មន្ត្រីអង្គការយូណេស្កូកាលពីម្សិលមិញបានសម្តែងការព្រួយបារម្ភរបស់ខ្លួនចំពោះការវាយកម្ទេចចោលជាបន្តបន្ទាប់ នូវប្រភេទអគារសម័យអាណានិគមបារាំង ដែលជាសំណង់ប្រវត្តិសាស្រ្តក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ហើយបានមានប្រសាសន៍ទទូចឲ្យជូនដំណឹងទៅក្រសួងវប្បធម៌ជាមុនសិន មុននឹងសម្រេចលើយោគវាសនារបស់អគារនេះ។
លោក ស្រី អេនី ឡឺម៉េស្ត្រ(Anne Lemaistre) តំណាងប្រចាំប្រទេសរបស់អង្គការយូណេស្កូបានមានប្រសាសន៍ថា ការសម្រេចចិត្តសាងសង់ឡើងវិញនូវគំរូអគារសតវត្សទី១៩ នៅត្រង់ចំណុចប្រសព្វផ្លូវលេខ១០៨ និងមហាវិថីព្រះនរោត្តម នឹងមិនអាចរក្សាតម្លៃបេតិកភណ្ឌរបស់អគារនេះបានទេ។
យោងតាមសេចក្តីជូនដំណឹងបិទនៅខាងមុខអគារ ដែលចុះហត្ថលេខាដោយលោកកែប ជុតិមា អភិបាលរាជធានីភំ្នពេញ ចុះថ្ងៃទី៦ ខែមេសា បានឲ្យដឹងថានៅពេលអគារនេះត្រូវគេវាយកម្ទេចចោល អគារថ្មីមួយមានមូ៉តដូចគ្នានឹងត្រូវសាងសង់ជំនួសវិញ។
លោកស្រី ឡឺម៉េស្ត្រ បានមានប្រសាសន៍ ថា “ គេគួរតែរក្សាវាទុក។ រឿងដែលទាក់ទងបេតិកភណ្ឌត្រូវតែរក្សាតម្លៃដើម។ទោះបីជាវាដូចគ្នាក៏ដោយ ក៏វានៅតែជាវត្ថុចម្លង។ វាមិនពិតទេ”។ លោកស្រីបានបន្ថែមថា ម្ចាស់អគារនេះគួរតែបានទាក់ទងជាមួយនឹងគណៈកម្មាធិការបេតិកភណ្ឌ ប្រចាំក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈអំពីលទ្ធភាពនៃការរក្សាអគារនេះទុក។
លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍ថា “គួរតែមានកិច្ចសហប្រតិបត្តិការថែមទៀតរវាងពួកគេ ពីព្រោះគណៈកម្មាធិការបេតិកភណ្ឌកំពុងធ្វើការជាមួយរដ្ឋាភិបាល ហើយត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានគោលបំណងបែបនេះ”។ លោកស្រី សីុសុវត្ថិ ចន្ទទេវី ប្រធានគណៈកម្មាធិការរបស់ក្រសួងនេះ បានមានប្រសាសន៍ថា លោកស្រី មិនទទួលបានព័ត៌មានអំពីការវាយកម្ទេចអគារនេះទេ។
លោកស្រី ចន្ទទេវី បានមានប្រសាសន៍ថា “ តម្លៃប្រវត្តិសាស្រ្តមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ទីក្រុង ប៉ុន្តែយើងមិនស្គាល់ម្ចាស់អគារនេះទេ ដូច្នេះវាជាការពិបាក។ ប្រសិនបើម្ចាស់អគារនេះសួរយើង យើងអាចផ្តល់ដំបូន្មានពីរបៀបកែលម្អ និងរបៀបអភិរក្សបាន”។
អគារនេះអមទៅដោយហាង និងភោជនីយដ្ឋាននៅសងខាង ហើយមានសភាពទ្រុទទ្រោមជាយូរមកហើយ។ផ្នែកខាងក្រៅអគារពណ៌លឿងក៏បានសឹករេចរឹលតាមអាយុកាលរបស់វា ហើយកំពូលអគារក៏បាក់បែកដែរ។
លោកស្រី ចន្ទទេវី បានមានប្រសាសន៍ថាអគារនេះត្រូវបានសាងសង់ឡើងក្នុងរវាងឆ្នាំ១៨៩០ និងឆ្នាំ១៩០០ ហើយពីមុនធ្លាប់ជាទីស្នាក់ការ របស់ក្រសួងឧស្សាហកម្ម រ៉ែ និងថាមពលក្នុងអំឡុងសម័យអាណានិគម។ លោកស្រីក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថាអគារនេះក៏ធ្លាប់បានប្រើប្រាស់ជាការិយាល័យ របស់ធនាគារជាតិ នៃកម្ពុជាផងដែរ។
សេចក្តីជូនដំណឹងបិទនៅពីមុខអាគារនេះឲ្យដឹងថា “ សាលារាជធានីបានអនុញ្ញាតឲ្យវាយកម្ទេចអគារនេះចោល ហើយសាងសង់អគារថ្មីមួយ តាមរចនាបថដូចគ្នា”។ សេចក្តីជូនដំណឹងនេះបន្ថែមថា “ មុនពេលធ្វើការរុះរើត្រូវធ្វើសម្រង់ប្លង់អគារ និងកំណត់ទំហំកាន់កាប់របស់គ្រួសារនីមួយៗជាមុនសិន ចៀងវាងមានជម្លោះនៅថ្ងៃក្រោយ”។
សេចក្តីជូនដំណឹងនេះបានលើកឡើងថា ម្ចាស់អគារនេះ ឈ្មោះ កាំង ហ្គិចណៃ។ លោកសាំង ចន្ធូ បុគ្គលិករបស់អ្នកស្រី ហ្គិចណៃ ដែលយាមច្រកចេញចូលអគារនេះកាលពីម្សិលមិញបាននិយាយថា ម្ចាស់អគារនេះ ជាភរិយារបស់អ្នកជំនួញដ៏ស្តុកស្តម្ភម្នាក់។
លោក ចន្ធូ បានមានប្រសាសន៍ថា “ពួកគេកំពុងតែធ្វើគម្រោងសាងសង់អគារថ្មីឲ្យដូចអគារចាស់ លើកលែងតែកម្ពស់ អាចមានមួយជាន់ឬពីរជាន់”។ លោកបានបន្ថែមថា អគារ នេះនឹងប្រែក្លាយទៅជាហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍វិញ។
លោក ដារីល កូលី្លន (Darryl Collins)អ្នកស្រាវជ្រាវ និងជាអ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រជនជាតិអូស្ត្រាលីប្រចាំការនៅខេត្តសៀមរាប បានមានប្រសាសន៍ថា ការព្យាយាមសាងសង់អគារ មួយឡើងវិញ គ្មានប្រយោជន៍ទេ ពីព្រោះតម្លៃផ្នែកបេតិកភណ្ឌរបស់វា នឹងត្រូវបំផ្លាញទៅហើយ។
លោក កូលី្លន បានមានប្រសាសន៍ថា “ប្រសិនបើអ្នកវាយកម្ទេចចោលអ្វីមួយ និងធ្វើការចម្លងមកវិញ វាគ្មានតម្លៃផ្នែកបេតិកភណ្ឌឡើយ។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គ្មានច្បាប់ការពារបេតិកភណ្ឌពិតប្រាកដទេ។ អ៊ីចឹងហើយបានជាមានបញ្ហាបែបនេះ”៕
ប្រែសម្រួលដោយ ហម សុផាណ្ណា និង ចេវ ប៊ុននី