៏ឡើងទៅអង្គុយលើកៅអីខាងមុខ ដើម្បីអាចចុះមុនគេបាន។ មានអ្នកដំណើរតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះជិះឡាន មានប្តីប្រពន្ធវ័យចំណាស់មួយគូដែលចេះតែនិយាយប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចមិនដាច់អំពីការជួបកូនប្រុសពួកគេ និងបុរសម្នាក់ដែលអង្គុយសម្លឹងតាមបង្អួច។ នៅជ្រៃធំ មានចាមមួយគ្រួសារឡើងជិះរថយន្តហើយក៏ដើរទៅអង្គុយកៅអីខាងក្រោយ។ អ្នកដំណើរបួនដប់នាក់ផ្សេងទៀតបន្តឡើងជិះរថយន្តនៅព្រែកស្តី ហើយបន្ទាប់មកនៅព្រែកអំបិលនិងរកាខ្ពស់។ រថយន្តបើកផុតពីស្រែមួយទៅស្រែមួយក្រោមសាយណ្ហកាលមេឃស្រទំ។ ផ្លូវកាន់តែធំទូលាយទៅៗ។ កាម៉ាល់ចាប់ផ្តើមឃើញរថយន្តនិងអគារទាបៗនិងជនានុជននៅតាមផ្លូវ ក្នុងពេលដែលពួកគេចូលកាន់តែជិតដល់ជាយក្រុងភ្នំពេញ។
ពេលឡានក្រុងចូលដល់ចំណតនៅឯផ្សារធំថ្មីក្នុងក្រុងភ្នំពេញ នៅម៉ោង៧:៣០ មេឃក៏ងងឹត។ អ្នកកំលោះមកយឺតពីរម៉ោងសម្រាប់ការណាត់ជួបនឹងសុភា។ នៅក្បែរស្ថានីយរថយន្តក្រុង មានអគារធំស្កឹមស្កៃមួយលេចឡើងដោយមានច្រើនជាន់ មានពន្លឺភ្លឺចិញ្ចែងចិញ្ចាចហាក់បីដូចជាអគ្គិភ័យកំពុងតែឆាបឆេះសន្ធោសន្ធៅក្នុងអគារនោះអ៊ីចឹង។ ពីចម្ងាយអ្នកកំលោះមើលឃើញស្រមោលនៃអគារច្រើនទៀត។ មនុស្សម្នាឈូឆរអ៊ូអែ រថយន្តនិងម៉ូតូបញ្ចេញសំឡេងឮសូរងូងងោងតាមវិថីនានា ទោះបីជាហាងភាគច្រើនបិទពេលរាត្រីក៏ដោយ។ កាម៉ាល់ចុះពីរថយន្តក្រុងដោយមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់។ នៅពីមុខអ្នកកំលោះ អំពូលភ្លើងនៅលើស្លាកសញ្ញាហាងមានឈ្មោះថា អង្គរសំណាងលោតភ្លឹបភ្លែតៗមិនចេះដាច់។ អ្នកកំលោះឈានជើងទៅជាន់ចំដបមួយហើយក៏ឮសំឡេងបែកគ្រុបៗ។ ឈ្ងោកមើលក្រោមស្រាប់តែអ្នកកំលោះឃើញវិថីពោរពេញទៅដោយសំបកដបនិងក្រដាសរាយរតាត់រតាយនិងអាហារបោះចោលស្អុយរលេះរលួយ។ ក្រោយពីរថយន្តមួយគ្រឿងបើកវិះតែបុកអ្នកកំលោះ អ្នកបើកបរចុចស៊ីផ្លេរន្ថាន់ហើយស្រែកគំហកដាក់ អ្នកកំលោះក៏ប្រញាប់ស្ទុះរត់ស្លើតស្លក់តតេះតតះទៅម្ខាងផ្លូវពីមួយទៅមួយ។
ដោយនៅចងចាំនូវគោលបំណងនៃដំណើររបស់ខ្លួន អ្នកកំលោះក៏ដើរសំដៅទុកទុកមួយក្រុមដែលចតតម្រៀបគ្នានៅខាងក្រៅភោជនីយដ្ឋានមួយ។ មានប្រុសស្រីពីរនាក់ស្លៀកពាក់ស្អាតបាតសមសួន ឈរជក់បារីនៅមុខច្រកចូល។ ពួកគេក្រឡេកមើលអ្នកកំលោះដោយធ្វើពើ ហាក់ដូចជាអ្នកកំលោះជាមនុស្សរសាត់អណ្តែតអ៊ីចឹង ហើយក៏បន្តជជែកគ្នា។
“អូនគិតថា បងនាំអូនទៅកន្លែងផ្សេងទៀតណា៎។”
“បងគិតថាអូនចូលចិត្តទីនេះ។”
“អូនមិនដែលថាអូនចូលចិត្តទីនេះទេ។”
“មែន អូននិយាយអ៊ីចឹងមែនណា៎។”
“ទេ អូនមិនដែលថា អ៊ីចឹងទេ…. បងដឹងស្រាប់ហើយតើ។”
កាម៉ាល់និយាយទៅកាន់អ្នករត់ទុកទុកម្នាក់ដែលនិយាយថា ខ្លួនស្គាល់វត្តលង្កា។ វត្តនោះនៅក្បែរវិមានឯករាជ្យ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរពីវិថីមួយឈ្មោះវិថីលេខ៥១ ហើយក៏បើកកាត់តាមហាងដែលនៅប្រជ្រៀតគ្នាបន្តគ្នាដឹកស្អេកស្កះដូចជាសន្ទូងលាស់បែកគុម្ពអ៊ីចឹងដែរ។ ទៅមុខទៀត មានគេហដ្ឋានហូរហែ មានប្រុសៗនៅកុះកុំគ្នាលេងបៀនិងឃើញសុនខដែលស្រេកឃ្លាន។ លុះដល់វត្តលង្កាភ្លាម កាម៉ាល់ក៏ចុះពីទុកទុកហើយ បង់លុយឲ្យអ្នកបើកទុកទុក។ អ្នកកំលោះសួរគេរកផ្លូវលេខ៣០៨ហើយអ្នកបើកទុកទុកក៏ចង្អុលប្រាប់ដោយស្រពេចស្រពិលទៅទិសខាងត្បូង។ ថ្មើរណេះ វិថីនានាងងឹតឈឹង គ្រាន់តែមានពន្លឺជះយូរៗម្តងពីក្នុងផ្ទះប៉ុណ្ណោះ។ កាម៉ាល់ចាប់ផ្តើមដើរថ្មើរជើងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយពីហាងមួយទៅហាងមួយ។ លុះដល់ផ្លូវលេខ២៩៤ភ្លាម ស្រាប់តែអ្នកកំលោះវង្វេងផ្លូវ។ មានបុរសម្នាក់ដែលអង្គុយលើកៅអីខាងក្រៅភូមិគ្រឹះស្តុកស្តម្ភមួយ មានសន្តិសុខម្នាក់អង្គុយងោកប៉ផ្ងើក ហើយក៏ក្រឡេកមើល ពេលអ្នកកំលោះដើរកាត់មុខ។ អ្នកកំលោះសួររកផ្លូវ។ បុរសនោះគ្រាន់តែភើ ហើយក៏សំយុងកចុះ។
លុះដល់ផ្លូវបន្ទាប់មកទៀត អ្នកកំលោះឃើញផ្លូវលេខ៣០៨ ស្ទើរតែងងឹតឈឹងមើលអ្វីមិនធ្លុះ ហើយក៏គ្មានមនុស្សម្នាម្នាក់ដើរដែរ។ អាសយដ្ឋានដែលសរសេរនៅលើក្រដាសទក់ខ្ញុកខ្ញូវ មានបញ្ជាក់អំពីគេហដ្ឋានពីរជាន់ស្អាតមួយខ្នង ដែលនៅបាំងពីក្រោយខ្លោងទ្វារដែក មានសរសរធ្វើពីថ្មម៉ាបស្អាតប្រណីតរលើបរលង់នៅសងខាងខ្លោងទ្វារនិងក៏មានអំពូលភ្លើងដែលស្រោបនឹងលំផូងកញ្ចក់នៅចំពីលើសសរទៀតផង។ ស្លាកសញ្ញាដែលធ្វើពីស្ពាន់មានសរសេរលេខផ្ទះ។ កាម៉ាល់អើតមើលតាមប្រឡោះខ្លោងទ្វារ។ តាមពន្លឺជះពីអំពូលភ្លើង កាម៉ាល់អាចមើលឃើញរថយន្តម៉ាកឡែនដ៍ រ៉ូវើរ៍ពណ៌សរបស់សុភា រានហាលប្រក់ក្បឿងនិងសួនច្បារមួយដែលបត់បែនព័ទ្ធជុំវិញស្រះតូចមួយ។ ខាងក្នុងបង្អួចពីរមានពន្លឺភ្លឺសន្ធៅ។ នៅពីលើបង្អួច យ៉មានពន្លឺព្រាលៗ។ ទ្រឹងមួយសន្ទុះ កាម៉ាល់ខំនឹកគិតថាតើផ្ទះនេះថ្លៃប៉ុន្មានទៅហ្ន៎។ សំឡេងឥតឈប់ឈរមិនចេះដាច់ក្នុងទីក្រុងរសាយបាត់បន្តិចម្តងៗទៅជាសូររហ៊ឹមៗដ៏ស្រទន់ទៅវិញ។ ដោយលូកយកក្រដាសចេញពីហោប៉ៅ អ្នកកំលោះក៏ត្រឡប់ក្រដាសចុះឡើងៗ។ បន្ទាប់មក អ្នកកំលោះឮ សំឡេងសុភាអណ្តែតចេញពីក្នុងបង្អួចមួយ។ នេះជាសំឡេងដែលអ្នកកំលោះធ្លាប់ស្គាល់ ហើយដំណាលគ្នានោះ ក៏មានសំឡេងដែលអ្នកកំលោះមិនដែលស្គាល់ដែរ។ អ្នកកំលោះចងចាំគ្រប់ម៉ាត់នូវពាក្យសាសងផ្តោះផ្តងវាចាជាមួយនាងនៅក្រោមរោងការ។ អ្នកកំលោះខំផ្គូផ្គងសំឡេងពីមុនទៅនឹងសំឡេងដែលអ្នកកំលោះបានឮពេលនេះ។
ភ្នែកទាំងគូរបស់អ្នកកំលោះសម្លឹងមើលបង្អួចនោះ ហើយក៏មានចម្ងល់ថាតើនាងអាចបង្ហាញខ្លួនឬយ៉ាងណាទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលអ្នកកំលោះមើលឃើញត្រឹមតែជាស្រមោលមួយកម្រើកចុះឡើងៗប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នកកំលោះគួរគោះទ្វាររបងឬយ៉ាងណា? តើនាងឮសំឡេងអ្នកកំលោះគោះរបងឬយ៉ាងណា? ទីបំផុត អ្នក កំលោះយឺតពេលហួសច្រើនម៉ោងហើយ។ ប្រហែលជានាងគិតថា អ្នកកំលោះពិតជាពុំបានមកទេ មើលទៅ។ ឬក៏ប្រហែលជានាងក្រឡេកមកមើលឃើញអ្នកកំលោះនៅក្រោមពន្លឺចង្កៀងគោម ចុះដើរកាត់តាមរានហាលប្រក់ក្បឿង ហើយមកទទួលរាក់ទាក់ឬយ៉ាងណាទេ។ បន្ទាប់មក តើនាងហៅអ្នកកំលោះឲ្យចូលទៅក្នុងផ្ទះនាងឬទេ? កាម៉ាល់ឈរធ្មឹងក្នុងទីងងឹតសូន្យឈឹង ផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់សំឡេងនាង។ កំពុងតែឈររេរ៉នៅទីនោះ អ្នកកំលោះភ្ញាក់ខ្លួនព្រើតទើបដឹងថា ខ្លួនពិតជាភ្លីភ្លើមែន។ អ្នកកំលោះក៏ចោលភ្នែកមើលវិថីម្តងទៀត ទើបដឹងថា វិថីនោះរួមតូចចង្អៀតមែនទែន ហើយក៏មានពន្លឺព្រាលៗមើលពីចម្ងាយ វាស្ថិតនៅចន្លោះបណ្តាគេហដ្ឋានដ៏ងងឹតស្លុប ហើយក៏រលាយបាត់ទៅ៕