យោងតាមរបាយការណ៍មួយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិបានចេញកាលពីម្សិលមិញ ដែលលាតត្រដាងពីវប្បធម៌ប្រើអំពើហិង្សាលើស្ត្រីនៅទូទាំងតំបន់អាស៊ីបាស៊ីហ្វិកបានឲ្យដឹងថា ក្នុងចំណោមបុរសកម្ពុជាប្រាំនាក់មានលើសពីម្នាក់ ដែលមានអាយុចាប់ពីចន្លោះ១៨ឆ្នាំ ដល់៤៩ឆ្នាំ បានសារភាពបានរំលោភស្ត្រីម្នាក់ គឺច្រើនជាងពាក់កណ្ដាលនៃការចាប់រំលោភលើកដំបូងរបស់ពួកគេនៅមុនអាយុ២០ឆ្នាំ។
នៅក្នុងការសិក្សាស្រាវជ្រាវបែបនេះជាលើកដំបូង អ្នកសម្ភាសន៍ជាបុរសបានសាកសួរបុរសជាង១០.០០០នាក់ និងស្ត្រីមួយចំនួនតូចជាងនេះនៅក្នុងប្រទេសបង់ក្លាដែស ចិន ឥណ្ឌូណេស៊ី ស្រីលង្កា និងប្រទេសប៉ាពូអាស៊ីនូវែលហ្គីណេ បានរកឃើញការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ និងរាងកាយលើស្ត្រី និងមូលហេតុនៅពីក្រោយរឿងនេះ។
នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលជាប្រទេសតែមួយគត់នៅក្នុងតំបន់ក្រៅពីប្រទេសស្រីលង្ការទីដែលស្ថិតិបង្ហាញទូទាំងប្រទេសថា២០,៨ភាគរយនៃបុរសចំនួន១.៨៦៣នាក់ ដែលត្រូវបានសម្ភាស សារភាពថាធ្លាប់បានរំលោភស្ត្រី រីឯ១៥,៨ភាគរយនៃអ្នកដែលសារភាពថាធ្លាប់ចាប់រំលោភ បានធ្វើបែបនេះនៅអាយុក្រោម១៥ឆ្នាំ។
របាយការណ៍នេះបានលើកឡើងថា “អាយុក្មេងនៅពេលប្រព្រឹត្តបទល្មើសលើកដំបូងបង្ហាញថា ការធ្វើការជាមួយក្មេងប្រុសៗនៅក្នុងការទប់ស្កាត់ការចាប់រំលោភ គឺមានសារៈសំខាន់ណាស់”។ របាយការណ៍នេះបន្តថា “ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា កត្តាសំខាន់ៗពាក់ព័ន្ធនឹងការរំលោភដៃគូដែលស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធ រួមមានភាពក្រីក្រ កម្រិតទាបនៃការអប់រំ ការមើលឃើញទិដ្ឋិភាពរំលោភបំពាននៅផ្ទះ និងការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តកាលនៅកុមារ ការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង និងអត្តចរិតមិនល្អ ដែលចូលចិត្តទទួលយកអំពើហិង្សា និងការរកាំរកូសក្នុងទំនាក់ទំនង និងការមានដៃគូច្រើន”។
លទ្ធផលសម្រាប់ប្រទេសនីមួយៗខុសគ្នា គួរឲ្យកត់សម្គាល់នៅទូទាំងតំបន់ ដែលមានចាប់ពី៩,៥ភាគរយនៃបុរសនៅតំបន់ក្រុងក្នុងប្រទេសបង់ក្លាដែស បានសារភាពថា ធ្លាប់ចាប់រំលោភ រហូតដល់៦០ភាគរយនៅលើកោះប៊ូហ្គេនវីល ក្នុងប្រទេសប៉ាពូអាស៊ីនូវែលហ្គីណេ រីឯប្រភេទនៃការចាប់រំលោភនិងអំពើហិង្សាផ្សេងៗគ្នា ដែលមានចាប់ពីការរំលោភអ្នកស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធ រហូតដល់ការរំលោភអ្នកមិនស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធនិងការរំលោភបូកនោះ ក៏ខុសគ្នាដែរអាស្រ័យលើប្រទេស។
អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់គឺថា ប្រទេសកម្ពុជា ខុសប្លែកពីគេខ្លាំងនៅក្នុងតំបន់ ដោយបុរសរាយការណ៍ថាការចាប់រំលោភអ្នកស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធមានច្រើនជាងអំពើហិង្សាលើរាងកាយ ចំណែកឯការរំលោភបូកវិញគឺជាបញ្ហាដ៏ធំមួយនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ យោងតាមរបាយការណ៍នេះបានឲ្យដឹងថា កម្ពុជា ជាប្រទេសតែមួយគត់ដែលមានករណីរំលោភបូកដោយជនល្មើសច្រើននាក់កើតឡើងញឹកញាប់បំផុត។
របាយការណ៍នេះបន្តថា “ករណីរំលោភបូកកើតមានតិចជាងគេបំផុត លើកលែងតែនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលវាកើតឡើងញឹកញាប់ជាងការរំលោភអ្នកមិនស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធពីសំណាក់ជនល្មើសដែលធ្វើសកម្មភាពតែម្នាក់ឯង”។របាយការណ៍នេះបន្តថា ៤៩ភាគរយនៃបុរសដែលត្រូវបានសម្ភាសនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ធ្លាប់បានរួមភេទជាមួយស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ ឬចំណាយប្រាក់ដើម្បីការរួមភេទ។
ការរំលោភត្រូវបានការពារដោយក្រមព្រហ្មទណ្ឌរបស់ប្រទេសកម្ពុជា និងច្បាប់ស្ដីពីអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារដែលត្រូវបានអនុម័តកាលពីឆ្នាំ២០០៥ អមជាមួយនឹងច្បាប់ស្ដីពីការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងការការពារជនរងគ្រោះ។ តែទោះជាយ៉ាងណាការរំលោភក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនខុសច្បាប់ទេ។
ទោះបីជាការខំប្រឹងព្យាយាមរបស់ប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងការផ្ដន្ទាទោសជនល្មើសអាចប្រៀបធៀបបានទៅនឹងប្រទេសផ្សេងៗទៀតក្តី ក៏ជិត៥០ភាគរយនៃអ្នកដែលសារភាពថាបានចាប់រំលោភ ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយ២៨,៣ភាគរយប្រឈមនឹងការជាប់ពន្ធនាគារ ៤៤ភាគរយនៅតែមិនប្រឈមនឹងផ្លូវច្បាប់។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា ទោសជាប់ពន្ធនាគារហាក់ដូចជាគ្មានឥទ្ធិពលលើអំពើហិង្សាផ្នែករាងកាយ ឬផ្លូវភេទប្រឆាំងស្ត្រីនៅក្នុងប្រទេសទាំងនេះជាពិសេសប្រទេសប៉ាពូ អាស៊ីនូវែលហ្គីណេ ដែលមានករណីរំលោភរាលដាលច្រើនលើសលប់។
ដូច្នេះអ្នកសរសេររបាយការណ៍នេះ ដែលបានប្រើពេលព្រាងរហូតដល់ទៅបួនឆ្នាំបានសម្រេចព្យាយាមស្វែងយល់ពីមូលហេតុជំរុញឲ្យបុរសមានឥរិយាបថចូលចិត្តប្រើអំពើហិង្សាលើស្ត្រី។ របាយការណ៍នេះលើកឡើងថា “បុរសៗ បានរាយការណ៍ថា ពួកគេរំលោភដោយសារតែពួកគេយល់ថាវាជាសិទ្ធិរបស់ខ្លួននិងយល់ថាវាជាការសប្បាយឬចាត់ទុកវាជាទណ្ឌកម្ម ដែលស្ត្រីសមនឹងទទួល”។
មូលហេតុភាគច្រើនបំផុតដែលបុរសលើកឡើងថាជំរុញឲ្យមានការចាប់រំលោភគឺដោយសារតែពួកគេគិតថាខ្លួនមានសិទ្ធិរួមភេទជាមួយស្ត្រី មិនថា មានការយល់ព្រមពីភាគីស្ត្រី ឬអត់ឡើយ ដោយបុរសកម្ពុជា៤៥ភាគរយគិតថា ខ្លួនមានសិទ្ធិរួមភេទដោយមិនខ្វល់ថាស្ត្រីម្នាក់នោះជាអ្នកស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធឬអត់នោះទេ។
ការស្ទាបស្ទង់នេះក៏បានរកឃើញលទ្ធផលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយចំនួនទៀតដែរ។ បុរសៗលើកឡើងថា គ្រឿងស្រវឹងដែលជាញឹកញាប់គេយល់ថា ជាកត្តាមួយបង្កឲ្យបុរសរំលោភយ៉ាងព្រៃផ្សៃនោះ គឺមិនត្រូវទេ។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា មានបុរសតែ១៤ភាគរយប៉ុណ្ណោះដែលគិតថា នេះជាហេតុផលនាំឲ្យមានការចាប់រំលោភ បើប្រៀបធៀបទៅនឹង៤២ភាគរយដែលលើកឡើងពីកំហឹង ឬទណ្ឌកម្ម និង២៧ភាគរយដែលលើកឡើងថា ជាការលេងសើច ឬជាការសម្រួលអារម្មណ៍តប់ប្រមល់នោះ គឺជាកត្តាជំរុញឲ្យមានការចាប់រំលោភ។
របាយការណ៍នេះក៏អះអាងដែរថា វាឆ្លុះបញ្ចាំងពីបរិបទសង្គម និងវិសមភាពយេនឌ័រនិងឥរិយាបថរបស់មនុស្សទាំងពីរភេទចំពោះយែនឌ័រ ដែលលើកកម្ពស់វប្បធម៌បុរសមានប្រៀបលើស្ត្រី។យោងតាមរបាយការណ៍នេះបានឲ្យដឹងថា នៅប្រទេសកម្ពុជា ទាំងបុរសទាំងស្ត្រីបានផ្ដល់យោបល់ឲ្យពង្រឹងតួនាទីយេនឌ័រ។
ទោះបីជាប្រហែល៩៥ភាគរយនៃបុរសនិងស្ត្រីកម្ពុជាបានឆ្លើយថា បុរស និងស្ត្រីគួរតែមានសិទ្ធិស្មើគ្នាក្តី ក៏ស្ត្រីច្រើនលើសលប់និយាយថា ពួកគេគិតថា ពួកគេគួរតែទ្រាំនឹងអំពើហិង្សាមកលើខ្លួន។ ពេលសាកសួរថា តើមានពេលខ្លះស្ត្រីសមនឹងទទួលរងការវាយដំឬយ៉ាងណានោះ ៣២,៨ភាគរយនៃស្ត្រីកម្ពុជា ចំនួន៦២០នាក់ ដែលត្រូវបានសម្ភាសគិតថាសម បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបុរស២៧,៨ភាគរយនិងស្ត្រីជាអ្នកឆ្លើយ៦៧ភាគរយគិតថា ស្ត្រីគួរតែទ្រាំនឹងអំពើហិង្សាដើម្បីរក្សាឲ្យគ្រួសារអាចរស់នៅជួបជុំគ្នា បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបុរសចំនួន៥៩,៨ភាគរយ។
លើសពីនេះទៅទៀត ឥរិយាបថរបស់បុរសចំពោះការរំលោភបានបង្ហាញនូវការមិនអើពើគួរឲ្យព្រួយបារម្ភចំពោះការយល់ព្រម ស្ត្រីកម្ពុជា ៨១,៧ភាគរយបានឆ្លើយថា ប្រសិនបើស្ត្រីមិនប្រើកម្លាំងតបតទៅវិញទេនោះ វាមិនមែនជាការចាប់រំលោភឡើយ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបុរស៦៥,១ភាគរយដែលគិតដូចគ្នានេះ។
របាយការណ៍នេះក៏រៀបរាប់លម្អិតពីកត្តាផ្សេងៗទៀតដែរ មានដូចជាទម្រង់នៃការគំរាមកំហែង និងការរំលោភបំពានផ្លូវចិត្តស្ត្រី រួមទាំងការប្រមាថ ការអាម៉ាស់ ការរុកកួននិងការគំរាមប្រើអំពើហិង្សា និងការបំពានផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ដែលមានដូចជាការមិនឲ្យប្រាក់ទៅស្ត្រីទុកដាក់ជាដើម។
លោកស្រី អេម៉ា ហ្វូ៊លូ ជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកសរសេររបាយការណ៍នេះបានមានប្រសាសន៍ថា “សរុប៨៧ភាគរយនៃបុរសដែលត្រូវបានសម្ភាសគិតថា ការធ្វើជាបុរសត្រូវតែរឹងមាំ។ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហានេះ យើងបានរកឃើញថា បុរសដែលប្រើអំពើហិង្សាលើស្ត្រីដែលស្គាល់គ្នាជិតស្និទ្ធ មានដៃគូរួមភេទច្រើន និងពាក់ព័ន្ធនឹងក្រុមឧក្រិដ្ឋជន និងការវាយតប់ដោយអាវុធ”។
លោក ជួន ចំរុង ប្រធានកម្មវិធីសិទ្ធិស្ត្រី និងកុមារនៅអង្គការអាដហុក បានមានប្រសាសន៍ថា មួយផ្នែកនៃហេតុផលធ្វើឲ្យការចាប់រំលោភមានចំនួនច្រើនខ្លាំងបែបនេះ គឺដោយសារតែការខ្វះការអនុវត្តច្បាប់និងនិទណ្ឌភាពដែលមានកម្រិតខ្ពស់។ លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងកំពុងដោះស្រាយបញ្ហាជាច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ពាក់ព័ន្ធនឹងមូលហេតុដែលនាំឲ្យរឿងទាំងនេះកើតឡើង។ ចំណុចមួយគឺការអនុវត្តច្បាប់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា បង្កើតឲ្យមានវប្បធម៌និទណ្ឌភាពដែលធ្វើឲ្យជនប្រព្រឹត្តបទល្មើសទាំងនេះរួចខ្លួន។
ចំណុចមួយទៀតគឺពាក់ព័ន្ធនឹងកង្វះការអប់រំ និងការបង្ហាត់បង្រៀនផ្នែកសីលធម៌ពាក់ព័ន្ធនឹងភេទ។ ហើយជាក់ស្ដែងភាពក្រីក្រ ដែលបណ្ដាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋចាកចេញពីគ្រួសារ និងផ្ទះសំបែងរបស់ខ្លួនទៅកន្លែងផ្សេងៗ ដែលពួកគេមិនសំានឹងស្ថានភាពនៅទីនោះ”។ លោកស្រីបានបន្ថែមថា “យើងត្រូវចោទសួរថា តើវប្បធម៌នៃការចាក់បញ្ចាំងភាពយន្តអាសអាភាស ជាពិសេសនៅតំបន់ជនបទ កន្លែងដែលយុវជនគ្មានការអប់រំមើលវីដេអូទាំងនេះ ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចាក់បញ្ចាំងឬយ៉ាងណា”។
ឧត្តមសេនីយ៍ឯក គៀត ច័ន្ទថារិទ្ធ អ្នកនាំពាក្យនគរបាលជាតិបានមានប្រសាសន៍ថា “លោកបានត្រឹមតែលើកឡើងពីករណីរំលោភជាក់លាក់មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ ហើយលោកមិនអាចមានប្រសាសន៍អំពីមូលហេតុដែលនាំឲ្យមានការចាប់រំលោភយ៉ាងច្រើននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបានទេ។លោកថ្ងែងថា “ខ្ញុំមិនអាចនិយាយជាទូទៅបានទេ ខ្ញុំអាចត្រឹមតែនិយាយពីបុគ្គលមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ ហើយយើងអាចនិយាយបានតែពីមូលហេតុទូទៅប៉ុណ្ណោះ”៕
ប្រែសម្រួលដោយ តែម សុខុម